Zaterdag 11 februari 2012

Vandaag heeft ons groepje zich voor het eerst gesplitst. Katrien en Yolan (en Diederik) gingen via Brikama naar Kartong. Ze hadden daar afgesproken met Mr Touray om naar een festival te gaan. Mr Touray was blijkbaar verkeerd geïnformeerd, het festival begon maar om 18.00 uur ’s avonds. Er zou dus voor overnachting moeten gezorgd worden. Katrien, Yolan, Diederik en Mr Touray besloten dus maar hun eigen festival op te richten. Ze genoten van de zee en leerden veel bij over de natuur. Mr Touray demonstreerde bijvoorbeeld hoe je je neus kan zuiveren door een takje in je neus te steken. Dat takje zorgt er immers voor dat je vijf keer na elkaar kan niezen zodat alle bacteriën zeker verwijderd zijn. Tip: was je handen nadien. Cara en Veerle sloten zich op in het huis en maakten lesvoorbereidingen. We wilden ook concreet materiaal hebben zodat de leerlingen hoeveelheden tot 10 op hun bank kunnen leggen. We kregen het idee om 500 schelpen te rapen en vertrokken vol goeie moed naar het strand. Onderweg werden we aangemoedigd door Yolan, Katrien en Diederik die blijkbaar al terug waren hun fantastische festival. Ze genoten van een drankje en beweerden dat ze een verrassing voor ons hadden… Toen we na een uurtje 500 schelpen hadden verzameld (met hulp van een politieagent in burger genaamd “Babypolice”), kwamen we thuis en bleek dat er gekookt werd voor ons! We konden zelfs blijven verder werken en genieten van een beetje chips. Een aanrader om te eten als dessert: ananas met munt (al moet je eerst de verkoper overtuigen dat je munt kan opeten en niet enkel voor thee kan gebruiken). ’s Avonds gingen we samen met Diederik en Suleyman naar een optreden van Matti en haar muziek/dansgroep. We vonden dat Matti straalde, ze leidde haar groep fantastisch en genoot overduidelijk van het dansen. We probeerden ook enkele pasjes tijdens de “Happy dance”. Diezelfde avond ontmoetten we ook de stagiaires van de Swallow.

Zondag 12 februari 2012

Veerle en Cara werkten opnieuw voor school. We gingen met zijn allen even naar de zee om daar wat te werken in de zon. Helaas zat de zon wat verscholen en zorgde de wind voor veel kippenvel. Katrien en Yolan besloten een wandeling te maken om het warm te krijgen. Veerle en Cara keerden koud en bleek terug naar huis. Even later kwamen ook Yolan en Katrien gefrustreerd toe. Ze vroegen zich af of het mogelijk was om een strandwandeling te maken zonder aangesproken te worden. Het antwoord is duidelijk neen. Er werd ook heel wat getekend en gekleurd. We waren er helemaal klaar voor om een hele week les te geven.

Maandag 13 februari 2012

Na een uitputtende maar leuke ochtend lesgeven, kwam Veerle met een trots gevoel thuis. De durf om te zingen en om met een handpop te werken wordt geleidelijk aan opgebouwd. We verzamelden het materiaal voor de volgende stagedag en Veerle ging samen met Modou naar de luchthaven om onze vijfde student op te halen. Cara probeerde haar zus te bereiken die 17 jaar werd (proficiat!). ’s Middag is er vaak geen elektriciteit op school, dus ook geen internet. Ze bracht dus maar de namiddag door in de Medical Post en ontmoette er een aantal ouders van de leerlingen uit de Picca school. Dat was ook hele leuke en interessante ervaring. Katrien was samen met Keba en Mr Touray naar de markt om muzisch materiaal. Ondertussen kwamen Charlot en Veerle toe in haar nieuwe huis en mocht Charlot onmiddellijk een kip ontvellen en in stukken scheuren. Door een tekort aan lakens sliepen Yolan, Katrien en Charlot gezellig in één kingsizebed.

