Volgende dialoog nam plaats op de luchthaven:

V: Wat is er?

C: We moeten iets afgeven, maar ik weet niet wat…

V: Wel, die stickers van onze bagage dat aan ons ticket hangt. Wacht, ik toon het.

C: (na een korte stilte en zeer nadrukkelijk) VEERLE, IK HEB DAT NIET!

Regieaanwijzing: Security draait zich om om commentaar te geven op een politieagent. Ondertussen…

V: Hier, neem één van mijn ticketjes, ik heb er toch twee.

C: (tegen de security) Is this the ticket you mean?

Security: Yes, welcome to The Gambia.

Daarna genoten we van een echte rastafari-rit in een bus met reggae.

Onze verblijfplaats is super! We hadden dit nooit verwacht: we hebben 2 slaapkamers met een kingsizebed (waardoor het muskietennet van Katrien iets te klein bleek te zijn), een badkamer waarbij het toilet pas na 3 opeenvolgende toiletbezoeken doorgespoeld kan worden, een keuken, een living met leuke zetels en een mooie tuin met bananenbomen, papayabomen en een advocadoboom die helaas nu niet bloeit. We zijn supervriendelijk ontvangen door Modou, Mariana, Cadie en Lamin (en Fatou: dochter van zus van Mariana). Ze zijn het duidelijk gewoon om stagiaires te ontvangen en willen ons altijd helpen. (Mama en papa, wees dus gerust!) We hebben gegeten in Senegambia met Jo en Modou. Daar kochten we ook de belangrijkste levensmiddelen (water).

Toen we vertrokken, vroeg Modou ons of we ons te voet of met de auto wilden verplaatsen. We stelden te voet voor, waarop Modou besliste om met de jeep te vertrekken.

En wat voor een jeep! Deze 4X4 op leeftijd presteert nog wonderwel aangezien hij zonder moeite over bergen zand en diepe putten midden in de weg kan rijden.

Op vrijdag bezochten we een eerste maal het schooltje. Het lag er zeer netjes bij en we waren eigenlijk heel erg onder de indruk. We werden onmiddellijk ontvangen in de leraarskamer waar Keba (schoolhoofd) ons uitleg gaf met behulp van schema’s over de organisatie van de school. We kregen info over het aantal leerlingen, de verdeling in de klassen, de (on-)gekwalificeerde leerkrachten en het lessenrooster. Souleyman (administratief verantwoordelijke) gaf ons daarna een rondleiding in de school. Om 11.00 uur hadden de leerlingen pauze en zongen ze welkomstliedjes. De sfeer was geweldig. De leerkrachten waren zeer enthousiast en stelden zich tijdens de pauze kort voor. Ze benadrukten dat we familie zijn en dat we zowel problemen als ideeën zeker moeten communiceren.

Daarna bezochten we Lala (een lieve, kleine vrouw die geen woord Engels kan) in de Medical Post. Daarna deden we opnieuw boodschappen en werden we voor de eerste maal belazerd op de markt. We betaalden veel te veel (bleek achteraf) voor het fruit. Daarom besloot Mariana ons mee te nemen naar de grote (lees: zeer grote) markt in Serekunda. Die ligt een eindje verder dus moesten we de taxi nemen. De taxi kost 50 dalasis, dus ongeveer 1,25 euro. We kunnen al vlot omrekenen. Mariana is een harde tante (gelukkig maar) en ziet ons als haar sister dus verdedigde ze onze belangen op de markt. Ondertussen hebben we het goede voorbeeld om af te dingen nu al een paar keer gezien en we zouden zelfs al alleen naar de markt durven. We waren wel een klein beetje geschrokken door de vele viskramen die bedekt waren met vliegen. We kochten dus enkel aardappelen en wortels. We keerden terug met een bushtaxi. In de bushtaxi betaal je elk 7 dalasis. Niet alleen de prijs is anders, maar ook het aantal passagiers verschilt. In de bushtaxi zaten we met 17 mensen, in de taxi slechts met vijf. Om Mariana te bedanken gingen we ’s avonds met haar iets drinken.

Op zaterdag (vandaag) doen we het wat rustiger. We probeerden al iedere dag aan ons portfolio, observaties en blogverhalen te werken. We wandelen deze ochtend naar de zee. Ook deze wandeling werden we niet met rust gelaten. We hadden zelfs gezelschap van Ali (de taxichauffeur) gedurende onze hele wandeling. De meeste gesprekken met deze jonge Gambianen gaan telkens als volgt:

G: Hello, how are you? (handen schudden)

Wij: Good, thank you.

G: What is your nice name?

K: Katrien.

G: Katrina.

C: Cara (aantal keer herhalen)

G: Carrrra.

V: Veerle.

G: What?!

V: V EE R L E

G: Vierle. How is your holiday?

Wij: It’s not a holiday, we are volunteers in the Picca Nursery School.

G: Which country?

Wij: Belgium.

G: Ah, Belgium is nice. Belgian people are nice people.

Wij: Thank you.

G: Where’s your hotel?

Wij: We don’t stay in a hotel, we’re from Kololi.

Op dit moment verwelkomen de meesten ons als echte Gambianen!

We kunnen ons voorstellen dat het best akelig klinkt om voortdurend aangesproken te worden, maar ze zijn heel vriendelijk. Het overgrote deel heeft goede bedoelingen en wil echt een interessant gesprek aanknopen. Het is soms leuk om iemand te hebben om tegen te praten en die voor ons het woord voert in de lokale taal. Op deze manier worden we soms minder vlug aangeklampt door verkopers. We moeten ook toegeven dat het soms wel wat vervelend is als we om de 5 minuten iemand vriendelijk moeten afwijzen.

Zoals je leest; het gaat goed met ons. We hebben alledrie geen last van reizigersziekte en we proberen onze draai te vinden, maar we zijn al aardig op weg.

Hieronder nog een kleine samenvatting: “Onze eerste keer…”

-in Gambia

-op het vliegtuig

-toubab genoemd worden

-onderhandelen

-slapen onder een muskietennet

-tapalapa (stokbrood) eten

-zelf koken

-taxi, bushtaxi en jeep nemen

-DEET smeren

-aangekeken voelen door je huidskleur en je haar (raar maar waar, kort haar is hier niet bizaar, Cara haar haar is zeer populaar!)

-Piccaschool zien

-Modou, Keba, Souleyman, Prince, Aisha, Matti, Turrey, Ceedey, Ali, Ibrahim, Lamin, Sammy, Sam, Cadie, Fatou, Mariana, Armstrong, Gabriel, Landing … ontmoeten.

Waarschijnlijk tot volgende week!