Marcheren, marcheren, marcheren, wie zijn best doet zal het leren!

Maandag 20 februari 2012

Om 8.20 uur stonden we stipt op de speelplaats. Plots kwam Abby ons vertellen dat het mogelijk was dat het vandaag eigenlijk Public Holiday was. Niemand wist het zeker. Aangezien alle kinderen op school aanwezig waren, ging de schooldag gewoon door, al waren er twee leerkrachten die toch wel een dagje van het strand genoten hebben...

Charlot en Katrien testten de hoekenwerkruimte uit en het was een groot succes! De kinderen genoten ervan om op zichzelf eens vanalles te ontdekken. Bij sommige kinderen zagen we voor het eerst eens een glimlach verschijnen. Het is ons hier al opgevallen dat er zeer veel kinderen weinig enthousiaste gevoelens tonen naar de buitenwereld. Af en toe baart ons dat toch wel zorgen. In de hoekenwerkruimte zagen Charlot en Katrien alle kinderen openbloeien. Veerle en Cara participeerden in level 2. Veerle startte een uitgebreide klasscreening en Cara gaf samen met Keba de les Creative in level 3. Daarna gaven Veerle en Cara samen 'Homework' in level 3. We werken hier met de bushtaxi in plaats van de autobus om te rekenen.

's Avonds veranderde ons huis in een kapsalon. Cara liet haar froufrou knippen bij 'Chez Charlot'.

Dinsdag 21 februari 2012

De dag begon rustig. Veerle haar mentor was afwezig voor de pauze dus moest Veerle inspringen. Katrien hoorde dierengeluiden uit de klas van Matti en ging toch wel even bezorgd een kijkje nemen. Katrien greep vlug in en gaf de les Agriculture die normaal later in de week gepland was.

In de pauze heerste er paniek! Op de radio had Suleyman gehoord dat het zaterdag 25 februari Independence Day is voor alle kleuterscholen. Op deze dag moet een delegatie van de school gaan marcheren en zingen in Bakau. Er werden een aantal kinderen geselecteerd. Er werd ons gevraagd of we iets afwisten van marcheren. Dapper knikten we van ja en we trokken met de kinderen de straat op onder de bloedhete zon. De mannelijke leerkrachten bleven achter op school bij de andere kinderen.

Charlot en Veerle gaven het ritme aan op de zelfgemaakte trommels ( = lege blikken tomatenpasta) en Katrien en Cara riepen de kinderen tot orde. 'Be like soldiers!' Even later beseften ze dat het woord schouders hier uitgesproken wordt als 'soldiers'. Vandaar deze verwarde gezichten...

Toen we terug toekwamen op school, besloten Katrien en Cara de mannelijke leerkrachten bij te staan in hun strijd om de kinderen ook een aangename tijd te bezorgen.

Veerle en Charlot zongen mee met Abby, Aïsha en Matty. Het Gambiaanse volkslied kennen we tegenwoordig al beter dan het Belgische volkslied.

Het traditionele Gambiaanse lied daarentegen klinkt als ... nonsenstaal.

We begrijpen enkele woorden; television, Gambia, Ministery, Airport.

De rest van het lied bootsen we de klanken na.

Uitgeput en zonder stem sloten we deze voormiddag af met een stafmeeting. Er werd beslist dat Veerle en Charlot de hele week mee gaan marcheren en zingen. Ze hebben ook als doel om alle leerlingen op hetzelfde moment te laten stoppen. Cara en Katrien nemen de klassen van level 2 over.

's Avonds realiseerden we ons dat we hier al bijna een maand zijn en dat we nog niets hebben bezocht... Oeps. We maakten er onmiddellijk werk van en zochten een aantal bezienswaardigheden op.

Woensdag 22 februari 2012

Het schema voor de kinderen (en de studenten) die moeten marcheren ziet er als volgt uit:

9.00 uur - 9.40 uur: marcheren

9.40 uur - 10.20 uur: zingen

BREAK

11.00 uur - 12.20 uur: les

12.20 uur - 13.00 uur: zingen

Voor jullie komt het misschien vreemd over dat zo'n jonge kinderen moeten in de maat en in perfecte rijen moeten marcheren. Het zwaaien van de armen is hierbij ook cruciaal. Toch is het hier van groot belang.

Hoe beter je school presteert tijdens het marcheren, hoe hoger het aanzien van de school wordt. Keba wist ons ook te vertellen dat de Picca Nurseryschool is opgeschoven van plaats 191 naar 136.

Cara en Katrien doken de hoekenwerkruimte in met level 2. Het verliep redelijk goed tot het grote moment er aankwam: opruimen! Cara sprong uit wanhoop op de tafel en Katrien rende van de ene kant van het lokaal naar de andere. We slaagden er gelukkig in de klas terug onder controle te krijgen.

Tijdens de pauze hoorden we het confronterende nieuws dat er een van de kinderen een moeilijke thuissituatie heeft. De leerkrachten waren hier ook erg van aangedaan en willen hiervoor graag een oplossing vinden.

Katrien introduceerde na de Break het spel 'Schipper mag ik overvaren?' in level 1.

's Middags moesten we een nieuwe stempel op ons paspoort gaan kopen (maar liefst 500 dalasis!).

We vonden 's avonds onze troost in kippenburger met rijst, aardappel en appelmoes (mmmmm!). Om 21.00 uur haalden Cara en Charlot onze verpleegster op aan Africmed.

Donderdag 23 februari 2012 (Gelukkige verjaardag Malin!)

Op school werd de bel nog nooit zo vroeg geluid. De 33 geselecteerde leerlingen vertrokken onmiddellijk te voet naar Bakoteh. Veerle droeg de helft van de weg een kind op haar rug. Gelukkig beginnen we steeds beter te worden in het dragen van kinderen op Afrikaanse wijze.

Stel je voor: op de speelplaats wordt je omsingeld door drie huilende kleuters (of zelfs meer). Je neemt één van de kleuters vast aan de bovenarm en zwiert dit op je rug. Het zijn echte aapjes en doen dit in minder dan 2 seconden. Vervolgens neem je een kleuter op je linkerarm en een kleuter op je rechterarm. Natuurlijk heb je ook nog je rok vrij waar er zich een aantal kinderen kunnen aan vastklampen. Wandelen is niet meer mogelijk maar dit is niet nodig want je wiegt heen en weer tot alle traantjes gedroogd zijn.

Om even terug te keren naar de repetitiedag in Bakoteh. Een uur later kwamen alle kinderen toe op het voetbalveld. Er waren ongeveer een dertigtal scholen aanwezig in diverse uniformen. Veerle en Charlot vonden dat onze school zeker niet moest onderdoen. Er waren scholen die beter waren dan ons maar we doen het zeker ook in orde! (Hup Picca!)

Keba voorzag ook water voor alle kinderen en hij regelde vervoer voor de terugweg. Aan de kant van de weg wachtte iedereen op het transport. Even later stopte de jeep van Modou voor onze neus. Nu konden we beginnen puzzelen om 33 kinderen in één auto te proppen. Veerle had nog één kind die er echt niet meer bij kon. Aïsha stak de jongen in de auto maar deed dit met zijn hoofd eerst. Veerle probeerde het dus opnieuw met de voeten van de jongen vooruit. Zo kon hij in het midden van de auto toch nog een plaatsje versieren (nadat Veerle eerst een ander kind die de plaats alweer had ingenomen had 10 cm had weggejaagd). We kennen ondertussen het woord Hatjsa (Ga weg!). We zagen de jeep op een rustig tempo over de weg hobbelen. De leerkrachten vertrokken .... te voet terug naar school.

Ondertussen gaven Katrien en Cara les in level 2. Na de break wilde Cara PE geven aan haar leerlingen.

Op het voetbalveld waar er wordt gesport werden de kinderen voortdurend aangegaapt door andere kinderen. Dat was niet zo leuk en Cara had toch wel graag Madinka of Wolof gekund op dat moment...

