De laatste loodjes wegen …

Woensdag 18 april 2012

Na een 'lange' paasvakantie gingen we voor het eerst terug naar onze school. Toen we toekwamen, stonden we versteld van de veranderingen die er waren gebeurd tijdens het paasverlof. Sommige lokalen hadden een nieuwe (groene) vloer. Er is ook een nieuw raam gekapt in de klas van level 3. Voortaan kunnen wij de kinderen zien en kunnen de kinderen ons zien. We wilden graag de puntjes op de i zitten voor we naar huis vertrekken. We sorteerden de kast in de Creative Room. In de hoekenwerkruimte werden de didactische mogelijkheden van het materiaal verkend voor de komende workshop. In de boekenkast werd er grondig gesorteerd. Er werden ook een heleboel onvolledige puzzels verbannen. Katrien begon met het schilderen van een kleurencirkel en een regenboogrups in de Creative Room. Cara voelde zich niet zo lekker en sliep op het matje in de hoekenwerkruimte...

Na school gingen Veerle en Katrien naar de kleermaker omdat Veerle haar rokken niet meer zo goed passen (geen commentaar). Charlot begeleidde Cara naar huis.

Het werd een rustige namiddag. De meesten sliepen, lazen een boek,.... We haalden onze energie voor vandaag uit een baobabijs (volgens ons zeer voedingsrijk).

's Avonds verzamelde Katrien haar krachten bij elkaar en flanste een maaltijd in elkaar. We aten gezellig in de zetel terwijl we genoten van Johnny Depp in 'Chocolat'... Onze zin in chocolade werd getemperd door een baobabijsje. Sweet dreams.

Donderdag 19 april 2012

Katrien en Charlot hernamen de werkzaamheden terwijl Veerle en Cara de pictogrammen van de hoekenwerkruimte introduceerden in level 2. De schooldag werd afgesloten met een BINGO in level 3. Tot onze vreugde bleek dat de meeste leerlingen alle cijfers tot 10 kunnen lezen. Katrien werkte haar doelstellingen rond de Garden af met klas van Miss Jallow.

Iedereen voelde zich opnieuw wat zwakjes (Senegal heeft een diepe indruk op ons achterlaten). We brachten de namiddag door in ons bed en op het strand. We sloegen de 'Bomsters' van ons af met verschillende nieuwe strategieën:

-Katrien: is doof

-Veerle: begrijpt geen woord Engels

-Charlot: is van Spaanse origine

-Cara: heeft geen tactiek

-Yolan: kwam niet naar het strand

's Avonds maakten we spaghetti en we sleepten ons doodmoe naar ons bed...

Vrijdag 20 april 2012

Het moment van afscheid was aangebroken. De kinderen zongen een uur lang afscheidsliedjes, er vloeiden tranen en we werden vereerd met een certificaat van appreciatie. Dit raakte ons diep.

Katrien was zo ontroerd dat ze bijna flauwviel terwijl ze een uur lang in de zon rechtop stond... (lees: Senegal).

Tijdens de pauze profiteerden de kinderen ervan om nog eens uitgebreid aan ons haar, armhaar, huidvervellingen, armbanden en pigmentvlekken te komen, de een al wat enthousiaster dan de andere...

Na de speeltijd werden de pictogrammen in level 3 geïntroduceerd. Katrien had zich verstopt op het matje in de hoekenwerkruimte en werd verbannen naar de zetel van Oustas. Veerle liet haar kinderen hun handafdruk zetten op een groot blad papier. De vrouwelijke leerkrachten hadden gekookt en we genoten van 'Chicken Domoda'. 'Tussen de soep en de patatten door' vulde Keba de nodige VLIR-UOS papieren in.

Daarna volgde er een workshop over de mogelijkheden van het materiaal in de hoekenwerkruimte. Er werd volop gespeeld, gelachen, mopjes uitgehaald en vals gespeeld. Het was een heuse teambuilding. Vooral Twister zorgde voor de nodige hilariteit.

Vervolgens strompelden Veerle, Katrien en Charlot naar huis met de nodige tussenstops om de maag te ledigen.

We stonden in rij aan te schuiven om het toilet te gebruiken. Nog even en we moesten er zo'n nummerteller van de slager bijhalen. Gelukkig kon je tussendoor even wachten in een bed. Er was ook een kraampje voorzien met water.

Zaterdag 21 april 2012

Slapen. Slapen. Slapen. Opstaan en onmiddellijk beslissen om opnieuw te slapen.

Zondag 22 april 2012

's Morgens lazen we de handleiding voor ORS. 's Middag gingen we naar Miss Colley om er te genieten van haar heerlijke maaltijd en bijhorende baobabsap.

Bedankt aan...

-de KHBO voor hun toelating om naar het buitenland te vertrekken, hun EHBO - set en hun hulp bij de voorbereiding .

-PICCA: voor hun vertrouwen in ons, hun begeleiding vooraf en bij onze aankomst en voor het aanreiken van deze fantastische stage-ervaring.

-het leerkrachtenteam: voor de verwelkoming in jullie familie (zowel binnen als buiten de schoolmuren).

-onze familie: voor de financiële steun en niet te onderschatten: vooral de emotionele steun! Hopelijk hebben jullie niet teveel geleden onder onze afwezigheid!

