Woensdag 4 april 2012

Op deze eerste dag van de vakantie ging onze zoektocht naar souvenirs verder. Katrien, Yolan en Cara brachten de ochtend door in Banjul. Veerle en Charlot bleven thuis. Ze maakten het huis schoon en werkten voor school.

Rond 14.00 uur keerden de onderhandelaars terug naar huis. Onderweg stopten ze om nog wat bananen (voor in het baobabsap) en koekjes te kopen. De verkoopster was stomverbaasd toen Yolan en Cara om 50 koekjes vroegen. Uiteindelijk kochten ze de hele pot koekjes voor 50 dalasis. Een prima deal!

De rest van de middag werd er verder voorbereid voor het bezoek van deze avond. Iedereen waste zijn kledij, er werd baobabsap gemaakt, kip schoongemaakt, rijst gewassen, er werden groenten gesneden en er werd drank aangekocht. Veerle en Cara liepen met de lege bakken frisdrank naar Senegambia. Dat was geen probleem. Toen de twee bakken frisdrank echter gevuld waren, wogen ze echt teveel! Veerle ondernam een dappere poging en vertrok vastberaden. Cara wilde al lachend haar bak met frisdrank op een kar zetten. De eigenaar van de kar zei onmiddellijk dat Cara de kar mocht gebruiken. Cara twijfelde geen seconde en reed met de kar vlug achter Veerle aan. Veerle voelde zich nogal bekeken met de kar en wilde haar bak frisdrank liever zelf dragen. Uiteindelijk zette ze ook haar bak op de kar aangezien Cara niet van plan was om de kar niet te gebruiken. Toen de bakken drank veilig thuis waren geraakt, moest de kar nog worden teruggebracht. Yolan wilde Cara wel vergezellen naar Senegambia. Het duurde niet lang alvorens Yolan in de kar zat: de PUSHtaxi was geboren! Onderweg wilde iedereen dolgraag de pushtaxi gebruiken, ook al vroeg Cara 100 dalasis per persoon. Het werd een hilarische rit!

Ondertussen waren de leden van Picca aangekomen in ons huis. Er werd ataya gemaakt en koekjes gegeten. Daarna hielden we een lange en interessante vergadering. Na de vergadering was iedereen uitgehongerd en serveerden we ... Chicken Domoda natuurlijk! We konden de mensen van Picca overtuigen om ons baobabsap te proeven (sommigen met veel moeite) en we hadden opnieuw enkele fans erbij! Om ons te bedanken deden de vrouwelijke leden van Picca de afwas. Tevreden vertrok iedereen naar huis.

Donderdag 5 april 2012 - Gelukkige verjaardag Cara!

's Morgens gingen Yolan en Cara gaan skypen op school. Veerle en Charlot hielden zich bezig met de voorbereiding van hun reis naar Senegal. Het huis van Charlot lag vol met een muskietennet, pleisters, kledij, handdoeken, medicijnen, belangrijke papieren... (Beste ouders, geen zorgen, er werd aan alles gedacht!) Katrien ging naar het internetcafé.

Om 12.00 uur vertrokken Cara, Yolan en Katrien naar het huis van Téodore. Ze werden er ontvangen in zijn kleine kamer die hij deelt met een vriend. Eén van zijn buren kan dreadlocks leggen dus lieten we alledrie enkele dreadlocks plaatsen. De vrouw knipte tot onze verbazing een stuk van haar dreadlocks af en naaide dit in ons haar. Het is een beetje vreemd aangezien Cara en Katrien geen zwart haar hebben maar volgens de vrouw zullen de zwarte haren nog verdwijnen. We wachten vol spanning af...

Toen de 'rastagirls' thuiskwamen, was het merkwaardig stil. Cara had erg veel honger en zocht tevergeefs om choco. Katrien en Yolan leken het zich niet echt aan te trekken...

Plots kreeg Cara een bericht van Charlot en de zoektocht naar de pot choco was begonnen:

05/04/12 16:52

Cara, we verwachten jou maar maken het je niet gemakkelijk. Wandel uit de poort en zoek de eerste zwarte clue. Tip: kijk naar de muur x

05/04/12 17:01

Gevonden? Open je ogen en zoek naar zwarte aanwijzingen. Het leidt je als vanzelf naar ons. Als je twijfelt, stuur je maar. X

05/04/12 17:06

CARA SMS (één van de opdrachten onderweg)

05/04/12 17:07

Zit je daar al? Ok! Wandel tot aan de grote baan. Steek over en sla rechts bij de vierde lantaarnpaal. Blijf zoeken naar aanwijzingen. X

05/04/12 17:10

Katrien belt verstopt achter een auto naar Charlot. Er heerst verwarring want er staan lantaarnpalen langs beide kanten. Cara ontdekt Katrien die een flauw excuus verzint.

