Maandag 12 maart 2012 - Common Wealth (een feestdag in Gambia)

Opnieuw een bijzondere dag voor de Picca Nursery School!

Wanneer we toekwamen op school zat er één jongen op de speelplaats in traditionele kledij te wachten op de leerkrachten. Terwijl we ballonnen aan het opblazen waren, kwamen één voor één binnen in de school. We lieten hen spelen met de ballonnen en sommige leerlingen bloeiden echt open! Ze konden aan den lijve ondervinden wat statische elektriciteit kan doen. De muur en ons haar moest er aan geloven. Ondertussen bleven er kinderen toekomen in feestkledij met de snoepjes in de haren en eten in de hand. Iedereen was zo fier als een pauw en zag er fantastisch uit!

Tegen 10.30 uur waren de meeste leerlingen op school. Samen met een vijftal muzikanten gingen we de straten van Kerr Sering onveilig maken. Al zingend gingen we bij zoveel mogelijk compounds langs om donaties te verzamelen. Onderweg sloten er zich nog een aantal laatkomers aan. In het begin vonden we dit erg leuk maar na een tijdje sloeg de dorst en de hitte genadeloos toe. We dachten dat we aan het terugkeren waren maar toen bleek dat we telkens maar opnieuw een straatje extra insloegen. We droegen allemaal kinderen op onze rug, armen of schouders (op sommige momenten zelfs twee kinderen) en we probeerden nog enthousiast mee te zingen hoewel we allemaal sterretjes konden tellen.

Zowel de kinderen als de leerkrachten waren dan ook opgelucht toen we op school toekwamen.

De kinderen toonden trots het eten dat hun ouders hadden klaargemaakt. Het is de traditie dat de leerkrachten mogen mee-eten van de gerechten van de kinderen. Wij vonden een beetje vreemd maar toen we het eten zagen van Ebrima (de zoon van Miss Colley) kon Cara het niet laten om toch eens te proeven. Het eten van Miss Colley is ongelooflijk lekker! Veerle voelde haar niet lekker en kon helaas niet proeven! Deze kinderen delen heel erg gemakkelijk en vroegen ons ook voortdurend om te proeven. Na de maaltijd werd er gedanst met de kinderen, dat was superleuk!

Om 15.00 uur gingen de laatste feestbeesten naar huis.

's Avonds kropen we met zijn allen in de zetel en keken we naar 'The Prince of Persia', een indrukwekkende film met historische waarheden, mooie lichamen en dat vooral erg hersenloos is.

Ideaal!

Dinsdag 13 maart 2012 (a schoolholiday)

We hadden om 9.00 uur afgesproken met onze vriend Ebrima. De vraag is natuurlijk of hij er effectief zou zijn om 9.00 uur. Tegen 8.45 uur stond hij echter al voor onze deur. Stipt om 9.00 uur konden we vertrekken. Zelfs Suleyman was eens op tijd en stond ons op te wachten in Serrekunda. Een uurtje later zaten we op de ferry. We hadden geluk want de ferry stond op het punt te vertrekken maar wachtte gelukkig nog op de 6 toubabs (rijke blanken) en 2 nedkunjuls (zwarten) die kwamen aangerend. We zagen de overkant onmiddellijk in de verte verschijnen. Helaas duurde het 2 uur en 30 minuten voor we effectief land onder onze voeten voelden. We werden zelfs bijna omver gereden aangezien er een auto zonder remmen van de ferry reed.