-onze vrienden: dat ze nog steeds onze vrienden zijn (hopen we uit de grond van ons hart) ondanks onze weinige/geen communicatie met hen.

-Charlot, Yolan, Veerle, Katrien en Cara: voor de hilarische, vertrouwelijke, lompe, speelse, wees-maar-jezelf, huilerige, ... momenten in ons drie maanden samenleven.

-Theodoor: voor je bescherming en omdat je altijd jezelf was bij ons. ('You watch my back, yeah, man!').

-Ebrima: voor de leuke tijd samen en omdat je ons een ander deel van Gambia leerde kennen.

-Ruben: voor je uitwisselingsproject Gambia - Senegal en omgekeerd.

-Diederick, alias Toubab: voor je vertrouwelijke en grappige steun.

-Laura: voor je enthousiasme en je gelijkenis met Sinterklaas (al die cadeautjes, weliswaar voor school, voor de helft van de mama van Katrien).

-Rita en Lieve: voor je bezoek en de vele chocolade die je voor ons meebracht.

-de tappalappaman: voor je heerlijke tappalappa's 's morgens vroeg: een welgemeende dankjewel.

-de zon: voor onze vitamine D die eindelijk zijn correcte niveau bereikt heeft.

-de twee onbekende, dappere Gambianen: voor de heldhaftige daad om het fototoestel van Katrien terug in de handen van de rechtmatige eigenaar te brengen.

- de sponsors: voor hun financiële steun.

Tot ziens vrienden!

Hakuna Mattatta

Zondag 8 april (Vrolijk Pasen!)

Na het afscheid in Jan Jan Burey zijn we begeleid geweest door Omar, de zoon van de gastvrije mensen waar we deze nacht verbleven hadden. We aten voor het eerst mango's en door te observeren kan je heel veel leren. Ook hoe je op een Gambiaanse manier een mango eet. Vanuit Bansang namen we de bushtaxi naar Basse Santa Su. In een vrij verlaten gat hebben we maar liefst drie uur zitten wachten op het volgende busje richting Manda, net voorbij de grens met Senegal. Er moesten nog twee plaatsten gevuld worden in het busje vooraleer we konden vertrekken maar dit bleek maar niet te lukken. Ze vroegen aan ons om als blanken de twee overige tickets te betalen. Na onderhandelen heeft het clubje ‘toubabs' en het clubje ‘ nedkunjuls' elk een ticket betaald. Het was een lange, zweterige, hobbelige en stoffige rit. Aan de grens kregen we een stempel en werd onze identiteit gecontroleerd. We konden van geluk spreken dat we nog dalasis hadden kunnen wisselen voor CFA's zodat we onze bushtaxi konden betalen naar Tambacounda. Van afstandelijkheid was totaal geen sprake, we zaten met vijf op een bankje gepropt. Daarna stapten we over in een taxi die ons naar een auberge bracht. Daar moesten we onderhandelen voor een slaapplaats. Om de kosten te drukken sliepen we met drie in een tweepersoonskamer. We hadden helaas geen geld genoeg om onze slaapplaats te betalen. Door de feestdagen waren alle banken en wisselkantoren gesloten. We gingen wanhopig op zoek naar geld. Wees gerust, we hebben niets fout gedaan, we haalden tenslotte geld uit de muur met onze VISA - kaart. We maakten voor het eerst kennis met de straatrestaurantjes van Senegal. We aten een heerlijke spaghetti met mayonaise, aardappel, ei en ajuin. We constateerden ook meteen dat we ook hier blanke ‘toubabs' zijn en dat ons Frans toch niet zo goed is als ons Engels of Vlaams. Na een verfrissende douche lagen we met zen drieën dwars op een tweepersoonsbed. De tv kondigde aan dat Tom Boonen de winnaar was van Parijs- Roubaix! Proficiat Tommeke!

Maandag 9 april (paasmaandag)

Bij een nachtelijk bezoek aan het toilet ontmoette Katrien de plaatselijke toiletbeestjes: kakkerlakken. Charlotte besloot om toch maar niet naar het toilet te gaan. Om 8 uur namen we ons ontbijt: 3 halve symfoo's, boter, koffie en melk, elk aan een apart tafeltje. Nadat we onze schulden vereffend hebben kwamen we te weten dat alle toeristische bureaus gesloten waren door de feestdag. Ze gaf de naam van een hotel waar we desondanks en voor een hogere prijs toch nog een safari konden boeken. Op weg naar het hotel kwamen we een bakkerij tegen waar we ons middageten wilden kopen, maar alles was hard. Ze bakken blijkbaar ‘s middags pas hun waren.
Onderweg naar het hotel kwamen we toch een toeristisch Senegalees bureau tegen dat open was. Daar konden we een safari regelen voor drie dagen met alles inbegrepen. We kregen ter plekke een middagmaal voorgeschoteld en melk met brokken. We lieten vlug nog even weten aan de anderen dat alles dik in orde is en dat we geen bereik hebben met onze Gambiaanse SIM - kaart. Rond kwart voor vier vertrokken we naar het park, Niokolokoba. We gingen nog vlug langs enkele winkels voor eten en voelden ons als vuile toeristen in onze safari auto. Onderweg naar het park hoopten we op een fris windje, niet dus! Het leek of de verwarming ook buiten aan stond. Tegen 6 uur waren we in het park en zagen we onze eerste dieren. We zagen meerdere eekhoorntjes, apen, antilopes, hartebeesten, verschillende vogels, een soort kalkoenen en wrattenzwijnen. 's Avonds sliepen we in een hutje met verschillende dierengeluiden op de achtergrond, die voor ons nog onbekend waren.