05/04/12 17:15

Cara gaat tevergeefs op haar hurken zitten. Eén van de opdrachten luidt: CARA GA NAAR BENEDEN. Natuurlijk had Cara de afdaling even verder niet gezien... Yolan en Katrien zien zich genoodzaakt om in te grijpen.

05/04/12 17:20

Ik was ooit ... maar nu niet meer in staat om te drijven op de zee. Ik heb nu mijn eindbestemming bereikt...

05/04/12 17.30

Cara kan met haar slechte ogen eindelijk een kapotte boot in de verte onderscheiden.

Achter de boot bleken Veerle, Charlot en de pot choco verstopt te zitten! Er was stiekem op het strand een picknick georganiseerd voor de verjaardag van Cara. Er werd gezwommen en de tijd vloog voorbij! Cara had niets door en vond het dan ook een prachtige verrassing!

We moesten ons naar huis haastten want om 20.00 uur hadden we een afspraak in de 'Ali Baba'. We douchten ons vlug. Cara en Yolan maakten vlug hun rugzak voor het weekend klaar.

Slechts een klein beetje te laat ontmoeten we de leden van Picca en de leerkrachten in Senegambia.

We aten met zijn allen in de Ali Baba en er werd natuurlijk gedanst. Veerle had niet zoveel zin om te dansen en liet heel de avond Janaiba (het dochtertje van Miss Colley) slapen op haar schoot.

Vrijdag 6 april 2012

We stonden vroeg op en regelden de laatste praktische zaken. Hadden we alles mee (tandenborstel, Malarone, slaapzak,...) ? We dronken vlug de melk en het baobabsap op. We vertelden Modou nog eens concreet over onze plannen en vertrokken (te laat op schema) naar Banjul. Onderweg pikten we Ebrima op.

We wilden niet wachten op de ferry dus namen we een kleine boot. Ditmaal werden we niet bestormd (blijkbaar hebben we de vorige keer indruk gemaakt). We moesten onze eergevoelens aan de kant schuiven en lieten ons dragen naar de boot. Belachelijk? Waarschijnlijk wel. Maar onze rugzak bleef droog...

Aan de overkant vond Ebrima een auto voor een goede prijs. We kochten nog een zak met water en propten onszelf in de auto. De verdeling van de plaatsen was als volgt:

-op de zelfgemaakte achterbank (lees: in de koffer): een opgeplooide Cara en Charlot. Gelukkig waren er twee kleine kussens voorzien om de hoofden van Charlot en Cara te beschermen. De gaten in de vloer van de auto lieten nogal veel stof door. De 'Humo' werd opgeofferd en in de gaten gepropt.

-op de middenbank: Yolan, Katrien, Veerle en de rugzak van Ebrima. Yolan haar linkerkant van haar lichaam werd verbrand. Ze liep bijna een oorontsteking op door de wind uit het voortdurend geopende raam. Katrien, de kleinste van de groep, mocht op het verhoogje in het midden van de bank zitten. Veerle leed aan verschrikkelijke hoofdpijn. Dat was niet de schuld van de auto.

-op de voorbank: een comfortabel zittende Ebrima die praat met de chauffeur. Af en toe valt er een stuk van de auto of loopt er iets mis het voorwiel en moet Ebrima even helpen.

Even later zijn we op weg naar de Wasau Stones. Tijdens een vier uur durende rit zien we de prachtige, ruwe natuur. Langs deze kant van de rivier groeit er veel meer. Ebrima weet ons te vertellen dat de natuur hier prachtig is tijdens het regenseizoen. Eigenlijk is alles hier erg droog en lijkt alle natuur op elkaar. Toch kan je blijven naar buiten staren en je verwonderen over de knoestige boomstronken, de onverwachte gele bloemen, de reusachtige termietenheuvels...

We houden een korte toiletpauze en krijgen nog eens de kans om te oefenen op de techniek: 'Hoe ga ik naar het toilet zonder toiletpapier?' (Soms verloopt dit uitstekend, soms blijkt de helft van je kledij nat te zijn. Gelukkig krijgen we het hele weekend de kans om te oefenen!) We eten onze picknick op (zelfbelegde tappalappa) en verbranden onze tong aan het kokende water.

Uiteindelijk komen we toe in Wasau. De gids rijdt voor onze auto op zijn fiets. De Wasaustenen hebben verschillende groottes en zijn opgesteld in cirkels. In het midden van de cirkel ligt er een belangrijk persoon begraven. Het lijkt niet zo een bijzondere uitstap tot je je begint af te vragen: 'Hoe kan het dat 'stenen in een cirkelvorm' overal in de wereld voorkomen?'