We waren het al bijna vergeten dat we eruitzien als toeristen dus schrokken we toch wel even toen we de prijs van het transport naar Sint-James eiland hoorden. Bovendien werden we omsingeld door kinderen, mensen met een beperking en verkopers die onze aandacht (en ons geld) wilden. Uiteindelijk konden we dan toch vertrekken. We aten onze picknick (tapalapa met confituur en choco) op een hobbelige weg. Toen we toekwamen in het museum bleek plots dat we nog meer moesten betalen. Er is een nieuwe regel van toepassing al is er wat onenigheid over de exacte datum van het ontstaan van deze regel. Sommigen beweerden drie jaar geleden, anderen vermoedden een jaar geleden. Het was alleszins niet pluis. Na een stevige discussie slaagden we erin om 800 dalasis te betalen in plaats van 1500 dalasis (wat nog steeds een groot bedrag is in Gambia). We vertrokken naar het eiland in een klein bootje waar er ook enkele Hollanders in zaten. We werden begeleid door een djembéspeler die voor zijn examen 'liedjesteksten' waarschijnlijk slechts 50% behaalde. Geef maar toe, iedereen kent toch wel het refrein van 'Waka waka' en 'No woman, no cry'. Na een tijdje schakelde hij dus maar over naar de lokale taal en zong hij (althans volgens Suleyman) nonsenstaal. De motor viel ook regelmatig stil maar gelukkig kwam er 300 meter voor het eiland een andere boot ons redden. Op het eiland zagen we plots enkele toeristen die we kort daarvoor 'minty's' hadden zien geven aan de kinderen. Toen we hen echter uitlegden dat dit echt niet zo gezond is voor de tanden van de kinderen, reageerden ze gelukkig erg begripvol. Daarna luisterden we naar de uitleg van de gids. Soms hadden we een ongemakkelijk gevoel: we beseften hoe verschrikkelijk het moet geweest zijn voor de mensen die als dieren werden behandeld maar we hadden soms ook het gevoel dat dit ons wat werd verweten door de gids. We keerden terug met dezelfde gammele boot en werden opnieuw gered. We bezochten het museum dat erg beperkt bleek te zijn. We keerden terug en besloten dat we niet meer met de ferry wilden reizen. We wilden dus een snellere maar kleinere boot terugnemen.

Volgend filmfragment wordt u gratis aangeboden door PIXAR:

Zes blanke vrouwen naderen het witte strand in Barra. In hun voetsporen wandelen er twee zwarte mannen. In hun ogen ligt een vragende blik. Welke boot zullen we nemen?

Plots wordt de lucht donker. Dertig grote, zwarte, natte mannen stormen op de vrouwen af. Ze grijpen naar alles wat er blank uitziet. De grootste vrouw, Veerle, voelde plots krullen tegen de binnenkant van haar dijen. Verschrikt kneep ze haar benen dicht en snoerde zo de ingang af voor de zwarte man zijn hoofd. De kleinste van de hoop, Katrien, verweerde haar dapper maar kreeg toch een hand tussen haar benen. Haar razernij was dan ook niet te temmen. Deze man had dan ook een mep verdiend. Charlot, een blonde schone, kreeg ook te kampen met een harig hoofd tussen haar benen en maakte zich vlug uit de voeten. Ze rende de zee in maar werd achtervolgd door een meute wilde mannen. Cara, met haar korte haren, koos onmiddellijk voor de aanval en deelde een aantal klappen uit. Yolan gebruikte een andere techniek; wie haar wilde aanraken, moest ervoor betalen.

Uiteindelijk kalmeerde iedereen en konden de vrouwen vragen wat de bedoeling was van hun enthousiasme. Ze wilden hen graag in een boot tillen zodat ze geen last hadden van natte voetjes. Deze onafhankelijke, stoere, dappere vrouwen stapten echter met hun blote voeten zelf naar de boot. Vlak voor de boot slaagden enkele mannen er toch in om hen op te tillen en in de boot te gooien. De vrouwen hadden dit zelf veel eleganter kunnen doen en hadden dan ook geen onnodige handen in hun broek gekregen (nietwaar Veerle?). Iedereen zat uiteindelijk in de propvolle boot. Terwijl de mannen voort probeerden te duwen, vroegen ze de vrouwen voortdurend om geld.

Iedereen ontspande toen we met een kanoboot met 90 mensen op open zee waren. Twintig minuten later herhaalde zich hetzelfde scenario. De boot meerde (na enkele pogingen) aan op het strand. Opnieuw stonden er al graaiende handen klaar om de blanke benen vast te grijpen. Toen we schreeuwden dat we niemand nodig hadden, leken alle mannen dit te begrijpen behalve één volhouder. Toen Veerle uit de boot wilde springen, greep hij onmiddellijk een been vast. Hij weigerde dit los te laten ondanks enkele schoppen in de maag. Veerle werd in het water gesleurd met als gevolg dat ze enkele schaafwonden en een kapot fototoestel heeft. (De volgende zin wordt dan ook gecensureerd.) Na enkele bushtaxi's kwamen de vrouwen veilig thuis.

Noot. We willen graag opmerken dat de twee zwarte mannen die ons vergezelden zich wel lieten dragen naar de boot vanwege hun grote verdrinkingsangst met de nodige hilariteit als gevolg.