Op de terugweg begonnen er ook twee kinderen te vechten waarop de hele straat zich kwam moeien. Cara slaagde er in haar kinderen bij elkaar te scharrelen en snelde terug naar school. Er vloeiden toch wel even tranen. Ze dacht dat ze de school in grote schande had gebracht. Keba bleek de liefste schooldirecteur ooit te zijn en gaf haar een troostende knuffel. Charlot kwam Cara nog even bijstaan in level 2 en Veerle gaf samen met Katrien in de andere klas les.

's Avonds besloot Veerle dat ze haar oude haren terug wilde. Toen ze haar haren ontwarde, bleek dat ze de haren van Tina Turner in de plaats had gekregen. We moeten echter toegeven dat het haar best wel staat. Iets voor een excentrieke modeshow?

We vermaakten ons ook met het verhaal van Yolan haar loverboy.

Al enkele dagen staat er een Nigeriaan aan de deur. Hij geeft brieven af aan de kuisvrouw of aan de kinderen. Hij wil heel erg graag haar vriend worden. Ze kreeg zelfs een foto. Deze moet ze echter teruggeven wanneer hij niet in de smaak zou vallen. We spraken Modou erover aan en vandaag greep hij even in door te zeggen dat hij klachten had gehoord. Cara gaf de genadeslag door nog eens duidelijk te maken dat hij NIET welkom is. We probeerden ook zoete aardappel klaar te maken maar dit was niet zo'n succes. We vermoeden dat we ze niet lang genoeg hebben laten koken. Katrien en Veerle gingen ditmaal om Yolan.

Vrijdag 24 februari 2012

Keba introduceerde iets nieuws op de speelplaats: springtouwen. Zowel leerkrachten en kinderen beleefden veel plezier. Ook de jongens lieten zich niet kennen! We moeten eerlijk toegeven dat we opgelucht waren toen bleek dat het vandaag een normale lesdag zou worden. De mars werd door Cleaning Day verplaatst naar 10 maart. We hebben dus nog twee weken om te repeteren dus we kunnen het wat kalmer aandoen.

Katrien gaf vandaag haar eerst Agriculture les aan de klas van Mr Touray en tot ieders vreugde groeiden de eerste plantjes. (Al merkte Modou wel op dat er ook één plukje gras tussen zit.) We beleven ook dolle avonturen met Oustas, de nachtbewaker. Katrien stuurde drie kinderen op straf bij hem. Yolan was vandaag aanwezig om de wonden van de kinderen te verzorgen. Oustas stuurde één van de gestrafte kinderen naar Yolan om hem te verzorgen. Daarna kon dit kind zich terug bij de klas voegen ook al probeerde Yolan hem te overtuigen dat deze jongen gestraft was. Terwijl de leerkrachten vergaderden, wilde hij Katrien verrassen. Hij zaagde een grote plank in 48 kleine stukken met een keukenmes. Vol trots liet hij Katrien zijn stapel plankjes zien. Het is een wonder dat deze man nog op twee benen kon staan na een middag zwoegen onder de snikhete zon.

We komen hem ook overal tegen. Je moet maar aan hem denken en je hoort zijn stem: 'How is the morning? Can I come in?'

De vergadering duurde opnieuw erg lang. We maakten met zijn allen een nieuw bewakingsrooster waarbij iedereen drie keer 20 minuten moet bewaken per week.

Yolan kwam vanavond vroeger thuis want ze wilde nog op het internet. We zaten echter opnieuw zonder elektriciteit.

We sloten deze drukke week af met een gezellige girlsnight.

We aten (op aanraden van Diederik) pizza in de Paradiso. We aten er 4 large pizza's met ons vijven. We zochten en vonden ook een Dame Blanche die een Dame Noir bleek te zijn. Even better!

Zaterdag 25 februari 2012

We wilden vandaag eigenlijk graag op uitstap gaan naar de krokodillenpoel (enge geluiden op de achtergrond). Door de Cleaning Day werd ons echter aangeraden om deze uitstap uit te stellen tot zondag.

We werkten dus maar voor school...

We willen ook nog even laten weten dat de titel van deze blog ook 'Vrolijke vrienden' had kunnen zijn want we amuseren ons hier met ons vijven!

?

Wat beginnen we af en toe te missen (want we zijn hier nog steeds heel graag):

-een warme douche

-chocolade (al vonden we hiervoor een vervanger: noten met caramel)

-internet

-elektriciteit op cruciale momenten

-water dat stroomt als we willen afwassen

-uitslapen

-tijd om vanalles en niets te doen

-het Belgische klimaat (NOT!)

-vriendjes en familie (We zijn er ons van bewust dat we zeer weinig van ons laten horen maar de Internetgod staat niet aan onze kant.)

-frieten met stoofvlees (of gewoon een lekker stuk vlees: biefstuk, worst, barbecue, hesp, salami)

-propere voeten

-een wc die goed doorspoelt

-Martini

-een dekbed voor de koude nachten

-kledij waar er geen Jack Wolfskin op staat

-parfum in plaats van DEET

-een normale stoelgang

Eigenlijk missen we nog niet zoveel, we proberen vooral grappig te zijn!

Lesgeven in Afrika

Zaterdag 11 februari 2012

Vandaag heeft ons groepje zich voor het eerst gesplitst. Katrien en Yolan (en Diederik) gingen via Brikama naar Kartong. Ze hadden daar afgesproken met Mr Touray om naar een festival te gaan. Mr Touray was blijkbaar verkeerd geïnformeerd, het festival begon maar om 18.00 uur ’s avonds. Er zou dus voor overnachting moeten gezorgd worden. Katrien, Yolan, Diederik en Mr Touray besloten dus maar hun eigen festival op te richten. Ze genoten van de zee en leerden veel bij over de natuur. Mr Touray demonstreerde bijvoorbeeld hoe je je neus kan zuiveren door een takje in je neus te steken. Dat takje zorgt er immers voor dat je vijf keer na elkaar kan niezen zodat alle bacteriën zeker verwijderd zijn. Tip: was je handen nadien. Cara en Veerle sloten zich op in het huis en maakten lesvoorbereidingen. We wilden ook concreet materiaal hebben zodat de leerlingen hoeveelheden tot 10 op hun bank kunnen leggen. We kregen het idee om 500 schelpen te rapen en vertrokken vol goeie moed naar het strand. Onderweg werden we aangemoedigd door Yolan, Katrien en Diederik die blijkbaar al terug waren hun fantastische festival. Ze genoten van een drankje en beweerden dat ze een verrassing voor ons hadden… Toen we na een uurtje 500 schelpen hadden verzameld (met hulp van een politieagent in burger genaamd “Babypolice”), kwamen we thuis en bleek dat er gekookt werd voor ons! We konden zelfs blijven verder werken en genieten van een beetje chips. Een aanrader om te eten als dessert: ananas met munt (al moet je eerst de verkoper overtuigen dat je munt kan opeten en niet enkel voor thee kan gebruiken). ’s Avonds gingen we samen met Diederik en Suleyman naar een optreden van Matti en haar muziek/dansgroep. We vonden dat Matti straalde, ze leidde haar groep fantastisch en genoot overduidelijk van het dansen. We probeerden ook enkele pasjes tijdens de “Happy dance”. Diezelfde avond ontmoetten we ook de stagiaires van de Swallow.

Zondag 12 februari 2012

Veerle en Cara werkten opnieuw voor school. We gingen met zijn allen even naar de zee om daar wat te werken in de zon. Helaas zat de zon wat verscholen en zorgde de wind voor veel kippenvel. Katrien en Yolan besloten een wandeling te maken om het warm te krijgen. Veerle en Cara keerden koud en bleek terug naar huis. Even later kwamen ook Yolan en Katrien gefrustreerd toe. Ze vroegen zich af of het mogelijk was om een strandwandeling te maken zonder aangesproken te worden. Het antwoord is duidelijk neen. Er werd ook heel wat getekend en gekleurd. We waren er helemaal klaar voor om een hele week les te geven.