We zagen ook vijgenbomen en katoenbomen in overvloed. Helaas zijn de vijgen en de mango's (nog steeds) niet rijp. We rijden verder naar de rivier. De chauffeur laat er zijn voorwiel vervangen en wij gaan tevergeefs op zoek naar een auto die ons naar het dorp van Ebrima wil brengen. De weg is in slechte conditie en we vinden niemand die het voor een redelijke prijs wil doen. We proberen meerdere onderhandelingstechnieken: onverschillig, keihard, charmant, de begrijpende student, de grapjas (we gaan met de geit!), ik-laat-je-er-even-over-nadenken-techniek, ik-stuur-Ebrima-op-je-af-techniek... Helaas...

Plots vertelt onze chauffeur dat hij ons wel wil voeren voor een goedkope prijs. We zijn verbaasd (want we hadden hem nog niet eerder horen praten) en dolgelukkig! Ebrima vertelt ons dat 'humanity' zeer belangrijk is. We waren de hele dag sympathiek geweest tegen de chauffeur; we lieten hem mee-eten van onze picknick, kochten water voor hem... In de moslimcultuur is dit zeer belangrijk.

Zo geschiedde het... We zaten opnieuw in onze auto en hobbelden een uur lang over een weg in afschuwelijke staat. Iedereen werd door elkaar geschud, het stof waaide door de auto en er viel een stuk van de auto. Langzaam maar zeker werd het donker...

We vergaten alle pijn toen we toekwamen in het dorp van Ebrima. Het dorp is een traditioneel Madinkadorp (daken van golfplaten). Naast dit dorp ligt er ook nog een Fuladorp (rieten daken) en een Wolofdorp.

Er brandde een groot kampvuur. De kinderen van het dorp zaten rond het vuur en leerden uit de Koran. We hebben steeds meer bewondering voor de puurheid van deze religie. We werden welkom gegeten door alle mensen uit het dorp en we ontmoetten de moeder van Ebrima. Geen enkel kind sprak ons aan met 'toubab' en vroeg om 'minty's'. Een gevoel van totale rust overviel ons.

We gingen binnen in het huis van Ebrima. Hij heeft een living die vol ligt met dunne matten (om op te bidden), een slaapkamer (die veel te warm is om in te slapen) en een stenen badkamer. We verfristen ons in de badkamer met een emmer water. Vervolgens brachten de vrouwen uit het dorp plateau's met rijst, kip en saus. Ebrima haalde de chauffeur en we genoten van een heerlijke maaltijd. De chauffeur bleef ook slapen in het dorp maar verbleef in een ander huis. Na het eten haalde Ebrima zijn schade in het bidden in. Wij ontspanden en hielden een gesprek met enkele vrouwen van het dorp. Tot onze verbazing bleken deze meisjes slechts 14 en 16 jaar oud te zijn. De oudste bleek al een kind te hebben. Ze vertelden ons dat wij vrij waren. Langs de ene kant kunnen we niet anders dan hen gelijk geven. We kunnen weggaan uit het dorp wanneer we maar willen. Langs de andere kant zijn we jaloers op het vredig gevoel in dit dorp. Wij kunnen alleen maar dromen over zo'n plek.

Vervolgens wandelden we door het dorp. Iedereen was blij om Ebrima terug te zien. Er werd ataya gedronken. Iedereen keek vol nostalgie naar de sterren. Dit dorp is prachtig...

We sliepen die nacht buiten op een matje. Er waren geen muggen en het was heerlijk fris buiten. Het hele dorp slaapt buiten op houten banken die hier speciaal voor werden gebouwd. In het midden van het dorp staat er een groot, houten vierkant waar enkel mannen op mogen slapen.

Om vijf uur 's nachts hoorden we de moskee. Charlot en Yolan lagen ondertussen al binnen te slapen. Ebrima maakte Cara wakker om binnen te liggen omdat de meeste mensen in het dorp zouden rondlopen. Veerle en Katrien volgden even later... Cara vroeg slaapdronken of Ebrima al had gebeden. Even later had ze daar toch wel spijt van. Hoewel we allemaal veel respect hebben voor deze religie, vinden we toch wel unaniem dat 5.00 uur te vroeg is om al zingend te bidden.

Zaterdag 7 april 2012

's Morgens werd iedereen rustig wakker. We werden opnieuw vriendelijk begroet door de dorpsleden. We probeerden in ons povere Madinka zo vriendelijk mogelijk te antwoordden.