Dinsdag 10 april

Na een hete, zweterige en lawaaierige nacht verfristen we ons op traditionele wijze in een rieten hut met bekertjes water. We kregen een ontbijt met tapalapa, boter, confituur, warme melk, koffie en gapende apen die maar al te graag een stukje van ons ontbijt zouden meepikken. Toen we opnieuw vertrokken met onze safari - jeep kwamen we een gezinnetje wrattenzwijnen tegen. De mama en papa waren ijverig aan het wroeten in de grond terwijl het baby'tje heen en weer huppelde tussen de mama en papa. 's Middag gingen we met ons ondergoed de Gambia rivier in. We hadden onze bikini niet mee... Moussa, onze gids, die anders niet zo spraakzaam was, riep ‘ un serpent, un serpent!'. De schrik vloog Veerle om het hart, ze greep Charlot bij de arm en we spurtten allen uit het water. Toen we uit het water waren bleek het om een tak te gaan. Onze gids bleek niet alleen zwijgzaam te zijn maar ook nog slechtziend.

In een controle post kregen we iets te eten en douchten we ons. Tegen 16.00 uur namen we zelf het voortouw om toch maar eens te vertrekken. Bij terugkomst in ons campement namen we een duik in ons natuurlijk zwembad. Deze keer in bikini.

Woensdag 11 april

We stonden opnieuw op om 8.00 uur, zoals we eergisteren hadden afgesproken. Onze gids begon plots heel erg ongeduldig te doen en zei ons dat we eigenlijk al hadden moeten vertrokken zijn om naar de nijlpaarden te gaan kijken. Er was ons niets gezegd en we konden dit dus niet weten. In de voormiddag zagen we Niokolo Koba, het luipaard. Hij zit opgesloten omdat zijn mama neergeschoten was wanneer hij klein was. Hij werd opgevoed in Frankrijk en na enkele jaren werd hij terug gebracht naar het park. Aangezien hij niet kan overleven in het wild werd hij in een grote kooi gestopt. Zo kan hij in zijn eigen omgeving toch overleven. Tot voor kort zat er nog een meisjes luipaard, Bajar, in de kooi maar ze overleed na een poging om de kooi te verlaten. Ze overleed aan haar verwondingen. Deze twee dieren stonden symbool voor de samenwerking tussen Senegal en Guinee.

's Middags gingen we opnieuw zwemmen, we wilden niet aangevallen worden door krokodillen, slangen en andere vreemde wezens dus namen we genoegen met een heel klein stroompje water dat toch voor wat afkoeling zorgde. We controleerden voor alle zekerheid toch maar het begin van ons stroompje, je weet maar nooit wanneer er een krokodil mee drijft. Onze gids werd alweer nerveus en riep ons terug om naar ons campement terug te keren. Eenmaal aangekomen in campement du lion verorberden we de andere helft van onze ‘ barre patissière'. Om zeventien uur gingen we te voet onze tweede poging wagen bij onze ‘hippo's', tot onze grote verbazing zagen we een dozijn nijlpaarden drijven. De oortjes flapperden van zowel de kleine, grote, dikke en hele dikke nijlpaarden. Ze groetten ons nieuwsgierig en maakten er de passende geluiden bij. We waren verrast van de grote van het beest toen we de beesten zagen geeuwen. Onze gids vertelde ons dat zo'n beest tot drie ton kan wegen. Hoe kan het dan drijven?! Er zal ongetwijfeld wel een wetenschappelijk uitleg voor zijn maar daarvoor heb je een goede gids nodig. Geïnspireerd door de nijlpaarden keerden we terug naar ons eigen natuurlijk zwembad. Voor ons was het althans niet moeilijk om te drijven. Onze zuigende vrienden waren opnieuw aanwezig. We werden ook begluurd door een leger apen. Het klinkt misschien allemaal ongeloofwaardig maar wij moesten ons ook even in onze arm knijpen om het te geloven.

Voor het donker waren we terug veilig thuis in ons bescheiden hutje. We vonden dat een tweede muskietennet wel voor meer slaapcomfort kon zorgen. Voor we onze rieten deur dichtsloegen waren we verwonderd door de bliksem, zonder donder! Het enige gedonder dat we die nacht hoorden was het naar beneden vallen van de palmboombladeren, dit maakt overigens een oorverdovend en hels kabaal. Katrien controleerde meerdere malen met de zaklamp of de deur wel dicht bleef. De wind bracht veel lawaai met zich mee maar gelukkig ook een beetje koelte die door de kieren van onze gevlochten muren glipte.