Dinsdag 14 februari 2012

’s Morgens vroeg werden we door de leerkrachten plots omhelsd terwijl ze luid riepen: “Happy Valentine!” We waren dit zelf helemaal vergeten. Er werden vele voorstellen gedaan om blind dates te regelen voor ons zodat we zeker een geslaagde Valentine zouden hebben. We hadden echter ’s avonds al een date met Diederik. Vandaag was het een bijzonder lesdag. We begonnen met de eerste opdrachten voor het Hongaarse muzische project. Veerle maakte met ijzerdraad en Afrikaanse stof gelukspopjes. Cara liet de leerlingen een leeuw in papier maken. We waren beiden verbaasd over de handigheid van de leerlingen. Katrien verzamelde materiaal om in te planten voor haar tuinproject (schoenen, tassen, jeansbroeken, zakken…) en tekende een plan hoe de speelplaats kon benut worden op een groene manier. Ze verzamelde ook muzische ideeën. We brachten opnieuw de namiddag door in de Medical Post. Ook vandaag was er bijzonder weinig elektriciteit. Veerle wachtte maar liefst 2,5 uur op internet zonder resultaat. Ook ’s avonds in huis was er geen elektriciteit. We hebben de laatste tijd minder elektriciteit dan in het begin. Gelukkig moesten we ’s avonds niet koken want onze date wachtte op ons in Senegambia. We genoten van een heerlijke maaltijd in de Wild Monkey. Er was ook een muziekgroep met 10 djembés, 6 vrouwelijke en 2 mannelijke dansers. Om Diederik te bedanken voor de gezellige tijd en de hulp met geldzaken en dergelijke hadden we een cartoon gemaakt van onszelf. Diederik, je gezelschap wordt hier gemist! Als we passeren aan de Yasmina missen we je vrolijke gezwaai! Maar we weten zeker dat het ziekenhuis in België ook blij zal zijn om jou terug te hebben…

Woensdag 15 februari 2012

Op woensdag werken we opnieuw aan het muzisch project. De resultaten mogen er zijn, foto’s volgen zeker nog! Katrien maakte plantenbakken en sprak af met de kunstleerkracht uit de middelbare school om materiaal te kopen. Ze kocht ook potgrond, het planten kan bijna beginnen! Eén van de grootste aanpassingen voor ons is dat de speeltijden hier heel druk kunnen zijn. De kinderen spelen graag maar door de kleine ruimte botsten ze veel tegen elkaar. Er wordt dus vlug een schop of een mep uitgedeeld. We blijven echter positief en proberen onmiddellijk en consequent te reageren. Na de pauze gingen we met level 2 (een vijftigtal leerlingen) naar de markt. Gelukkig kregen we ondersteuning van Suleyman en Katrien. In rijen lopen met kleuters is best een uitdaging. Maar de leerlingen leerden heel veel bij en kunnen bijna alle producten op de markt in het Engels benoemen. Charlot observeerde opnieuw in level 1.

Donderdag 16 februari 2012

Cara gaf vandaag helemaal alleen les in haar klas. Ze leerde bij dat ze de aandacht van de leerlingen op een andere manier moet trekken. Ze is namelijk de taal niet machtig dus worden de handpoppen erg veel gebruikt. Veerle gaf voor het eerst bewegingsopvoeding (in Afrika). Ze gebruikte een nieuw terrein om op te sporten. Dit voetbalveld bevindt zich een kleine tien minuten van de school. We merkten ook op dat je veel moet herhalen. Je moet meerdere keren dezelfde leerstof geven, maar telkens op een andere manier, met ander materiaal, in een andere situatie,… om het boeiend te houden. Dit is ook normaal, het zijn jonge kinderen die in een andere taal moeten leren rekenen, lezen en schrijven. Veerle had na de sportles ook een klein triomfmoment. Jullie herinneren zich vast wel het leuke lied “Frog, frog, frog…” Keba en Katrien vonden een dikke pad in de zak met potgrond. Keba had met een gilletje de pad gevangen en buitengezet. Veerle kon het niet laten om de pad opnieuw te vangen en te tonen in level 1 omdat ze wist dat de leerlingen over de pad geleerd hebben. De leerlingen hadden schrik van de pad omdat ze dit waarschijnlijk nog nooit eerder gezien hadden. Zo zie je maar, je moet iedere gelegenheid aangrijpen om de leerlingen iets bij te leren. Na het voorbereiden wilden we nog even ontspannen aan het strand. Terwijl Katrien, Charlot en Cara de zee in liepen, had Veerle een gesprek met een jonge vrouw Adam. Helaas voegden zich al snel vele andere gesprekpartners zich bij ons groepje. We werden duizendmaal uitgenodigd op de regeaparty van die avond. Ook als we hen uitdrukkelijk vroegen om weg te gaan, leken ze de boodschap niet te begrijpen. Uiteindelijk konden we toch nog even in stilte genieten op het strand. Charlot maakte samen met Cara voor het eerst een aantal vissen schoon. Veerle denkt dat ze vis nog lekker zal vinden.