Maandag 13 februari 2012

Na een uitputtende maar leuke ochtend lesgeven, kwam Veerle met een trots gevoel thuis. De durf om te zingen en om met een handpop te werken wordt geleidelijk aan opgebouwd. We verzamelden het materiaal voor de volgende stagedag en Veerle ging samen met Modou naar de luchthaven om onze vijfde student op te halen. Cara probeerde haar zus te bereiken die 17 jaar werd (proficiat!). ’s Middag is er vaak geen elektriciteit op school, dus ook geen internet. Ze bracht dus maar de namiddag door in de Medical Post en ontmoette er een aantal ouders van de leerlingen uit de Picca school. Dat was ook hele leuke en interessante ervaring. Katrien was samen met Keba en Mr Touray naar de markt om muzisch materiaal. Ondertussen kwamen Charlot en Veerle toe in haar nieuwe huis en mocht Charlot onmiddellijk een kip ontvellen en in stukken scheuren. Door een tekort aan lakens sliepen Yolan, Katrien en Charlot gezellig in één kingsizebed.

Dinsdag 14 februari 2012

’s Morgens vroeg werden we door de leerkrachten plots omhelsd terwijl ze luid riepen: “Happy Valentine!” We waren dit zelf helemaal vergeten. Er werden vele voorstellen gedaan om blind dates te regelen voor ons zodat we zeker een geslaagde Valentine zouden hebben. We hadden echter ’s avonds al een date met Diederik. Vandaag was het een bijzonder lesdag. We begonnen met de eerste opdrachten voor het Hongaarse muzische project. Veerle maakte met ijzerdraad en Afrikaanse stof gelukspopjes. Cara liet de leerlingen een leeuw in papier maken. We waren beiden verbaasd over de handigheid van de leerlingen. Katrien verzamelde materiaal om in te planten voor haar tuinproject (schoenen, tassen, jeansbroeken, zakken…) en tekende een plan hoe de speelplaats kon benut worden op een groene manier. Ze verzamelde ook muzische ideeën. We brachten opnieuw de namiddag door in de Medical Post. Ook vandaag was er bijzonder weinig elektriciteit. Veerle wachtte maar liefst 2,5 uur op internet zonder resultaat. Ook ’s avonds in huis was er geen elektriciteit. We hebben de laatste tijd minder elektriciteit dan in het begin. Gelukkig moesten we ’s avonds niet koken want onze date wachtte op ons in Senegambia. We genoten van een heerlijke maaltijd in de Wild Monkey. Er was ook een muziekgroep met 10 djembés, 6 vrouwelijke en 2 mannelijke dansers. Om Diederik te bedanken voor de gezellige tijd en de hulp met geldzaken en dergelijke hadden we een cartoon gemaakt van onszelf. Diederik, je gezelschap wordt hier gemist! Als we passeren aan de Yasmina missen we je vrolijke gezwaai! Maar we weten zeker dat het ziekenhuis in België ook blij zal zijn om jou terug te hebben…

Woensdag 15 februari 2012

Op woensdag werken we opnieuw aan het muzisch project. De resultaten mogen er zijn, foto’s volgen zeker nog! Katrien maakte plantenbakken en sprak af met de kunstleerkracht uit de middelbare school om materiaal te kopen. Ze kocht ook potgrond, het planten kan bijna beginnen! Eén van de grootste aanpassingen voor ons is dat de speeltijden hier heel druk kunnen zijn. De kinderen spelen graag maar door de kleine ruimte botsten ze veel tegen elkaar. Er wordt dus vlug een schop of een mep uitgedeeld. We blijven echter positief en proberen onmiddellijk en consequent te reageren. Na de pauze gingen we met level 2 (een vijftigtal leerlingen) naar de markt. Gelukkig kregen we ondersteuning van Suleyman en Katrien. In rijen lopen met kleuters is best een uitdaging. Maar de leerlingen leerden heel veel bij en kunnen bijna alle producten op de markt in het Engels benoemen. Charlot observeerde opnieuw in level 1.

Donderdag 16 februari 2012

Cara gaf vandaag helemaal alleen les in haar klas. Ze leerde bij dat ze de aandacht van de leerlingen op een andere manier moet trekken. Ze is namelijk de taal niet machtig dus worden de handpoppen erg veel gebruikt. Veerle gaf voor het eerst bewegingsopvoeding (in Afrika). Ze gebruikte een nieuw terrein om op te sporten. Dit voetbalveld bevindt zich een kleine tien minuten van de school. We merkten ook op dat je veel moet herhalen. Je moet meerdere keren dezelfde leerstof geven, maar telkens op een andere manier, met ander materiaal, in een andere situatie,… om het boeiend te houden. Dit is ook normaal, het zijn jonge kinderen die in een andere taal moeten leren rekenen, lezen en schrijven. Veerle had na de sportles ook een klein triomfmoment. Jullie herinneren zich vast wel het leuke lied “Frog, frog, frog…” Keba en Katrien vonden een dikke pad in de zak met potgrond. Keba had met een gilletje de pad gevangen en buitengezet. Veerle kon het niet laten om de pad opnieuw te vangen en te tonen in level 1 omdat ze wist dat de leerlingen over de pad geleerd hebben. De leerlingen hadden schrik van de pad omdat ze dit waarschijnlijk nog nooit eerder gezien hadden. Zo zie je maar, je moet iedere gelegenheid aangrijpen om de leerlingen iets bij te leren. Na het voorbereiden wilden we nog even ontspannen aan het strand. Terwijl Katrien, Charlot en Cara de zee in liepen, had Veerle een gesprek met een jonge vrouw Adam. Helaas voegden zich al snel vele andere gesprekpartners zich bij ons groepje. We werden duizendmaal uitgenodigd op de regeaparty van die avond. Ook als we hen uitdrukkelijk vroegen om weg te gaan, leken ze de boodschap niet te begrijpen. Uiteindelijk konden we toch nog even in stilte genieten op het strand. Charlot maakte samen met Cara voor het eerst een aantal vissen schoon. Veerle denkt dat ze vis nog lekker zal vinden.

Vrijdag 17 februari 2012

Veerle stond op zonder stem. Cara begon juist haar stem terug te krijgen. Tijdens het zingen klinken onze stemmen dus al erg Gambiaans. Cara gaf opnieuw alleen les in haar klas en Veerle nam deze keer level 3 mee voor een les bewegingsopvoeding. De klas van Cara volgde de eerste les tuinieren bij Katrien. Ze plantten de eerste kiemplantjes om later de sla te verpotten. Ze leerden ook wat er allemaal nodig was om te planten. Cara en haar klas vonden het alleszins een leuke les. Gelukkig kwamen Ebrima en Yolan langs op school om de kinderen te verzorgen. Eén van de kinderen was rad aan het doen op de speelplaats. Alle leerkrachten applaudisseerden luid tot plots de jongen met zijn hoofd tegen het luik van een open raam botste. Dat hadden we niet zien aankomen… We bleven na de vergadering op school tot we internet hadden…. ’s Avonds hebben we lekkere pannenkoeken gegeten. We richtten ook de woonkamer opnieuw in zodat we plaats hebben voor vijf studenten. Ondertussen waren Charlot, Cara en Yolan om melk, eieren en suiker. Op die manier konden we genieten van echte Afrikaanse pannenkoeken. We stonden met drie pannen tegelijk te bakken. We smulden alle pannenkoeken op, zelfs de kleine restjes op het bord aten we met plezier op! We hebben de hele avond kunnen genieten. We zaten samen aan tafel, we lachten tot de tranen over onze wangen stroomden. Van zo’n momenten worden we allemaal dolgelukkig!