Donderdag 12 april

We waren vroeg uit de veren om het park te verlaten richting Tambacounda. Enkele wrattenzwijnen kwamen nog afscheid nemen langs de kant van de weg. Eerst werden we nog eens goed door elkaar geschud, we moesten echter voelen dat we op safari waren geweest. Onderweg kregen we autopanne. Onze chauffeur had op een bepaald moment de ontkoppelingspedaal in zijn handen. We stapten over op een bushtaxi. Tegen twaalf uur zaten we al in een sept-place richting Kolda. We zaten met ons drieën op de achterbank (koffer) geplakt, de benen dubbelgevouwen , de rug schuin, zweet overal en dat voor vijf uren, zonder pauze. Gelukkig bood ons luxueus logement veel rust en ontspanning. Ook de massage had daar een invloed op. We genoten van een heerlijke maaltijd, van een heerlijke douche maar zelf in een luxueus verblijf ben je niet vrijgesteld van beestjes. Veerle werd gestoken door een wesp. Het gif zoog ze er snel uit, dus heeft ze helemaal geen last van jeuk.

Vrijdag 13 april

Op het gemak genoten we van ons ontbijt en van een duikje in het zwembad. Tegen elf uur gingen weer op pad en beslisten we om te liften. We gingen te voet op weg naar Ziguinchor, er stopte een auto die naar Sedhiou reed. We negeerden de lift omdat we dachten dat het niet ver was maar eigenlijk kon deze lift ons al 90 kilometer verder gebracht hebben. Na 2 kilometer wandelen nam een taxichauffeur onze moed even af. Hij zie dat we nooit in Ziguinchor zouden geraken door te liften. We raapten onze moed weer samen en stapten verder. Uiteindelijk werden we meegenomen door een vriendelijke opa. Hij zou ons meenemen voor 32 kilometer. De man aan het stuur had nog in Parijs gewerkt en zijn twee kinderen wonen daar nog steeds. Hij was zelf op de hoogte van onze politieke problemen in België. Na 39 kilometer stopte de man en laadde hij zijn boodschappen uit. Wij moesten van de man in de auto blijven zitten en zijn broer zou met ons nog wat verder rijden. Het was een lange tijd geleden dat we nog in zo'n luxueuze auto hadden gezeten. We haalden maar liefst 140 km/u en we hadden airco! Na 100 kilometer kwamen we toe in een garage waar we onze volgende sept-place namen. Een goede 3 uur later kwamen we aan in Ziguinchor. Terwijl we op Ruben wachtten werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij beweerde bij hoog en bij laag dat hij geen druppel alcohol had aangeraakt. Wij roken het tegendeel. We probeerden hem af te schepen door hem op een lijntje te laten lopen waarbij hij de volgende straat in moest lopen in de hoop dat hij de weg niet meer terug zou vinden. Tevergeefs, hij kwam zwalpend terug. We werden gered door Ruben en hij loodste ons naar een veiligere plek. Daar werden we vriendelijk onthaald door Cara, Yolan en de vrienden van Ruben. We wisselden onze wilde verhalen uit en wandelden onze verblijfplaats tegemoet. Dit ging gepaard met stevig onderhalen van de prijs. Die avond gingen we met ons vijven uit eten. Charlot en cara genoten beiden van een Senegalees baobabsapje. Katrien en Veerle genoten van het optreden vanuit hun bed terwijl de andere gezellig aan het shaken waren op de Afrikaanse beats. Voldaan kroop iedereen uiteindelijk onder het laken. (De term laken mag niet letterlijk worden genomen, op dat moment kon niemand echter nog een laken verdragen).

Zaterdag 14 april

We ontwaakten in ons kleine kamertje in Ziguinchor. Ons plan was om naar Cap Skerring te gaan om daar te jetskiën, te overnachten en om zondag terug naar huis te keren via Ziguinchor. In plaats van de lange, hobbelige ritten die we gewoon waren, kwamen we al na één uur op onze bestemming aan. In Cap Skerring gingen we op zoek naar een jetski . We vroegen het aan verschillende mensen en uiteindelijk verwezen ze ons door naar ene André. Een jongeman, die leerde rijden, wou ons achteraf begeleiden tot het strand waar André, de man die we zochten, zat. Bij André konden we een jetski huren waarbij we elk een kwartier konden rijden en elk een kwartiertje achterop konden zitten. Iedereen zag er enorm stoer uit, hoe kan het ook anders! Op het einde wilden we nog een foto nemen met ons vijven op de jetski. Dit bleek echter moeilijker te zijn dan we dachten. Bij de eerste poging zaten we al met z'n vieren op de jetski , toen Yolan als laatste langs de zijkant wilde opstappen, viel de jetski om. Bij de tweede poging zat Charlot aan het stuur en moest Yolan er alweer als laatste op proberen te stappen. Toen Yolan besliste op te stappen besliste Charlot de motor aan te zetten en het gaspedaal in te drukken. Het gevolg daarvan was een gigantische waterstraal in Yolan haar gezicht. Yolan belande opnieuw in het water. Wij vaarden 2 meter vooruit, onze jetski draaide parallel met de golven. Charlot probeerde ons nog te redden door de Jetski terug loodrecht op de aanstormende golf te richten. Toch besliste de golf om ons er nogmaals af te gooien. We namen dan maar een stilstaande foto in het ondiepe water. Na ons geslaagd avontuur besloten we om nog die avond terug te keren naar Ziguinchor. Helaas hadden we geen Senegalees geld meer. In Cap Skerring konden we onmogelijk geld wisselen, dus zochten we naar een bereidwillige chauffeur die ons naar Ziguinchor wilden brengen zonder dat we op voorhand betaalden. In Ziguinchor bleek het dan ook nog eens onmogelijk te om Dalasis te wisselen in CFA's, daarom beslisten Cara en Veerle om 50 Euro te wisselen in winkel net buiten de garage. Dit leek eerst niet te lukken maar toen de man medelijden begon te krijgen, speelden ze alle twee verder in op het gevoel. Veerle barstte bijna in tranen uit. Daarop haalde de man zijn broer erbij die voor een goede prijs de 50 euro wisselde. Nadat we onze auto betaalden, namen we een taxi naar Rubens familie. Ruben was aangenaam verrast dat we plots opnieuw voor de deur stonden. We gingen vlug ons hotel bevestigen voor de tweede nacht en toen gingen we samen met Ruben goedkoop en lekker in een straatrestaurantje iets knabbelen. Daarna wilden we nog een baobabsapje drinken, Helaas, uitverkocht! Laten we dan maar een ijsje eten, helaas, uitverkocht! Die avond ging iedereen, behalve Charlot, nog naar een privéfeestje met Ruben en zijn vrienden. We dansten in de blacklights waarbij we constateerden dat onze ogen en tanden meer reageren op het licht dan de zwarten. We kregen ook nog een dessertbordje met popcorn, een cakeje, oliebollen en een glaasje baobab. ( Voor Charlot smokkelden we enkele waren mee naar huis). Dit was ideaal om onze laatste avond in Senegal af te sluiten.