The End

Woensdag 14 maart 2012

Een normale lesdag. Cara gaf les in level 2 over het thema ‘water' en Veerle begon de dag in de ‘Creative Room'. Er werden slangen gemaakt uit zoutdeeg met de kinderen van haar klas. Daarna begon ze ook met het thema van deze week. Veerle gaf een leuke les ‘Numbers' waarbij de kinderen bokalen met water moesten vullen. In deze les werd er volop gedifferentieerd. Cara gaf een les 'papier vouwen tot een bootje' waarbij de kinderen zeer geconcentreerd waren.

De leerlingen uit level 2 leerden ook een nieuwe letter 'r' met bijhorend grappig verhaal.

In de familie Roberts hebben ze een nieuwe puppy. Ze hebben echter nog geen naam voor deze hond (Hebben jullie een idee?). Na een hele dag denken, hebben ze nog steeds geen leuke naam gevonden. Ondertussen was de puppy aan het spelen met een deken. Toen Robert het deken uit zijn bek wilde trekken, stribbelde de hond tegen. Hij hield het deken tussen zijn tanden, schudde met zijn hoofd heen en weer en maakte een 'rrrrrr' geluid.

We waren allemaal tevreden. De lessen bij Charlot en Katrien waren ook goed verlopen. Na school skypten Veerle en Cara met hun ouders. Charlot, Katrien en Laura (vriendin van Katrien en tegenwoordig ook van ons) gingen om de nieuwe houten zandbak. Veerle vertrok als eerste naar huis maar besefte te laat dat ze de sleutel had meegegeven met Katrien. Wachten voor een gesloten deur, met een lange rok, in de hitte was dus de enige optie. Even later vertrok Cara ook naar huis. Cara nam echter de sleutel van school mee naar huis. Toen ze bijna thuis was, belde Veerle haar op. Katrien, Charlot, Laura en Keba stonden met een zandbak voor een gesloten schoolpoort. Terugkeren op het heetst van de dag was dus de enige optie. Uiteindelijk kon iedereen zijn dorst lessen in het frisse(re) huis.

's Avonds maakten Charlot en Cara 'Chicken Domoda' in een versie die heel goed lijkt op het originele recept.

Donderdag 15 maart 2012

Een ware feestdag voor ons: de kinderen uit level 2 mochten in de hoekenwerkruimte voor de allereerste keer. Voor de Break bloeiden de kinderen van Cara open en na de Break genoten Veerles kinderen van hun tijd in de hoekenwerkruimte. In PE werkte Veerle met waterballonnen om in het thema te blijven natuurlijk.

Na de middag ging Cara mee met Ebrima en Yolan naar het gratis ziekenhuis van Sukuta.

Ze zag er twee jongetjes het eerste levenslicht zien en mocht supertrots de navelstreng doorknippen. Er waren ook minder mooie momenten: een jong meisje had een groot gat in haar hoofd en kon niet naar het ziekenhuis in Banjul vervoerd worden omdat de ambulance geen brandstof meer had.

Als je ooit de kans hebt, ga dan zeker eens mee naar een ziekenhuis met beperkte middelen. Het is een zeer interessante ervaring.

Ondertussen was er een heus trouwfeest aan de gang in onze achtertuin. Veerle, Katrien, Charlot en Laura sloten hierbij aan. Katrien en Charlot durfden als eerste te dansen en toen Veerle en Laura hun angst overwonnen, waren ze gechoqueerd door het lied 'Toubab, give me all your money'.

Charlot haar huis werd gebruikt om het eten te verdelen en werd nogal vies achtergelaten. Cara haar vuurtje werd gebruikt zonder het te vragen. Maar we zijn niet gefrustreerd. Echt niet.

Toen we dachten dat het feestje gedaan was, kwam Modou met het voorstel om te vertrekken naar het echte feest. Er werd nog gewacht op Cara en Yolan en met een witte jeep met laadbak (waar Veerle, Katrien en Laura hilarische momenten in beleefden) vertrokken we naar het grote feest. We namen plaats op een stoel in een grote menigte in het midden van de straat. We keken naar de bruid die haar geschenken in ontvangst nam en verveelden ons toch wel na een tijdje. We keerden terug naar huis en moesten ditmaal met zijn allen in de laadbak. Sommigen onder ons prezen zich gelukkig met hun natuurlijk vetkussentje. Toen we wilden vertrekken, werden we verleid door een twaalfjarige jongen die zijn spieren en danstalent kwam showen.