Zaterdag 18 februari 2012

Vandaag is het ‘Independence day’. We hadden om 8.30 uur afgesproken met Mister Prince en Keba. Yolan en Cara gingen hen ophalen, ze hebben daar maar liefst twee uur moeten wachten. Typisch Gambiaans zouden we kunnen zeggen. Keba was wel op tijd, de uitzondering bevestigt de regel… Cara overwint hierdoor beetje bij beetje haar angst voor honden. Als er eentje aan je tenen snuffelt en je hem in het Mandinka kan wegjagen ben je goed bezig. Daarna vertrokken we met z’n allen naar Serrekunda om de mars te bekijken. Het optreden van de politie en dergelijke was al achter de rug. We hebben wel kunnen genieten van vele marcherende scholen. We zagen ook voor het eerst de burgemeester! Vervolgens vertrokken we met zijn allen naar de compound van de familie van Aïsha, de mentor van Veerle. Haar broer hield een naamgevingsceremonie ter gelegenheid van de geboorte van zijn tweede dochter. We kregen er eerst ontbijt: rijstpap met zure melk. Veerle vond dit niet zo lekker, maar Charlot en Cara smulden er met plezier van. Ze hadden niet verwacht dat er nog een maaltijd zou volgen. Gelukkig voor Veerle kwam die er wel en was er ook baobabsap in overvloed. Cara besloot dat het veel lekkerder was dan de vorige keer maar was toch tevreden toen Keba zijn heerlijke koffie maakte. ’s Avonds waren we allemaal moe en merkten we dat communicatie belangrijk is. We vinden dat een kleine discussie na drie weken tijd zeker eens door de beugel kan en na een halfuurtje was alles weer koek en ei. Gelukkig zijn we geen moeilijke mensen!

Zondag 19 februari 2012

’s Morgens deden enkelen de was, anderen schaarden zich achter de computer om te werken voor school. Baboucar kwam langs met een zak vol sinaasappels en grapefruit uit zijn tuin. Hij schilde er met plezier een vijftiental voor ons. ’s Middags gingen Charlot en Cara naar het verjaardagsfeestje van Ebrima, de zoon van Aïsha. Het was opnieuw erg gezellig. We kwamen tot het besluit dat Aïsha de beste kok is die we ooit hebben ontmoet. Ze had een heerlijke schotel klaargemaakt en haar baobabsap was nog lekkerder dan de vorige keer. Ondertussen werkten Yolan, Veerle en Katrien voor school en deden ze ook enkele inkopen. Katrien en Veerle hadden helemaal geen zin in vis dus trokken ze naar Senegambia om vlees. In de supermarkt vonden ze echter niets. Ze waagden dus hun kans in de Yasmina, één van de plaatselijke cafés. Eventueel konden we daar vijf van hun lekkere hamburgers overkopen. Helaas bleek dit veel te duur te zijn. Ze hielpen ons wel verder en gaven ons een naam van een tot nu toe onbekende supermarkt. Met de bushtaxi raakten we gemakkelijk ter plaatse. We vonden er veel vlees in diepvries, maar ook in de verse vleesafdeling. Als er eens een feestdag is, weten we waar we ons vlees kunnen vinden. Aan de kassa beseften ze dat ze slechts 6 dalasis over hadden. Dit was dus te weinig voor de bushtaxi terug. Liften maar! Nog geen 6 auto’s later hadden ze vervoer terug. We sloten de avond af met een film. Suleyman en Ebrima keken gezellig mee tot ze midden in de film beseften dat ze echt wel naar huis moesten.

P.S. We hadden contact met Charlotte, Louise en Jozefien. Momenteel vertoeven zij in Ghana, het thuisland van Mister Prince. Ze stellen het heel goed!

Vlam in de pan!

We hervatten ons verhaal op zondag. We keken al heel de week met spanning uit naar deze dag omdat we onze Afrikaanse kledij mochten ophalen. De kleermaker toonde trots zijn creaties en wij slaakten verheugde kreetjes. We moesten ons bedwingen om niet naar huis te rennen en in onze kleren te springen. Thuis pasten we onmiddellijk alle kleren en namen we foto's in de tuin. Iedereen ziet er prachtig uit zoals jullie zelf kunnen zien.

De rest van de dag gingen we op zoek naar eten en werkten we verder aan onze observatieverslagen.

Op maandag hebben we contact gezocht met drie scholen; een kleuterschool, een lagere school en een middelbare school. Het doel van de dag was drie observatiedagen vastleggen in de scholen om een duidelijk en uitgebreid beeld te krijgen van het onderwijs in Gambia. We gingen eerst langs bij 'The Swallow'. Deze kleuterschool bestaat al tien jaar. Het was voor ons even aanpassen. We hadden niet verwacht dat de school zoveel ruimte zou hebben. We ontmoetten ook enkele Belgische studenten die hier stage lopen. We spraken af om op 27 februari in deze school te observeren en te participeren. De studenten zijn natuurlijk ook welkom op onze stageschool.

Daarna gingen we naar een privéschool: The SEINO primary school. We hadden een zeer interessant gesprek met de headmaster. Het is een zeer intelligente man. We kregen heel sterk het gevoel dat de school een visie heeft en dat de headmaster volledig achter deze visie staat. We voelden ons geïnspireerd door zijn uitleg. We spraken af om op dinsdag te komen observeren.

Tenslotte hebben we zeer lang moeten wachten om een afspraak te kunnen maken met een middelbare school. Er werd uitdrukkelijk gevraagd om de naam van de school niet te vermelden.

Natuurlijk gingen we ook nog eens langs op onze stageschool want we misten hen al een beetje.

Daarna was het tijd om ons voor te bereiden op de komst van Yolan. We gingen samen met Suleyman naar de markt en kochten de nodige ingrediënten.

Recept voor de mama's en oma's (of kokende papa's en opa's)

Ingrediënten:

-twee ajuinen

-twee kleine paprika's

-zakje olie

-klein zakje vinaigrette

-zakje mosterd

-bouillonblokje

-zout en peper

-twee teentjes look

-een kip

-acht aardappelen

-rijst

-vijf wortels

-boter

-diepvrieserwten

Voorbereiding:

Snijd de wortels en de paprika in frietjes. Snijd de ajuin in ringen en de aardappelen in schijfjes.

Ontvel de kip en trek de kip in stukken (billen, vleugels en borststuk). Voor de liefhebbers kan er wat vel bewaard worden. Kook de wortels en de aardappelen net gaar.

Plet de knoflook en voeg vinaigrette, een bouillonblokje, peper, zout en mosterd toe. Wentel de kip in deze marinade. Laat de kip enkele uren in de marinade rusten in de koelkast. Laat de wortels en de aardappelen afkoelen.

Bereiding:

Laat de olie warm worden op een gasvuur. Let op, leg geen deksel op de pan. De olie moet niet borrelen maar zal eerder al warm zijn. Frituur de aardappelen tot ze lichtbruin zijn. Frituur de ajuinen en de afzonderlijke delen van de kip. Stoof de paprika, wortels en de erwten. Kook de rijst. Als de kip gaar is, frituur je kort nog eens de aardappelen.

Opdienen:

Neem twee grote potten. Verdeel de rijst en de groenten over de potten. Leg de stukken kip en aardappel op de rijst. Plaats de potten in het midden van de tafel en geef iedereen een lepel.

Smakelijk!

Katrien ging mee met Diederik en Modou om Yolan op te halen. Toen Yolan was toegekomen in haar nieuwe (t)huis, gingen Cara en Diederik om drank. Onderweg werd Cara opgebeld door Suleyman. Hij vroeg of het koken wilde lukken. Cara verzekerde hem dat alles van een leien dakje liep.

Op dat moment haalde Katrien het deksel van de pot met olie en onmiddellijk schoot er een steekvlam in de lucht. De olie stond in brand! Katrien gooide er onmiddellijk een natte handdoek op. Katrien liet de doek niet lang genoeg liggen en de steekvlam schoot opnieuw de lucht in. Ze gooide de handdoek opnieuw op de pot, maar helaas was die slechts voor de helft bedekt. De vlam zat nog steeds in de pan. Veerle maakte een tweede handdoek vochtig en gooide deze ook op de pot.

Eindelijk was de situatie onder controle. (De gaskraan was natuurlijk al eerder dicht!)

De rook dreef door het hele huis. Alle ramen en deuren werden opengezet. Cara merkte er zelf eerst niets van toen ze terug was.

Uiteindelijk konden we toch nog samen met Diederik genieten van een heerlijke maaltijd. Eind goed, al goed en we leerden weer iets bij: maak olie nooit warm met een deksel op de pan.