Zondag 15 april

's Morgens namen we definitief afscheid van Ruben en zijn familie. Op het einde van de straat splitsten we ons opnieuw op. Yolan, Charlot en Veerle gingen meteen naar de garage om een sept-place te reserveren tot net voorbij de grens. Cara en Katrien maakten een tussenstop bij de bank. Zo konden we ons vervoersmiddel wel op voorhand betalen. Tegen 10.30 uur vertrok onze auto richting The Gambia, op weg naar huis. Onderweg moesten we maar liefst vijf keer uitstappen om ons te laten controleren of onze internationale paspoort te laten bestempelen. Net voorbij de grens namen we een bushtaxi richting Brikama. Aangekomen in Brikama splitsten we ons opnieuw op. Cara en Yolan wilden nog naar het slangenpark gaan maar voor Veerle, Charlot en Katrien waren 10 dagen genoeg geweest. Tegen 15.30 uur waren de drie trekkers thuis. De boodschappen van Bijilo werden in de koelkast gelegd, de baobab werd te water gelaten, onze trekrugzak werd geleegd, onze magen werden gevuld en daarna rustten we uit. Cara en Yolan kwamen iets later terug met een reeks foto's, mopjes van de slangen uit Kartong. Om 21.00 uur deed bijna iedereen een power-nap. Een uurtje later dronken we een glaasje Baobsap om daarna vertrokken we naar Senegambia om rond middernacht Katrien haar 21ste verjaardag te vieren.

Maandag 16 april (gelukkige verjaardag Katrien!)

Cara en Veerle stonden om 8 uur op en maakten een verjaardagsontbijt klaar voor Katrien. Na het ontbijt op bed deden de meesten nog een dutje. Toen Katrien naar het internetcafé vertrok had de rest het kot breed om een zelf een trotter over west-vlaanderen te maken. Het meest ideale verjaardagscadeau voor een Oost-Vlaamse die drie maanden moet samenleven met vier West-Vlamingen.
's Middags gingen we met kebbie en Théodore gaan eten in het lokale restaurant: Kadie, kadie. Na de heerlijk, snelle, Afrikaanse maaltijd gingen Cara, Katrien en Veerle hu n vlucht naar België bevestigen. Katrien vliegt blijkbaar een dagje later terug.
Ondertussen zaten Yolan en Charlot op een cafeetje iets te drinken en reggaemuziek te kopiëren. Daarna werd er gewerkt voor school, de blog geschreven enz..
's Avonds aten we nog iets klein en trakteerde Katrien op een drankje.

Dinsdag 17 april

Een dagje om het eens wat rustiger aan te doen. Ons opnieuw voorbereiden op de halve schoolweek. Enkelen gingen nog wat souvenirs en didactisch materiaal halen in Serrekunda en Sanchaba. Een dagje met weinig interessante verhalen, maar hij deed wel enorm veel deugd!

Als je naar de zon kijkt, vallen alle schaduwen achter je…

Woensdag 4 april 2012

Op deze eerste dag van de vakantie ging onze zoektocht naar souvenirs verder. Katrien, Yolan en Cara brachten de ochtend door in Banjul. Veerle en Charlot bleven thuis. Ze maakten het huis schoon en werkten voor school.

Rond 14.00 uur keerden de onderhandelaars terug naar huis. Onderweg stopten ze om nog wat bananen (voor in het baobabsap) en koekjes te kopen. De verkoopster was stomverbaasd toen Yolan en Cara om 50 koekjes vroegen. Uiteindelijk kochten ze de hele pot koekjes voor 50 dalasis. Een prima deal!

