We hervatten ons verhaal op zondag. We keken al heel de week met spanning uit naar deze dag omdat we onze Afrikaanse kledij mochten ophalen. De kleermaker toonde trots zijn creaties en wij slaakten verheugde kreetjes. We moesten ons bedwingen om niet naar huis te rennen en in onze kleren te springen. Thuis pasten we onmiddellijk alle kleren en namen we foto's in de tuin. Iedereen ziet er prachtig uit zoals jullie zelf kunnen zien.

De rest van de dag gingen we op zoek naar eten en werkten we verder aan onze observatieverslagen.

Op maandag hebben we contact gezocht met drie scholen; een kleuterschool, een lagere school en een middelbare school. Het doel van de dag was drie observatiedagen vastleggen in de scholen om een duidelijk en uitgebreid beeld te krijgen van het onderwijs in Gambia. We gingen eerst langs bij 'The Swallow'. Deze kleuterschool bestaat al tien jaar. Het was voor ons even aanpassen. We hadden niet verwacht dat de school zoveel ruimte zou hebben. We ontmoetten ook enkele Belgische studenten die hier stage lopen. We spraken af om op 27 februari in deze school te observeren en te participeren. De studenten zijn natuurlijk ook welkom op onze stageschool.

Daarna gingen we naar een privéschool: The SEINO primary school. We hadden een zeer interessant gesprek met de headmaster. Het is een zeer intelligente man. We kregen heel sterk het gevoel dat de school een visie heeft en dat de headmaster volledig achter deze visie staat. We voelden ons geïnspireerd door zijn uitleg. We spraken af om op dinsdag te komen observeren.

Tenslotte hebben we zeer lang moeten wachten om een afspraak te kunnen maken met een middelbare school. Er werd uitdrukkelijk gevraagd om de naam van de school niet te vermelden.

Natuurlijk gingen we ook nog eens langs op onze stageschool want we misten hen al een beetje.

Daarna was het tijd om ons voor te bereiden op de komst van Yolan. We gingen samen met Suleyman naar de markt en kochten de nodige ingrediënten.

Recept voor de mama's en oma's (of kokende papa's en opa's)

Ingrediënten:

-twee ajuinen

-twee kleine paprika's

-zakje olie

-klein zakje vinaigrette

-zakje mosterd

-bouillonblokje

-zout en peper

-twee teentjes look

-een kip

-acht aardappelen

-rijst

-vijf wortels

-boter

-diepvrieserwten

Voorbereiding:

Snijd de wortels en de paprika in frietjes. Snijd de ajuin in ringen en de aardappelen in schijfjes.

Ontvel de kip en trek de kip in stukken (billen, vleugels en borststuk). Voor de liefhebbers kan er wat vel bewaard worden. Kook de wortels en de aardappelen net gaar.

Plet de knoflook en voeg vinaigrette, een bouillonblokje, peper, zout en mosterd toe. Wentel de kip in deze marinade. Laat de kip enkele uren in de marinade rusten in de koelkast. Laat de wortels en de aardappelen afkoelen.

Bereiding:

Laat de olie warm worden op een gasvuur. Let op, leg geen deksel op de pan. De olie moet niet borrelen maar zal eerder al warm zijn. Frituur de aardappelen tot ze lichtbruin zijn. Frituur de ajuinen en de afzonderlijke delen van de kip. Stoof de paprika, wortels en de erwten. Kook de rijst. Als de kip gaar is, frituur je kort nog eens de aardappelen.

Opdienen:

Neem twee grote potten. Verdeel de rijst en de groenten over de potten. Leg de stukken kip en aardappel op de rijst. Plaats de potten in het midden van de tafel en geef iedereen een lepel.

Smakelijk!

Katrien ging mee met Diederik en Modou om Yolan op te halen. Toen Yolan was toegekomen in haar nieuwe (t)huis, gingen Cara en Diederik om drank. Onderweg werd Cara opgebeld door Suleyman. Hij vroeg of het koken wilde lukken. Cara verzekerde hem dat alles van een leien dakje liep.

Op dat moment haalde Katrien het deksel van de pot met olie en onmiddellijk schoot er een steekvlam in de lucht. De olie stond in brand! Katrien gooide er onmiddellijk een natte handdoek op. Katrien liet de doek niet lang genoeg liggen en de steekvlam schoot opnieuw de lucht in. Ze gooide de handdoek opnieuw op de pot, maar helaas was die slechts voor de helft bedekt. De vlam zat nog steeds in de pan. Veerle maakte een tweede handdoek vochtig en gooide deze ook op de pot.

Eindelijk was de situatie onder controle. (De gaskraan was natuurlijk al eerder dicht!)

De rook dreef door het hele huis. Alle ramen en deuren werden opengezet. Cara merkte er zelf eerst niets van toen ze terug was.

Uiteindelijk konden we toch nog samen met Diederik genieten van een heerlijke maaltijd. Eind goed, al goed en we leerden weer iets bij: maak olie nooit warm met een deksel op de pan.

Op dinsdag gingen we observeren in de SEINO school. Het was opnieuw een interessante dag. We waren wel verwonderd over de weinige pauze op deze school. De kinderen hebben les van 8.30 uur tot 11.25 uur. Ze hebben 35 minuten om aan te schuiven om eten te kopen. Om 12 uur beginnen de lessen opnieuw en eindigt pas om 15.30 uur. Dat is dus maar liefst 6,5 uur les per dag met slechts een halfuur pauze in een lagere school. Hun concentratievermogen werd getest en dat van ons des te meer. We gingen ook nog op gesprek bij de headmaster en eigenares van de school. Ze vertelden ons meer over de omstandigheden van de leerkrachten in Gambia en tegen welke problemen zij botsen.