Op dinsdag gingen we observeren in de SEINO school. Het was opnieuw een interessante dag. We waren wel verwonderd over de weinige pauze op deze school. De kinderen hebben les van 8.30 uur tot 11.25 uur. Ze hebben 35 minuten om aan te schuiven om eten te kopen. Om 12 uur beginnen de lessen opnieuw en eindigt pas om 15.30 uur. Dat is dus maar liefst 6,5 uur les per dag met slechts een halfuur pauze in een lagere school. Hun concentratievermogen werd getest en dat van ons des te meer. We gingen ook nog op gesprek bij de headmaster en eigenares van de school. Ze vertelden ons meer over de omstandigheden van de leerkrachten in Gambia en tegen welke problemen zij botsen.

Ten eerste zijn er weinig Gambiaanse jongeren geïnteresseerd in het beroep van leerkracht. Ze willen liever in de banksector werken of als architect aan de slag gaan. Vele jonge leerkrachten stoppen ook na enkele jaren. Dit is een herkenbaar fenomeen in België. De leerkrachten worden ook ondergewaardeerd. Ze moeten zich een hele dag uitsloven in het stof en worden minachtend bekeken door de bankiers in de airconditioning. Vele jongeren willen 'snel groot geld' verdienen. Ze denken dit te bereiken door een eigen winkel op de hoek van de straat uit te baten.

Toen we klaar waren met het schrijven van ons verslag vertrokken we naar de naamgevingceremonie van de eerstgeboren zoon van Oustas. Dit is de nachtbewaker van de school. Hij heeft een superschattige baby die vele moedergevoelens oproept. We kwamen zoals afgesproken om zeven uur aan. Het feest was ... afgelopen. Huh?

Even later bleek dat de naamgevingceremonie om zeven 's morgens was begonnen. We waren dus iets te laat. We kregen toch nog even de kans om de baby vast te houden. De zeven dagen oude baby plaste van vreugde op Veerle haar schoot. Yolan gaf de baby net op tijd door. We kwamen wel tot de vaststelling dat de pipi van een baby niet stinkt.

Op woensdag gingen we opnieuw observeren en participeren op school. Cara volgde de les bij Mr Touray, Katrien bij Miss Stevens en Veerle bij Mr Prince. We moeten alledrie altijd lachen met de toneelstukjes van Mr Prince.

Na de middag gingen we voor het eerst op ons eentje naar Serrekunda. We moesten ons haasten want daarna lieten we ons haar vlechten. Cara haar korte haren werden in twee uren gevlochten en Veerle haar lange haren duurden nog geen anderhalf uur. Cara leed verschrikkelijke pijn. Op een bepaald moment ontsnapte er één minitraan uit haar oog. Ze probeerde dit te verbergen door luidruchtig haar neus te snuiten maar de Gambiaanse vrouwen hadden het helaas door.

Over huilen gesproken... Als Katrien naar een peuter lacht, begint deze spontaan te wenen. We vermoeden dat Katrien te vergelijken is met Zwarte Piet in België.

We zijn wel zeer tevreden met onze nieuwe kapsels. Iedere ochtend wrijven we zorgvuldig elkaars hoofd in met zonnecrème.

's Nachts was Cara een kwartiertje ziek, maar Veerle zorgde onmiddellijk voor haar. Yolan en Katrien dachten dat Veerle en Cara aan het douchen waren om drie uur 's nachts.

Daarna viel Cara terug in een rustige slaap. Veerle lag echter klaarwakker in bed omdat Cara uitzonderlijk en uitsluitend die ene nacht nogal zwaar ademde. Veerle besloot dus maar om op de bank te slapen, tot grote verbazing van Yolan die 's morgens vroeger opstond.

We vertrokken te voet naar de middelbare school en participeerden in een kunstles. De werken die de leerlingen maken zijn echt supertof! Katrien werd goede vrienden met de sympathieke leerkracht en zal zeker nog contact met hem opnemen om meer van hun technieken te leren. We hielden ook een interessante babbel met de sportleerkracht.

's Middags werkten we voor school. Om vier uur vertrokken we naar het openingsfeest van de villa die Picca huurt. De leerkrachten en Ibrahim (een verpleger) waren ook aanwezig. Er werd opnieuw Afrikaanse muziek gespeeld en we vonden deze band erg goed. We keken 's avonds nog gezellig naar een film. Voor de bezorgde ouders; we waren dus heel vroeg thuis.

Die nacht was het de beurt aan Katrien en Veerle om misselijk te zijn. We vermoeden dat we iets verkeerd gegeten hebben. We hebben immers alle drie een belegd broodje gekocht op de SEINO school.

Op vrijdag ging Katrien met Keba naar een aantal grote tuinen om informatie op te doen voor haar tuinproject. Cara en Veerle maakten een inventaris van het materiaal op school.

Daarna was er opnieuw vergadering met de leerkrachten. Er werd beslist om de namen van de leerlingen op te schrijven die te laat toekomen op school. We willen ook extra aandacht besteden aan het spreken van Engels op de school. We werken vanaf volgende week ook samen met een Hongaars project. We moeten tot maart regelmatige muzische activiteiten organiseren. Er worden hier foto's van genomen en uitgewisseld met scholen uit Hongarije.

Cara en Veerle zaten ook samen met hun mentoren. Er werd afgesproken dat we een week les geven in level 2 en af en toe in level 3. Daarna participeren we een week in level 2 maar geven we wel nog les in level 3. Op deze manier kunnen we het meest van elkaar leren.

We sloten de dag af in Senegambia. We hadden nog niet gegeten omdat alle winkels toe waren. Alle mannen waren immers naar de moskee. We bestelden samen met Diederik een hamburger met frietjes. We waren dolgelukkig! Het leek wel alsof we al maanden niet meer hadden gegeten.

Zo zie je maar, je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Het was hier een paar dagen koud want er waaide een felle wind uit de Sahara. We moesten zelfs af en toe een trui aandoen en dat in Afrika! Gelukkig schijnt de zon nu weer fel. We zijn nog steeds erg bleek want we mijden de zon op het heetst van de dag.

Als laatste willen we nog even kort reclame maken voor Gamcel! Dit is de organisatie waarmee we bellen en sms'en in Gambia. We krijgen voortdurend bonussen ook al bellen we niet! Beter kan dus niet.

Jerryjif (of dankjewel) voor het fantastisch feest!

We wilden eigenlijk op vrijdag op het schooltje reeds ons verhaal posten, maar de elektriciteit viel uit...Omdat we zo genoten hebben van de maaltijd en het feest bij Mattie, willen we jullie hierover ook nog vertellen!

Voor we naar het verjaardagsfeest konden vertrekken, was er natuurlijk onze eerste stafmeeting.

We werden opnieuw verwelkomd door alle leerkrachten. Iedereen mocht elk om de beurt zijn ervaringen vertellen. Wij kregen de kans om onze vragen te stellen.

We vroegen ons bijvoorbeeld af wat er moet gebeuren met de leerlingen die te laat toekomen op school. Keba besloot om de poort om 9 uur te sluiten en alle kinderen die voor 9 uur nog op school toekomen, moeten eerst naar Keba of Suleyman. (Wij zouden dus liever niet te laat toekomen!)

Katrien kreeg de kans om haar tuinproject voor te stellen en kreeg onmiddellijk hulp aangeboden van Keba. Hij zal met haar de lokale boeren bezoeken. Wij vertelden dat we graag nog andere scholen willen bezoeken om een duidelijker beeld te krijgen over onderwijs in Gambia en om ideeën en voorbeelden te verzamelen. Suleyman vertelde dat bijna alle kleuter -en lagere scholen werken met de handleiding van Jolly Phonics. Dit zou door de regering aangemoedigd worden. Wij vinden het ook een hele goede handleiding. Het valt te vergelijken met Veilig leren lezen of Leessprong.