De rest van de middag werd er verder voorbereid voor het bezoek van deze avond. Iedereen waste zijn kledij, er werd baobabsap gemaakt, kip schoongemaakt, rijst gewassen, er werden groenten gesneden en er werd drank aangekocht. Veerle en Cara liepen met de lege bakken frisdrank naar Senegambia. Dat was geen probleem. Toen de twee bakken frisdrank echter gevuld waren, wogen ze echt teveel! Veerle ondernam een dappere poging en vertrok vastberaden. Cara wilde al lachend haar bak met frisdrank op een kar zetten. De eigenaar van de kar zei onmiddellijk dat Cara de kar mocht gebruiken. Cara twijfelde geen seconde en reed met de kar vlug achter Veerle aan. Veerle voelde zich nogal bekeken met de kar en wilde haar bak frisdrank liever zelf dragen. Uiteindelijk zette ze ook haar bak op de kar aangezien Cara niet van plan was om de kar niet te gebruiken. Toen de bakken drank veilig thuis waren geraakt, moest de kar nog worden teruggebracht. Yolan wilde Cara wel vergezellen naar Senegambia. Het duurde niet lang alvorens Yolan in de kar zat: de PUSHtaxi was geboren! Onderweg wilde iedereen dolgraag de pushtaxi gebruiken, ook al vroeg Cara 100 dalasis per persoon. Het werd een hilarische rit!

Ondertussen waren de leden van Picca aangekomen in ons huis. Er werd ataya gemaakt en koekjes gegeten. Daarna hielden we een lange en interessante vergadering. Na de vergadering was iedereen uitgehongerd en serveerden we ... Chicken Domoda natuurlijk! We konden de mensen van Picca overtuigen om ons baobabsap te proeven (sommigen met veel moeite) en we hadden opnieuw enkele fans erbij! Om ons te bedanken deden de vrouwelijke leden van Picca de afwas. Tevreden vertrok iedereen naar huis.

Donderdag 5 april 2012 - Gelukkige verjaardag Cara!

's Morgens gingen Yolan en Cara gaan skypen op school. Veerle en Charlot hielden zich bezig met de voorbereiding van hun reis naar Senegal. Het huis van Charlot lag vol met een muskietennet, pleisters, kledij, handdoeken, medicijnen, belangrijke papieren... (Beste ouders, geen zorgen, er werd aan alles gedacht!) Katrien ging naar het internetcafé.

Om 12.00 uur vertrokken Cara, Yolan en Katrien naar het huis van Téodore. Ze werden er ontvangen in zijn kleine kamer die hij deelt met een vriend. Eén van zijn buren kan dreadlocks leggen dus lieten we alledrie enkele dreadlocks plaatsen. De vrouw knipte tot onze verbazing een stuk van haar dreadlocks af en naaide dit in ons haar. Het is een beetje vreemd aangezien Cara en Katrien geen zwart haar hebben maar volgens de vrouw zullen de zwarte haren nog verdwijnen. We wachten vol spanning af...

Toen de 'rastagirls' thuiskwamen, was het merkwaardig stil. Cara had erg veel honger en zocht tevergeefs om choco. Katrien en Yolan leken het zich niet echt aan te trekken...

Plots kreeg Cara een bericht van Charlot en de zoektocht naar de pot choco was begonnen:

05/04/12 16:52

Cara, we verwachten jou maar maken het je niet gemakkelijk. Wandel uit de poort en zoek de eerste zwarte clue. Tip: kijk naar de muur x

05/04/12 17:01

Gevonden? Open je ogen en zoek naar zwarte aanwijzingen. Het leidt je als vanzelf naar ons. Als je twijfelt, stuur je maar. X

05/04/12 17:06

CARA SMS (één van de opdrachten onderweg)

05/04/12 17:07

Zit je daar al? Ok! Wandel tot aan de grote baan. Steek over en sla rechts bij de vierde lantaarnpaal. Blijf zoeken naar aanwijzingen. X

05/04/12 17:10

Katrien belt verstopt achter een auto naar Charlot. Er heerst verwarring want er staan lantaarnpalen langs beide kanten. Cara ontdekt Katrien die een flauw excuus verzint.

05/04/12 17:15

Cara gaat tevergeefs op haar hurken zitten. Eén van de opdrachten luidt: CARA GA NAAR BENEDEN. Natuurlijk had Cara de afdaling even verder niet gezien... Yolan en Katrien zien zich genoodzaakt om in te grijpen.

05/04/12 17:20

Ik was ooit ... maar nu niet meer in staat om te drijven op de zee. Ik heb nu mijn eindbestemming bereikt...

05/04/12 17.30

Cara kan met haar slechte ogen eindelijk een kapotte boot in de verte onderscheiden.

Achter de boot bleken Veerle, Charlot en de pot choco verstopt te zitten! Er was stiekem op het strand een picknick georganiseerd voor de verjaardag van Cara. Er werd gezwommen en de tijd vloog voorbij! Cara had niets door en vond het dan ook een prachtige verrassing!