Ten eerste zijn er weinig Gambiaanse jongeren geïnteresseerd in het beroep van leerkracht. Ze willen liever in de banksector werken of als architect aan de slag gaan. Vele jonge leerkrachten stoppen ook na enkele jaren. Dit is een herkenbaar fenomeen in België. De leerkrachten worden ook ondergewaardeerd. Ze moeten zich een hele dag uitsloven in het stof en worden minachtend bekeken door de bankiers in de airconditioning. Vele jongeren willen 'snel groot geld' verdienen. Ze denken dit te bereiken door een eigen winkel op de hoek van de straat uit te baten.

Toen we klaar waren met het schrijven van ons verslag vertrokken we naar de naamgevingceremonie van de eerstgeboren zoon van Oustas. Dit is de nachtbewaker van de school. Hij heeft een superschattige baby die vele moedergevoelens oproept. We kwamen zoals afgesproken om zeven uur aan. Het feest was ... afgelopen. Huh?

Even later bleek dat de naamgevingceremonie om zeven 's morgens was begonnen. We waren dus iets te laat. We kregen toch nog even de kans om de baby vast te houden. De zeven dagen oude baby plaste van vreugde op Veerle haar schoot. Yolan gaf de baby net op tijd door. We kwamen wel tot de vaststelling dat de pipi van een baby niet stinkt.

Op woensdag gingen we opnieuw observeren en participeren op school. Cara volgde de les bij Mr Touray, Katrien bij Miss Stevens en Veerle bij Mr Prince. We moeten alledrie altijd lachen met de toneelstukjes van Mr Prince.

Na de middag gingen we voor het eerst op ons eentje naar Serrekunda. We moesten ons haasten want daarna lieten we ons haar vlechten. Cara haar korte haren werden in twee uren gevlochten en Veerle haar lange haren duurden nog geen anderhalf uur. Cara leed verschrikkelijke pijn. Op een bepaald moment ontsnapte er één minitraan uit haar oog. Ze probeerde dit te verbergen door luidruchtig haar neus te snuiten maar de Gambiaanse vrouwen hadden het helaas door.

Over huilen gesproken... Als Katrien naar een peuter lacht, begint deze spontaan te wenen. We vermoeden dat Katrien te vergelijken is met Zwarte Piet in België.

We zijn wel zeer tevreden met onze nieuwe kapsels. Iedere ochtend wrijven we zorgvuldig elkaars hoofd in met zonnecrème.

's Nachts was Cara een kwartiertje ziek, maar Veerle zorgde onmiddellijk voor haar. Yolan en Katrien dachten dat Veerle en Cara aan het douchen waren om drie uur 's nachts.

Daarna viel Cara terug in een rustige slaap. Veerle lag echter klaarwakker in bed omdat Cara uitzonderlijk en uitsluitend die ene nacht nogal zwaar ademde. Veerle besloot dus maar om op de bank te slapen, tot grote verbazing van Yolan die 's morgens vroeger opstond.

We vertrokken te voet naar de middelbare school en participeerden in een kunstles. De werken die de leerlingen maken zijn echt supertof! Katrien werd goede vrienden met de sympathieke leerkracht en zal zeker nog contact met hem opnemen om meer van hun technieken te leren. We hielden ook een interessante babbel met de sportleerkracht.

's Middags werkten we voor school. Om vier uur vertrokken we naar het openingsfeest van de villa die Picca huurt. De leerkrachten en Ibrahim (een verpleger) waren ook aanwezig. Er werd opnieuw Afrikaanse muziek gespeeld en we vonden deze band erg goed. We keken 's avonds nog gezellig naar een film. Voor de bezorgde ouders; we waren dus heel vroeg thuis.

Die nacht was het de beurt aan Katrien en Veerle om misselijk te zijn. We vermoeden dat we iets verkeerd gegeten hebben. We hebben immers alle drie een belegd broodje gekocht op de SEINO school.

Op vrijdag ging Katrien met Keba naar een aantal grote tuinen om informatie op te doen voor haar tuinproject. Cara en Veerle maakten een inventaris van het materiaal op school.

Daarna was er opnieuw vergadering met de leerkrachten. Er werd beslist om de namen van de leerlingen op te schrijven die te laat toekomen op school. We willen ook extra aandacht besteden aan het spreken van Engels op de school. We werken vanaf volgende week ook samen met een Hongaars project. We moeten tot maart regelmatige muzische activiteiten organiseren. Er worden hier foto's van genomen en uitgewisseld met scholen uit Hongarije.

Cara en Veerle zaten ook samen met hun mentoren. Er werd afgesproken dat we een week les geven in level 2 en af en toe in level 3. Daarna participeren we een week in level 2 maar geven we wel nog les in level 3. Op deze manier kunnen we het meest van elkaar leren.

We sloten de dag af in Senegambia. We hadden nog niet gegeten omdat alle winkels toe waren. Alle mannen waren immers naar de moskee. We bestelden samen met Diederik een hamburger met frietjes. We waren dolgelukkig! Het leek wel alsof we al maanden niet meer hadden gegeten.

Zo zie je maar, je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Het was hier een paar dagen koud want er waaide een felle wind uit de Sahara. We moesten zelfs af en toe een trui aandoen en dat in Afrika! Gelukkig schijnt de zon nu weer fel. We zijn nog steeds erg bleek want we mijden de zon op het heetst van de dag.

Als laatste willen we nog even kort reclame maken voor Gamcel! Dit is de organisatie waarmee we bellen en sms'en in Gambia. We krijgen voortdurend bonussen ook al bellen we niet! Beter kan dus niet.