We wilden zelf graag naar 'The Swallow' en naar een middelbare school gaan kijken. Ze gaven ons de tip om ook eens naar een lagere school te gaan. Maandag krijgen we de kans om drie scholen te contacteren. We spraken ook al af in welk level we zullen stage lopen.

Katrien heeft geen vaste klas, maar concentreert zich eerst op haar tuinproject. Als dit gestart is, spitst ze zich ook toe op de hoekenwerkruimte.

Veerle en Cara mogen beiden in level 2 lesgeven en gaan één dag per week (of voor bepaalde lessen) naar level 3. Op die manier kunnen we voldoende ervaring op doen in de verschillende vakken en onderwerpen. Veerle staat bij Aïsha Colley en Cara bij Abby Jallow. In beide klassen zitten er ongeveer 30 leerlingen, maar in de klas van Cara komen er meestal maar 16 leerlingen. Gelukkig kunnen we parallel werken en maken we samen de werkblaadjes.

Volgende week mag Cara nog eens observeren in level 1 en Veerle in level 3 omdat we deze week daar nog geen tijd voor hadden.

Modou was ook aanwezig op de vergadering. We voelden ons gesteund door onze Gambiaanse papa. Hij dacht ook mee om voor ons de beste oplossingen te vinden.

Daarna vertrokken we met zijn allen naar het huis van Mattie. Daar leven er vele artiesten en muzikanten. We begonnen deze leuke namiddag met het schoonmaken van ajuinen, aardappelen, knoflook, aubergines... Ze leerden ons ook hoe je een kip schoonmaakt (het vel eraf, het vet eraf, wassen met grof zout, 3 keer snijden in de kip en op smaak brengen met mosterd, vinaigrette en ajuin). Tijdens het schoonmaken van de groenten, mochten we telkens de schil op de grond gooien. Er werd later geveegd. Daarna leerden ze ons hoe we rijst moeten klaarmaken. Eerst haal je alle zwarte rijstkorrels eruit. Vervolgens was je de rijst driemaal. Ondertussen laat je het water koken. Pas als het water kookt, mag de rijst in de pot.

Ondertussen begonnen Aïsha en Abby de ajuinen, de aardappelen en de kip te frituren. Daarvoor wordt er een pot met olie op houtskool geplaatst. We mochten elk om de beurt het vuur aanwakkeren met een waaier.

De mannen aten ondertussen eerst een portie 'Cassawa? Cawassa?'. We mochten proeven, maar onze magen kunnen hier nog niet tegen dus raadden ze ons aan om hier niet te veel van te eten.

Daarna aten ze de ene sinaasappel na de andere. Gelukkig stond er een sinaasappelboom in de tuin. Keba leerde ons ook hoe je op de Gambiaanse manier een sinaasappel schilt en opeet. Je doet er de groene schil af maar het witte vel laat je er aan. Daarna zuig je het sap eruit.

Keba maakt ook groene thee met cafeïne en superveel suiker klaar. Hij gebruikt telkens dezelfde bladeren, dus de thee wordt steeds minder sterk. Het is een karwei waar je heel de namiddag bezig mee kan zijn omdat je voortdurend de thee van het ene glas naar het andere glas moet vergieten. Cara is er verkikkerd op en droomt al van haar eigen theeset.

Tot onze verrassing hadden ze speciaal voor ons gefrituurde kip met ajuin klaargemaakt omdat we nog niet hadden gegeten. Het was onze lekkerste maaltijd sinds we hier toekwamen. Mr Prince wilde ons bijstaan met wijze raad. Hij vroeg ons een beetje verontwaardigd waarom we de botten niet opaten. Hij toonde ons voor hoe het moet en legde ons uit dat we de calcium nodig hebben om onze tanden niet te verliezen. Veerle en Katrien hielden zo goed mogelijk hun gezicht in de plooi en Cara probeerde toch wel eens het merg uit een botje te zuigen. Het smaakt naar niets volgens haar.

Rond een uur of vijf konden we eten en aten we met zijn allen uit twee grote potten. Het was een klein beetje pikant maar wel lekker. We hadden geen water meer dus gingen we vlug nog wat zakjes kopen.

Keba wilde ons Afrikaanse namen geven omdat hij onze namen niet kan onthouden.

Katrien heet Aïsha (op aanraden van Mr Touray), Cara stond er op dat ze Mariatou genoemd zou worden en Veerle werd gebombardeerd tot de presidentsvrouw en model Jaignaba (dit was ook een idee van Mr Touray).

Daarna voerden we een korte naamgevingceremonie uit en de muzikanten zongen voor ons. We leerden Afrikaans dansen! We hebben ook een Slovaak en een Tsjech ontmoet die hier voor de muziek en voor Afrika zijn!

We proefden ook baobabsap, wat Veerle en Katrien erg lekker vinden. Cara dronk liever thee met Keba.

We sloten de avond af met een heuse verjaardagstaart en kregen elk een frisdrankje. De hele straat vierde mee en er werd gedanst en gezongen.

Vandaag probeerden we uit te slapen, maar iedereen was om 8 uur (of vroeger) al aan het rondlopen. We deden de was en werkten aan ons portfolio.

Kortom, het was geweldig! Een grote jerryjif!

Because I am too big!

Zondagmorgen probeerden we een nieuw en verfrissend ontbijt: de lokale choco 'Delia'. Tot onze spijt was deze Delia niet zo delicieus. Hij smaakte ongelooflijk muf (te vergelijken met aarde) en er groeide iets wits op (Zou het schimmel zijn?). Gelukkig hadden we nog onze lekkere Belgische Côte D'or. Daarna wilden we nog eens de weg uittesten naar de school. We hadden die al eens gereden met de jeep van Modou, maar we wilden deze ook te voet kennen. Een halfuurtje later bereikten we de school. We dachten dat er niemand was, maar de poort stond open dus gingen we naar binnen. Daar troffen we Keba (het schoolhoofd) en de nachtwaker (we vermoeden Ahagie) die termieten aan het verdelgen waren in de leraarskamer. We keerden terug naar ons huisje om er te genieten van tapalapa met banaan. Na een hele korte siësta in de tuin, besloten we de toerist te spelen en gingen we naar het strand. We wilden de proef op de som nemen en besloten uit te testen hoe luxueus de hotels in Senegambia zijn. We trokken onze stoute schoenen aan en liepen door een grote tuin van een hotel. We schrokken van het ongelooflijke contrast: er was enorm groen gras, enkele zwembaden, aparte bungalows, parasols uit stro (zoals in de films). Als je door de tuin liep, kwam je recht op het strand uit. We vonden het niet zo leuk om deze weg te nemen. We voelden ons ongemakkelijk bij de luxe. We vergaten echter onze zorgen en genoten van het frisse water en de warme zon. We voelden ons volledig opgeladen om een hele week te observeren en te participeren in onze nieuwe stageschool. Daarna kookten we een lekkere maaltijd. Sommige maaltijden geven we ook een naam, bijvoorbeeld: de ARMY-maaltijd. Dit bestaat uit: witte bonen, aardappelen en kip. Geen zorgen, in de loop van de week werden onze maaltijden steeds meer Afrikaans (en zelfs steeds beter!). Tijdens onze maaltijd kwam Modou, onze Gambiaanse papa, ons nog eens herinneren aan de eerste schooldag. We vonden dit superlief!

Hier volgt een beschrijving van een typische schoolochtend...

7.00 uur: de wekker gaat een eerste maal

7.05 uur: de wekker gaat een tweede maal en afhankelijk van de moskee slepen of springen we uit bed. De moskee wekt ons bijna iedere ochtend om 6 uur. Hij zou toch zo graag hebben dat we langskomen om te bidden. We vroegen eens aan Mariana of wij als blanken in een moskee binnen mogen maar toen gaf ze ons de indruk dat dit enkel voor de lokale bevolking is. Het is echter wel zo dat christenen en moslims elkaars feesten vieren en respect hebben voor elkaars godsdienst. Suleyman vertelde ons zelfs dat hij niet weet welke vrienden er moslim of christen zijn.

7.06 uur: we maken koffie, thee of warme chocomelk. We gaan elk om de beurt naar het toilet.