We moesten ons naar huis haastten want om 20.00 uur hadden we een afspraak in de 'Ali Baba'. We douchten ons vlug. Cara en Yolan maakten vlug hun rugzak voor het weekend klaar.

Slechts een klein beetje te laat ontmoeten we de leden van Picca en de leerkrachten in Senegambia.

We aten met zijn allen in de Ali Baba en er werd natuurlijk gedanst. Veerle had niet zoveel zin om te dansen en liet heel de avond Janaiba (het dochtertje van Miss Colley) slapen op haar schoot.

Vrijdag 6 april 2012

We stonden vroeg op en regelden de laatste praktische zaken. Hadden we alles mee (tandenborstel, Malarone, slaapzak,...) ? We dronken vlug de melk en het baobabsap op. We vertelden Modou nog eens concreet over onze plannen en vertrokken (te laat op schema) naar Banjul. Onderweg pikten we Ebrima op.

We wilden niet wachten op de ferry dus namen we een kleine boot. Ditmaal werden we niet bestormd (blijkbaar hebben we de vorige keer indruk gemaakt). We moesten onze eergevoelens aan de kant schuiven en lieten ons dragen naar de boot. Belachelijk? Waarschijnlijk wel. Maar onze rugzak bleef droog...

Aan de overkant vond Ebrima een auto voor een goede prijs. We kochten nog een zak met water en propten onszelf in de auto. De verdeling van de plaatsen was als volgt:

-op de zelfgemaakte achterbank (lees: in de koffer): een opgeplooide Cara en Charlot. Gelukkig waren er twee kleine kussens voorzien om de hoofden van Charlot en Cara te beschermen. De gaten in de vloer van de auto lieten nogal veel stof door. De 'Humo' werd opgeofferd en in de gaten gepropt.

-op de middenbank: Yolan, Katrien, Veerle en de rugzak van Ebrima. Yolan haar linkerkant van haar lichaam werd verbrand. Ze liep bijna een oorontsteking op door de wind uit het voortdurend geopende raam. Katrien, de kleinste van de groep, mocht op het verhoogje in het midden van de bank zitten. Veerle leed aan verschrikkelijke hoofdpijn. Dat was niet de schuld van de auto.

-op de voorbank: een comfortabel zittende Ebrima die praat met de chauffeur. Af en toe valt er een stuk van de auto of loopt er iets mis het voorwiel en moet Ebrima even helpen.

Even later zijn we op weg naar de Wasau Stones. Tijdens een vier uur durende rit zien we de prachtige, ruwe natuur. Langs deze kant van de rivier groeit er veel meer. Ebrima weet ons te vertellen dat de natuur hier prachtig is tijdens het regenseizoen. Eigenlijk is alles hier erg droog en lijkt alle natuur op elkaar. Toch kan je blijven naar buiten staren en je verwonderen over de knoestige boomstronken, de onverwachte gele bloemen, de reusachtige termietenheuvels...

We houden een korte toiletpauze en krijgen nog eens de kans om te oefenen op de techniek: 'Hoe ga ik naar het toilet zonder toiletpapier?' (Soms verloopt dit uitstekend, soms blijkt de helft van je kledij nat te zijn. Gelukkig krijgen we het hele weekend de kans om te oefenen!) We eten onze picknick op (zelfbelegde tappalappa) en verbranden onze tong aan het kokende water.

Uiteindelijk komen we toe in Wasau. De gids rijdt voor onze auto op zijn fiets. De Wasaustenen hebben verschillende groottes en zijn opgesteld in cirkels. In het midden van de cirkel ligt er een belangrijk persoon begraven. Het lijkt niet zo een bijzondere uitstap tot je je begint af te vragen: 'Hoe kan het dat 'stenen in een cirkelvorm' overal in de wereld voorkomen?'

We zagen ook vijgenbomen en katoenbomen in overvloed. Helaas zijn de vijgen en de mango's (nog steeds) niet rijp. We rijden verder naar de rivier. De chauffeur laat er zijn voorwiel vervangen en wij gaan tevergeefs op zoek naar een auto die ons naar het dorp van Ebrima wil brengen. De weg is in slechte conditie en we vinden niemand die het voor een redelijke prijs wil doen. We proberen meerdere onderhandelingstechnieken: onverschillig, keihard, charmant, de begrijpende student, de grapjas (we gaan met de geit!), ik-laat-je-er-even-over-nadenken-techniek, ik-stuur-Ebrima-op-je-af-techniek... Helaas...

Plots vertelt onze chauffeur dat hij ons wel wil voeren voor een goedkope prijs. We zijn verbaasd (want we hadden hem nog niet eerder horen praten) en dolgelukkig! Ebrima vertelt ons dat 'humanity' zeer belangrijk is. We waren de hele dag sympathiek geweest tegen de chauffeur; we lieten hem mee-eten van onze picknick, kochten water voor hem... In de moslimcultuur is dit zeer belangrijk.

Zo geschiedde het... We zaten opnieuw in onze auto en hobbelden een uur lang over een weg in afschuwelijke staat. Iedereen werd door elkaar geschud, het stof waaide door de auto en er viel een stuk van de auto. Langzaam maar zeker werd het donker...