We kregen tappalappa met mayonaise als ontbijt en dronken thee met gecondenseerde melk en superveel suiker. Het smaakte heerlijk. We namen afscheid van het dorp. Ebrima nam ons vlug nog mee naar alle familieleden. Het hele dorp verzamelde zich rond onze auto en iedereen zwaaide ons uit. We waren opnieuw op weg met onze nieuwe vriend: de chauffeur Landing. Het was een zeer verlegen en stille man maar we zouden geen andere chauffeur willen hebben! We reden opnieuw over de weg vol putten en namen een Fulavrouw mee in onze auto. Katrien verhuisde dus ook naar de achterbank waardoor we allemaal wel zeer krap zaten. Maar we begonnen de dag met een goede daad. Vervolgens staken we de rivier over met een handmatige ferry . Dit houdt in dat iedereen helpt trekken aan het stalen koord tot we de overkant bereiken. De chauffeur bracht ons naar een familie die Ebrima kent. We zaten in Georgestown. In dit dorp had Ebrima drie jaar op kostschool gezeten. Hij mocht regelmatig komen eten bij deze familie als hij geen geld meer had. We waren onmiddellijk welkom en we konden onze rugzak veilig achterlaten. We bezochten het slavenhuis in het dorp en we wandelden verder naar de kostschool van Ebrima. Ebrima beleefde er overduidelijk een fantastische tijd want hij vertelde ronduit verhalen. Toen hij toekwam in de school waren de kokkinnen overgelukkig (Ebrima was vroeger verantwoordelijk in de refter.) We kochten er elk een zak met een halve liter baobabijs. Het was overheerlijk maar we hadden er veel te veel gegeten. Bovendien was het ongelooflijk warm. We keerden terug naar het huis waar ons middagmaal op ons stond te wachten. Beleefd probeerden we zoveel mogelijk te eten op ons overvolle maag.

Daarna gingen we gelukkig zwemmen in The Gambia River. Op de stenen brug aan de rivier is er een heuse carwash georganiseerd. Landing had er 's morgens zijn auto al laten wassen en vergezelde ons naar onze zwempartij. Terwijl de kinderen zich wasten in de rivier, sprongen wij van de stenen brug af. Algauw sloten enkele jongere mannen zich aan en we genoten van het water. Volledig opgefrist wandelden we naar het stoffige voetbalveld. Iedere avond voetballen de jongens er. Ebrima liet de kans om te voetballen natuurlijk niet liggen. Wij ontspanden en supporterden in de schaduw.

We keerden terug naar huis en aten er rijst met koepoten. Toen we vertelden aan Ebrima dat we perfect wisten dat we koepoot aan het eten waren, was hij stomverbaasd. Hoe konden wij dit weten? Je kon het overduidelijk proeven; taai maar met veel smaak. Het hielp ook wel dat we 's morgens de behaarde koepoten hadden zien weken in een emmer met water.

De oudste zoon van het gezin , Omar, bleek zeer intelligent te zijn. Hij had juist enkele jaren gewerkt om nu opnieuw verder te studeren. Op de middelbare kostschool van Ebrima was ons ook al opgevallen dat er vooral twintigers rondlopen en geen tieners zoals bij ons. Het is jammer dat veel intelligente jongeren vaak de kans niet krijgen om te studeren...

Omar had ooit eens een laptop gekregen van een vrouw uit het Peacekorps en we keken met zijn allen naar de serie 'Mind your language'. Dit is een hilarische serie met enkele stereotype cultuurvoorstellingen. Tot onze vreugde kregen we elk nog een flesje met baobabijs. Hoe meer baobab, hoe meer vreugde!

We sliepen opnieuw buiten. Althans, we deden toch een poging...

Van links naar rechts op de matras:

-Cara: was klaarwakker en kon zich dus volop ergeren aan de muggen. Ze probeerde zich wanhopig te verbergen onder haar linnen slaapzak, toch sneuvelde haar linkeroog en linkerwang.

-Yolan: staat er om bekend om de meeste muggen te lokken en reageert bovendien allergisch op hun beten. Helaas had Yolan geen rekening gehouden met de uitputtende hitte en kon ze zich niet verbergen onder haar fleecedeken. Om een voorbeeld te geven: op haar linkerarm telt Yolan maar liefst 30 muggenbeten...

-Charlot: kon ook niet slapen maar bleef positief denken. Ze hield zich bijzonder stil en concentreerde zich om te kunnen slapen. Tevergeefs...

-Katrien: het is niet duidelijk of Katrien heeft geslapen of niet...