7.08 uur: Veerle en Cara wassen samen hun haar (om de twee dagen). Dit kan even duren als het water even stopt met stromen. Maar geen zorgen, we wassen ons elke morgen!

7.16 uur : We drinken koffie, thee of warme chocomelk.

7.35 uur : We verzamelen onze boeken, schrijfgerei, trui, zonnebril, zonnecrème, banaan, water, choco, mes, handdoek, geld, pleisters, ... en smeren ons in.
7. 45 uur: Het licht gaat uit, de deur gaat op slot (Hebben we de gasfles gesloten?) en we wandelen naar school.

8.10 uur: We stoppen bij een lokale shop en kopen 4 tapalapas. We hebben nieuwe soort tapalapa gevonden die we lekker krokant vinden.

8.15 uur: De nachtwaker verwelkomt ons in zijn pyjama en opent de deur van de leraarskamer. We noteren ons uur van aankomst. We ontbijten en maken een praatje met de leerkrachten die toekomen.

8.30 uur: We verplaatsen ons naar de speelplaats en leren de kinderen langzaam maar zeker kennen.

Meestal zit Mr Touray bij ons en inspecteert hij de wonden op de benen.

Keba gaf ons op maandag elk een klas om te observeren. Veerle volgde les in level 1B bij Matti Stevens. Cara kon les volgen bij Abby Jallow in level 2B. Katrien volgde de lessen van Mr Prince in level 3. Er werd een nieuw thema voorgesteld: 'Trees.' Dit thema wordt 2 weken besproken. We leren zelf heel veel bij over de verschillende bomen. We kunnen nu al een mangoblad van een pow-powblad (= papaya) onderscheiden. We zijn ook van plan om bladeren te drogen en ze mee te brengen naar België. Ook jullie zullen van onze kennis kunnen delen!

Op woensdag wilden we vragen aan Keba of we ook eens in een ander level mogen observeren. Het is bijvoorbeeld heel moeilijk om de les volledig te volgen in level 1 omdat er nog veel lokale taal wordt gesproken. Maar toen gebeurde dit...

Veerle werd plots naar de leraarskamer geroepen door Keba. We keken verschrikt naar onze kleren!

Waren onze rokken te kort? Waren we niet netjes genoeg? Hadden we iets verkeerd gedaan? (Iedere morgen proberen we de raad van Mr Prince op te volgen. Hij vertelde de kinderen op maandag dat ze nette kledij moeten dragen, geen slippers, hun tanden en haren moeten verzorgen en dat ze hun huid moeten insmeren met hydraterende melk.)

Keba verraste Veerle echter door zelf voor te stellen dat we eens mogen wisselen van klas. Elk om de beurt kregen we te horen in welke klas we nu les mochten volgen.

Veerle verhuisde naar level 2 bij Miss Colley. Cara kwam bij Mr Prince (level 3) terecht en Katrien nam plaats in de klas van Abby Jallow (level 2).

We participeerden al in de Holistic room (hoekenwerkruimte), tijdens P.E. (Physical Education) en tijdens de schrijflessen. Ook op de speelplaats zongen we al eens een liedje:

'Female the donkey was walking in the grass,

shaking with her long tail,

she was very very glad.

IA IA IAIAIA (3 X)'

We leerden ook al vele andere liedjes en dansjes:

No no no, why not?

Because I'm to big, to big... (waarop de leerlingen telkens beginnen te dansen, springen en stampen: het is geweldig om te zien!)

We beleefden al mooie momenten wanneer we elkaar op de hoogte hielden van onze belevenissen in de klas. Op een avond vertelde Veerle dat ze even alleen was in level 1 en dat ze de leerstof wilde herhalen. Ze wees naar het bord en vroeg (net als haar mentor deed): What is the name of this animal? - Geen antwoord. Alleen vragende blikken.

Dapper ondernam Veerle nog enkele pogingen. Plots begonnen de leerlingen het lied over de kikker te zingen en was de hele klas aan het zingen, dansen en springen. Veerle beeldde dit ook met zeer veel inlevingsvermogen uit. 'Because I'm to big, to big, SPRING SPRING SPRING SPRING!

Van al dat dansen, zingen en springen, krijgen we toch wel honger. We hebben vier verschillende soorten rijst gekocht. We hebben deze week voor het eerst vissen schoongemaakt en opgegeten! We verkiezen gebakken vis boven gekookte vis. We zorgen ook voor de nodige groenten en fruit en maken heerlijke sausjes met wortels, tomaat, ajuin, bouillon en paprika. We kochten ook de nodige kruiden.

's Middags vliegt de tijd. Om 13.00 uur gaan de kinderen naar huis. We praten nog even na met de leerkrachten en wandelen dan meestal met Suleyman en Matti en Abby naar huis of naar de markt in Kerr Sering. Ze namen ons deze week mee naar een ander deel van de markt in Serrekunda. We moesten ons voortdurend verstoppen aangezien een witte huidskleur de prijzen onmiddellijk in de lucht jaagt! We kochten er stof voor ons uniform en kozen ook elk een mooie Afrikaanse stof. De kleermaker maakt onze uniformen, rokken en topjes tegen zondag! We zijn superbenieuwd! (Foto's volgen!).

Als we thuiskomen, eten we en werken we aan ons portfolio. Er kruipt meer tijd in dan we hadden gedacht, toch willen we dit grondig doen. Soms moeten we 's avonds nog eten zoeken en hebben we het gevoel dat het grootste deel van de dag in beslag wordt genomen door eten zoeken, maken en opeten. Daarna moeten we afwassen, maar om de afwas te beperken, hebben we een gezellige oplossing: we eten met zijn allen uit dezelfde pot.

We eten soms in daglicht, elektrisch licht of met een zaklamplicht. De elektriciteit viel al drie keer voor een tijdje uit maar we vinden dit eigenlijk echt geen probleem.

We kunnen dus opnieuw besluiten dat we nog steeds gezond zijn, dat we nog niet sterven van heimwee, dat we blij zijn om Katrien te leren kennen, dat we ongelooflijk dankbaar zijn voor het leerkrachtenteam dat zo goed voor ons zorgt! Op vrijdag koken de leerkrachten voor ons (dat wordt dus een volledig Afrikaanse maaltijd!) en gaan we naar het verjaardagsfeest van de Amerikaanse man van Matti.

Wist je dat...

- bladeren geel/bruin worden als de vruchten rijp zijn?

- sinaasappels hier niet oranje zijn maar groen?

- het nu nog geen mangoseizoen is maar in juni?

- baobabsap goed is voor de maag? (Pas wel op voor het laxerende effect).

- limoensap goed is voor de keel en de stem?

- er medicijnen worden gemaakt van bomen?

- takjes worden gebruikt als tandenborstels?

Welkom in the smiling coast of Africa!

Volgende dialoog nam plaats op de luchthaven:

V: Wat is er?

C: We moeten iets afgeven, maar ik weet niet wat…

V: Wel, die stickers van onze bagage dat aan ons ticket hangt. Wacht, ik toon het.

C: (na een korte stilte en zeer nadrukkelijk) VEERLE, IK HEB DAT NIET!

Regieaanwijzing: Security draait zich om om commentaar te geven op een politieagent. Ondertussen…

V: Hier, neem één van mijn ticketjes, ik heb er toch twee.

C: (tegen de security) Is this the ticket you mean?

Security: Yes, welcome to The Gambia.

Daarna genoten we van een echte rastafari-rit in een bus met reggae.

Onze verblijfplaats is super! We hadden dit nooit verwacht: we hebben 2 slaapkamers met een kingsizebed (waardoor het muskietennet van Katrien iets te klein bleek te zijn), een badkamer waarbij het toilet pas na 3 opeenvolgende toiletbezoeken doorgespoeld kan worden, een keuken, een living met leuke zetels en een mooie tuin met bananenbomen, papayabomen en een advocadoboom die helaas nu niet bloeit. We zijn supervriendelijk ontvangen door Modou, Mariana, Cadie en Lamin (en Fatou: dochter van zus van Mariana). Ze zijn het duidelijk gewoon om stagiaires te ontvangen en willen ons altijd helpen. (Mama en papa, wees dus gerust!) We hebben gegeten in Senegambia met Jo en Modou. Daar kochten we ook de belangrijkste levensmiddelen (water).