Vrijdag 17 februari 2012

Veerle stond op zonder stem. Cara begon juist haar stem terug te krijgen. Tijdens het zingen klinken onze stemmen dus al erg Gambiaans. Cara gaf opnieuw alleen les in haar klas en Veerle nam deze keer level 3 mee voor een les bewegingsopvoeding. De klas van Cara volgde de eerste les tuinieren bij Katrien. Ze plantten de eerste kiemplantjes om later de sla te verpotten. Ze leerden ook wat er allemaal nodig was om te planten. Cara en haar klas vonden het alleszins een leuke les. Gelukkig kwamen Ebrima en Yolan langs op school om de kinderen te verzorgen. Eén van de kinderen was rad aan het doen op de speelplaats. Alle leerkrachten applaudisseerden luid tot plots de jongen met zijn hoofd tegen het luik van een open raam botste. Dat hadden we niet zien aankomen… We bleven na de vergadering op school tot we internet hadden…. ’s Avonds hebben we lekkere pannenkoeken gegeten. We richtten ook de woonkamer opnieuw in zodat we plaats hebben voor vijf studenten. Ondertussen waren Charlot, Cara en Yolan om melk, eieren en suiker. Op die manier konden we genieten van echte Afrikaanse pannenkoeken. We stonden met drie pannen tegelijk te bakken. We smulden alle pannenkoeken op, zelfs de kleine restjes op het bord aten we met plezier op! We hebben de hele avond kunnen genieten. We zaten samen aan tafel, we lachten tot de tranen over onze wangen stroomden. Van zo’n momenten worden we allemaal dolgelukkig!

Zaterdag 18 februari 2012

Vandaag is het ‘Independence day’. We hadden om 8.30 uur afgesproken met Mister Prince en Keba. Yolan en Cara gingen hen ophalen, ze hebben daar maar liefst twee uur moeten wachten. Typisch Gambiaans zouden we kunnen zeggen. Keba was wel op tijd, de uitzondering bevestigt de regel… Cara overwint hierdoor beetje bij beetje haar angst voor honden. Als er eentje aan je tenen snuffelt en je hem in het Mandinka kan wegjagen ben je goed bezig. Daarna vertrokken we met z’n allen naar Serrekunda om de mars te bekijken. Het optreden van de politie en dergelijke was al achter de rug. We hebben wel kunnen genieten van vele marcherende scholen. We zagen ook voor het eerst de burgemeester! Vervolgens vertrokken we met zijn allen naar de compound van de familie van Aïsha, de mentor van Veerle. Haar broer hield een naamgevingsceremonie ter gelegenheid van de geboorte van zijn tweede dochter. We kregen er eerst ontbijt: rijstpap met zure melk. Veerle vond dit niet zo lekker, maar Charlot en Cara smulden er met plezier van. Ze hadden niet verwacht dat er nog een maaltijd zou volgen. Gelukkig voor Veerle kwam die er wel en was er ook baobabsap in overvloed. Cara besloot dat het veel lekkerder was dan de vorige keer maar was toch tevreden toen Keba zijn heerlijke koffie maakte. ’s Avonds waren we allemaal moe en merkten we dat communicatie belangrijk is. We vinden dat een kleine discussie na drie weken tijd zeker eens door de beugel kan en na een halfuurtje was alles weer koek en ei. Gelukkig zijn we geen moeilijke mensen!

Zondag 19 februari 2012

’s Morgens deden enkelen de was, anderen schaarden zich achter de computer om te werken voor school. Baboucar kwam langs met een zak vol sinaasappels en grapefruit uit zijn tuin. Hij schilde er met plezier een vijftiental voor ons. ’s Middags gingen Charlot en Cara naar het verjaardagsfeestje van Ebrima, de zoon van Aïsha. Het was opnieuw erg gezellig. We kwamen tot het besluit dat Aïsha de beste kok is die we ooit hebben ontmoet. Ze had een heerlijke schotel klaargemaakt en haar baobabsap was nog lekkerder dan de vorige keer. Ondertussen werkten Yolan, Veerle en Katrien voor school en deden ze ook enkele inkopen. Katrien en Veerle hadden helemaal geen zin in vis dus trokken ze naar Senegambia om vlees. In de supermarkt vonden ze echter niets. Ze waagden dus hun kans in de Yasmina, één van de plaatselijke cafés. Eventueel konden we daar vijf van hun lekkere hamburgers overkopen. Helaas bleek dit veel te duur te zijn. Ze hielpen ons wel verder en gaven ons een naam van een tot nu toe onbekende supermarkt. Met de bushtaxi raakten we gemakkelijk ter plaatse. We vonden er veel vlees in diepvries, maar ook in de verse vleesafdeling. Als er eens een feestdag is, weten we waar we ons vlees kunnen vinden. Aan de kassa beseften ze dat ze slechts 6 dalasis over hadden. Dit was dus te weinig voor de bushtaxi terug. Liften maar! Nog geen 6 auto’s later hadden ze vervoer terug. We sloten de avond af met een film. Suleyman en Ebrima keken gezellig mee tot ze midden in de film beseften dat ze echt wel naar huis moesten.

P.S. We hadden contact met Charlotte, Louise en Jozefien. Momenteel vertoeven zij in Ghana, het thuisland van Mister Prince. Ze stellen het heel goed!