Vrijdag 16 maart 2012

's Morgens namen we afscheid van Laura en Katrien, zij vertrokken naar Senegal. Wij gingen gewoon naar school. Er was een dagje zee gepland met level 2 maar toen we aankwamen werden onze plannen aan diggelen geslagen door het vooruitzicht op revision, examens (voor kleuters!) en een vervroegde vakantie. Dat kwam ons allen niet goed uit. Veerle was onvoorbereid maar kon toch de tijd op een interessante manier opvullen. Cara ging sowieso niet meegaan naar de zee, ze ging Mr. Prince een goede eerste ervaring geven in de hoekenwerkruimte. Zoals gepland gaf ze ook P.E. in level 3. Na de lessen hielden we een korte workshop over ‘brainstormen'. De leerkrachten zijn geboren brainstormers en er kwamen ongelooflijk veel toffe en bruikbare ideeën uit de bus. Helaas kunnen we ze niet uittesten omdat volgende week revision gegeven moet worden ter voorbereiding van de examens op woensdag en donderdag. Wekelijks worden er 8 keer 40 minuten tijd gespendeerd aan revision waardoor het moeilijk wordt om interessante en leerrijke lessen te maken. Toch blijven we ervoor gaan!

Zaterdag 17 maart 2012

We sliepen deze ochtend lang, werkten lang voor school, genoten van een lange tijd aan het strand en werkten lang aan een heerlijke maaltijd met vis, rijst, erwten en paprika. Na het eten werden we geëmotioneerd door een film over een meisje die haar arm verloor door een haai.

Onze gedachten gingen uit naar Laura en Katrien in Senegal maar we werden gerustgesteld door volgend bericht : 'Juist id wildernis gedropt door nen eikel. Wel al mooie foto's!'

Slaapwel .

Zondag 18 maart 2012

Tegen 10 uur vertrokken we richting Banjul. We stopten aan de Dentonbridge waar we werden aangesproken om een boottocht te maken tussen de mangroves. Uiteraard vroegen ze veel te veel geld maar we zijn ondertussen al getraind in het onderhandelen. Normaal gezien vroegen ze 1500 dalasis per persoon, uiteindelijk betaalden we 600 per persoon en kon Suley 4 uur gratis meegenieten. Het was een gezellig en mooi bootje en we genoten van de rust, zon en water. We zagen oesters, vogels en zwommen in The Gambia River. Onze sfeer werd even verpest door een grote boot met aangeschoten Britse toeristen die zonder gene verkondigden dat ze twee Gambiaanse vrouwen hebben en nog steeds huwelijksaanzoeken krijgen die ze graag zouden aanvaardden. Ze waren ook niet beschaamd om hun duikbril te gebruiken om onder water te kijken naar het lichaam van Charlot.

Na het boottochtje gingen we naar Serrekunda en kochten we materiaal voor de hoekenwerkruimte en ingrediënten voor baobabsap. Toen we thuiskwamen, merkten we dat Laura en Katrien al thuis waren en ze de sleutel mee hadden naar het strand. Terwijl we op hen wachtten , maakten we ons eigen baobabsap. Omdat het afscheid van Laura naderde, besloten we iets te gaan eten. Samen met een paar goeie cocktails en onze goede vrienden Suley en Ebrima hadden we een zeer aangename avond.

Maandag 19 maart 2012

Miss Colley was vandaag niet aanwezig op school omdat ze in het weekend pas verhuisd was en nog niet helemaal gesetteld was. Veerle stond opnieuw onverwacht voor de klas en kreeg steun van Katrien en Laura. Cara gaf zoals gepland revision in level 3 en iedereen beleefde een leuke dag op school. Awa alias Laura kreeg een heleboel afscheidsliedjes. Wij bleken iets minder goed te zijn in het verzinnen van een afscheidslied. We kregen te horen dat de vakantie toch niet volgende week al van start ging maar pas op 4 april. Er zijn dus geen overlappingen met de plannen om rond te trekken in Gambia en het bezoek van Veerles mama en Lieve. Problem solved!

In de namiddag deed iedereen een dutje en werd er voor school gewerkt. Laura en Katrien haastten zich om nog enkele souvenirs. Toen ze terugkwamen, konden ze onmiddellijk hun benen onder tafel schuiven voor chicken benekin (heerlijk maar met veel olie wat Veerle wat later op de avond merkte toen ze boven een plastic zak hing). Onze vriend de taxichauffeur stond opnieuw paraat en voerden Laura ,Katrien en Theodore naar de luchthaven.

Boodschap aan Laura

'We zullen je missen! Je enthousiasme, je grappige opmerkingen maar vooral je zangtalent uit de Disneyfilm: 'De kleine zeemeermin met kommer en kwel!'

PS. Vandaag ging Matti voor het eerst zelfstandig in de hoekenwerkruimte! Super toch!