Toen we vertrokken, vroeg Modou ons of we ons te voet of met de auto wilden verplaatsen. We stelden te voet voor, waarop Modou besliste om met de jeep te vertrekken.

En wat voor een jeep! Deze 4X4 op leeftijd presteert nog wonderwel aangezien hij zonder moeite over bergen zand en diepe putten midden in de weg kan rijden.

Op vrijdag bezochten we een eerste maal het schooltje. Het lag er zeer netjes bij en we waren eigenlijk heel erg onder de indruk. We werden onmiddellijk ontvangen in de leraarskamer waar Keba (schoolhoofd) ons uitleg gaf met behulp van schema’s over de organisatie van de school. We kregen info over het aantal leerlingen, de verdeling in de klassen, de (on-)gekwalificeerde leerkrachten en het lessenrooster. Souleyman (administratief verantwoordelijke) gaf ons daarna een rondleiding in de school. Om 11.00 uur hadden de leerlingen pauze en zongen ze welkomstliedjes. De sfeer was geweldig. De leerkrachten waren zeer enthousiast en stelden zich tijdens de pauze kort voor. Ze benadrukten dat we familie zijn en dat we zowel problemen als ideeën zeker moeten communiceren.

Daarna bezochten we Lala (een lieve, kleine vrouw die geen woord Engels kan) in de Medical Post. Daarna deden we opnieuw boodschappen en werden we voor de eerste maal belazerd op de markt. We betaalden veel te veel (bleek achteraf) voor het fruit. Daarom besloot Mariana ons mee te nemen naar de grote (lees: zeer grote) markt in Serekunda. Die ligt een eindje verder dus moesten we de taxi nemen. De taxi kost 50 dalasis, dus ongeveer 1,25 euro. We kunnen al vlot omrekenen. Mariana is een harde tante (gelukkig maar) en ziet ons als haar sister dus verdedigde ze onze belangen op de markt. Ondertussen hebben we het goede voorbeeld om af te dingen nu al een paar keer gezien en we zouden zelfs al alleen naar de markt durven. We waren wel een klein beetje geschrokken door de vele viskramen die bedekt waren met vliegen. We kochten dus enkel aardappelen en wortels. We keerden terug met een bushtaxi. In de bushtaxi betaal je elk 7 dalasis. Niet alleen de prijs is anders, maar ook het aantal passagiers verschilt. In de bushtaxi zaten we met 17 mensen, in de taxi slechts met vijf. Om Mariana te bedanken gingen we ’s avonds met haar iets drinken.

Op zaterdag (vandaag) doen we het wat rustiger. We probeerden al iedere dag aan ons portfolio, observaties en blogverhalen te werken. We wandelen deze ochtend naar de zee. Ook deze wandeling werden we niet met rust gelaten. We hadden zelfs gezelschap van Ali (de taxichauffeur) gedurende onze hele wandeling. De meeste gesprekken met deze jonge Gambianen gaan telkens als volgt:

G: Hello, how are you? (handen schudden)

Wij: Good, thank you.

G: What is your nice name?

K: Katrien.

G: Katrina.

C: Cara (aantal keer herhalen)

G: Carrrra.

V: Veerle.

G: What?!

V: V EE R L E

G: Vierle. How is your holiday?

Wij: It’s not a holiday, we are volunteers in the Picca Nursery School.

G: Which country?

Wij: Belgium.

G: Ah, Belgium is nice. Belgian people are nice people.

Wij: Thank you.

G: Where’s your hotel?

Wij: We don’t stay in a hotel, we’re from Kololi.

Op dit moment verwelkomen de meesten ons als echte Gambianen!

We kunnen ons voorstellen dat het best akelig klinkt om voortdurend aangesproken te worden, maar ze zijn heel vriendelijk. Het overgrote deel heeft goede bedoelingen en wil echt een interessant gesprek aanknopen. Het is soms leuk om iemand te hebben om tegen te praten en die voor ons het woord voert in de lokale taal. Op deze manier worden we soms minder vlug aangeklampt door verkopers. We moeten ook toegeven dat het soms wel wat vervelend is als we om de 5 minuten iemand vriendelijk moeten afwijzen.

Zoals je leest; het gaat goed met ons. We hebben alledrie geen last van reizigersziekte en we proberen onze draai te vinden, maar we zijn al aardig op weg.

Hieronder nog een kleine samenvatting: “Onze eerste keer…”

-in Gambia

-op het vliegtuig

-toubab genoemd worden

-onderhandelen

-slapen onder een muskietennet

-tapalapa (stokbrood) eten

-zelf koken

-taxi, bushtaxi en jeep nemen

-DEET smeren

-aangekeken voelen door je huidskleur en je haar (raar maar waar, kort haar is hier niet bizaar, Cara haar haar is zeer populaar!)

-Piccaschool zien

-Modou, Keba, Souleyman, Prince, Aisha, Matti, Turrey, Ceedey, Ali, Ibrahim, Lamin, Sammy, Sam, Cadie, Fatou, Mariana, Armstrong, Gabriel, Landing … ontmoeten.

Waarschijnlijk tot volgende week!

Van de sneeuw in Zinal naar de zon in Gambia (met als tussenstop: examens in de regen)

Het is ongelooflijk maar waar! Donderdag vertrekken we (= Katrien, Veerle en Cara)! Het is eventjes erg druk.... Denk maar aan het maken van DE koffers. Er komt heel wat denkwerk en gepuzzel aan te pas. Ook administratief willen we in orde zijn, dus nemen we kopies van alle belangrijke documenten, contacteren we de ambassades...

Het moeilijkste is natuurlijk afscheid nemen... Sommige mensen willen we blijven knuffelen maar langs andere kant willen we ook heel graag vertrekken. We krijgen nog steeds een goed gevoel als we bedenken dat we deze kans hebben gekregen...

We zullen waarschijnlijk enkele dagen niets van ons laten horen omdat we nog niet zeker zijn of we al internet zullen hebben. Maar we beloven een fantastisch verslag over onze aankomst!

Lieve groeten (en we zullen jullie allemaal missen)

Veerle en Cara

Nog 1 maand

Vandaag, 26 december, tweede Kerstdag, komt ons avontuur steeds dichterbij. Binnen exact 1 maand vliegen we naar Banjul, de luchthaven in Gambia. Het vliegtuig neemt dan drie van de vijf stagiaires mee naar Afrika, namelijk Cara, Katrien en Veerle.

Onze vlucht vertrekt om kwart over elf in Zaventem. We moeten ten laatste ingecheckt zijn om 10 uur, maar een goeie drie uur op voorhand aanwezig zijn is aangewezen. Dat wil dus zeggen dat we 's morgens rond 6.30 uur moeten vertrekken met de trein of de auto.

Als alles goed verloopt komen we om 16.25 uur aan in Banjul. Daar zal Jo, een van de leden van het project, ons opwachten met een grote gehuurde auto. Hij vertrekt 24 of 25 januari naar Gambia zodat hij al aanwezig is wanneer wij onze eerste stappen op het onbekende werelddeel zetten. We zullen dus sowieso iemand hebben om op terug te vallen zodat we goed uit de startblokken kunnen schieten. En je weet goed begonnen is half gewonnen.

Vanaf nu beginnen de vragen te komen: wat moet er eigenlijk allemaal in die twee valiezen? Wat doen we mee en wat niet?

Gelukkig kregen we van het reisbureau ook een blad met ‘Niets vergeten?'. Een checklist met materiaal kan altijd goed van pas komen.

We kijken er allemaal heel erg naar uit, alles wordt spannender en spannender.
Het komt ook steeds dichter!

Nog 1 maand!

Nog 31 dagen!

Nog 744 uren!

Nog 44 640 minuten!

Nog 2 678 400 seconden!