-Veerle: sliep als een roos. Heeft sowieso weinig tot geen last van de muggen. Werd beschermd door het gezwaai van Ebrima.

-Ebrima: deed geen oog dicht. Had het te druk met het rondzwiepen van zijn slaapzak om Veerle te beschermen tegen de muggenbeten.

-Omar: lag eerst in de hut met het strooien dak maar verplaatste zich dan naar het stenen vierkant. Hoewel hij geen matras had, lag hij heerlijk te ronken. Tot grote frustratie van degenen die wel wakker waren.

Om 2.00 uur sprong Ebrima recht en beval iedereen om zich te verplaatsen naar binnen.

Zondag 8 april 2012 - Vrolijk Pasen !

's Morgens hadden we geen paaseieren maar gelukkig was er gesmolten chocolade voor op onze tappalappa. De tappalappa was heerlijk. Katrien en Cara waren 's morgens met Omar naar de lokale bakker geweest. De tappalappa's kwamen rechtstreeks uit de warme oven. Er werd opnieuw thee met melk en superveel suiker gedronken.

Het moment om te splitsen was bijna aangebroken... Veerle, Katrien en Charlot trekken verder naar het Nationaal Natuurpark in Senegal. Ze willen er drie dagen verblijven (maandag, dinsdag en woensdag). Yolan, Cara en Ebrima keren terug naar Kololi. Ze werken heel de week voor school, in Sukuta of op de Medical Post. Op vrijdagmorgen vertrekken Yolan, Cara en Ebrima ook richting Senegal. De vrienden willen elkaar ontmoeten in Senegal, in het dorp waar Ruben toevallig ook verblijft.

Ebrima gaf nog een paar laatste tips aan Katrien, Charlot en Veerle. Hij had gisteren nog vlug een plek geregeld waar ze dalasis konden omwisselen in cfa's. Omar wilde ook nog even meereizen met hen, wat iedereen wel geruststelde.

Toen Veerle, Katrien en Charlot in de bushtaxi stapten, pinkte Cara toch wel even een traantje weg.

Veerle beloofde echter iedere dag een bericht te sturen.

Op zondag liet ze weten dat ze aan de grens met Senegal waren geraakt. Ze hadden wel heel de dag problemen gehad om vervoer te vinden.

Op maandag stuurde Katrien volgend Facebookbericht:

Dag meisjes

Alles is dik in orde met ons, we hebben alleen geen bereik in Senegal.

Ons bellen en sturen zal dus niet lukken en omgekeerd ook niet. Straks vertrekken we op safari met een all in formule. Heel veel succes met jullie werk. Groetjes en kusjes van jullie patatjes xx

Als de drie musketiers nog iets van hen laten horen, zullen Cara of Yolan proberen om dit te posten op de blog (afhankelijk of de elektriciteit wil meewerken).

Yolan, Cara en Ebrima gingen naar huis met de driver. We pikten onderweg nog enkele passagiers op. Tijdens de autorit haalden we eerst wat slaap in. Vervolgens hielden we een geamuseerd gesprek over voetbal. Alle passagiers grinnikten om Ebrima's enthousiasme. Blijkbaar was Manchester (zijn favoriete ploeg) een wedstrijd aan het spelen. Gelukkig werd hij om de vijf minuten opgebeld door één van zijn vrienden dus waren we voortdurend op de hoogte van het verloop van de wedstrijd.

In Banjul namen we afscheid van Landing. Yolan en Cara renden achter Ebrima aan die vastberaden was om de laatste 20 minuten van de match te volgen. Yolan en Cara voelden zich iets minder thuis in een donker lokaal met supporterende mannen.

We namen opnieuw de boot om de rivier over te steken. Eén van de mannen op de boot knoopte een gesprek over religies aan met Cara. Cara probeerde niet teveel te antwoorden omdat ze niet goed wist of ze hem ging beledigen of niet. De man was van mening dat er geen religies meer bestonden. Blijkbaar ging de rest van de boot hier niet mee akkoord en er ontstond een vurige discussie. De mannen naast Yolan en Cara waren doodsbang dat de boot zou zinken. Cara en Yolan probeerden hen tevergeefs te overtuigen dat de boot volkomen veilig was. Ebrima zat ondertussen te gieren van het lachen. Later hoorden Cara en Yolan dat er enkelen in de lokale taal hadden geroepen: Laat God de boot maar zinken! Dat verklaarde veel...

We splitsten in Serrekunda en even later kwamen Yolan en Cara weer veilig thuis.

Ze ruimden op en deden de was. Ze beseften dat ze nog niets gegeten hadden sinds het ontbijt en trakteerden zichzelf op een pizza.