We vergaten alle pijn toen we toekwamen in het dorp van Ebrima. Het dorp is een traditioneel Madinkadorp (daken van golfplaten). Naast dit dorp ligt er ook nog een Fuladorp (rieten daken) en een Wolofdorp.

Er brandde een groot kampvuur. De kinderen van het dorp zaten rond het vuur en leerden uit de Koran. We hebben steeds meer bewondering voor de puurheid van deze religie. We werden welkom gegeten door alle mensen uit het dorp en we ontmoetten de moeder van Ebrima. Geen enkel kind sprak ons aan met 'toubab' en vroeg om 'minty's'. Een gevoel van totale rust overviel ons.

We gingen binnen in het huis van Ebrima. Hij heeft een living die vol ligt met dunne matten (om op te bidden), een slaapkamer (die veel te warm is om in te slapen) en een stenen badkamer. We verfristen ons in de badkamer met een emmer water. Vervolgens brachten de vrouwen uit het dorp plateau's met rijst, kip en saus. Ebrima haalde de chauffeur en we genoten van een heerlijke maaltijd. De chauffeur bleef ook slapen in het dorp maar verbleef in een ander huis. Na het eten haalde Ebrima zijn schade in het bidden in. Wij ontspanden en hielden een gesprek met enkele vrouwen van het dorp. Tot onze verbazing bleken deze meisjes slechts 14 en 16 jaar oud te zijn. De oudste bleek al een kind te hebben. Ze vertelden ons dat wij vrij waren. Langs de ene kant kunnen we niet anders dan hen gelijk geven. We kunnen weggaan uit het dorp wanneer we maar willen. Langs de andere kant zijn we jaloers op het vredig gevoel in dit dorp. Wij kunnen alleen maar dromen over zo'n plek.

Vervolgens wandelden we door het dorp. Iedereen was blij om Ebrima terug te zien. Er werd ataya gedronken. Iedereen keek vol nostalgie naar de sterren. Dit dorp is prachtig...

We sliepen die nacht buiten op een matje. Er waren geen muggen en het was heerlijk fris buiten. Het hele dorp slaapt buiten op houten banken die hier speciaal voor werden gebouwd. In het midden van het dorp staat er een groot, houten vierkant waar enkel mannen op mogen slapen.

Om vijf uur 's nachts hoorden we de moskee. Charlot en Yolan lagen ondertussen al binnen te slapen. Ebrima maakte Cara wakker om binnen te liggen omdat de meeste mensen in het dorp zouden rondlopen. Veerle en Katrien volgden even later... Cara vroeg slaapdronken of Ebrima al had gebeden. Even later had ze daar toch wel spijt van. Hoewel we allemaal veel respect hebben voor deze religie, vinden we toch wel unaniem dat 5.00 uur te vroeg is om al zingend te bidden.

Zaterdag 7 april 2012

's Morgens werd iedereen rustig wakker. We werden opnieuw vriendelijk begroet door de dorpsleden. We probeerden in ons povere Madinka zo vriendelijk mogelijk te antwoordden.

We kregen tappalappa met mayonaise als ontbijt en dronken thee met gecondenseerde melk en superveel suiker. Het smaakte heerlijk. We namen afscheid van het dorp. Ebrima nam ons vlug nog mee naar alle familieleden. Het hele dorp verzamelde zich rond onze auto en iedereen zwaaide ons uit. We waren opnieuw op weg met onze nieuwe vriend: de chauffeur Landing. Het was een zeer verlegen en stille man maar we zouden geen andere chauffeur willen hebben! We reden opnieuw over de weg vol putten en namen een Fulavrouw mee in onze auto. Katrien verhuisde dus ook naar de achterbank waardoor we allemaal wel zeer krap zaten. Maar we begonnen de dag met een goede daad. Vervolgens staken we de rivier over met een handmatige ferry . Dit houdt in dat iedereen helpt trekken aan het stalen koord tot we de overkant bereiken. De chauffeur bracht ons naar een familie die Ebrima kent. We zaten in Georgestown. In dit dorp had Ebrima drie jaar op kostschool gezeten. Hij mocht regelmatig komen eten bij deze familie als hij geen geld meer had. We waren onmiddellijk welkom en we konden onze rugzak veilig achterlaten. We bezochten het slavenhuis in het dorp en we wandelden verder naar de kostschool van Ebrima. Ebrima beleefde er overduidelijk een fantastische tijd want hij vertelde ronduit verhalen. Toen hij toekwam in de school waren de kokkinnen overgelukkig (Ebrima was vroeger verantwoordelijk in de refter.) We kochten er elk een zak met een halve liter baobabijs. Het was overheerlijk maar we hadden er veel te veel gegeten. Bovendien was het ongelooflijk warm. We keerden terug naar het huis waar ons middagmaal op ons stond te wachten. Beleefd probeerden we zoveel mogelijk te eten op ons overvolle maag.

Daarna gingen we gelukkig zwemmen in The Gambia River. Op de stenen brug aan de rivier is er een heuse carwash georganiseerd. Landing had er 's morgens zijn auto al laten wassen en vergezelde ons naar onze zwempartij. Terwijl de kinderen zich wasten in de rivier, sprongen wij van de stenen brug af. Algauw sloten enkele jongere mannen zich aan en we genoten van het water. Volledig opgefrist wandelden we naar het stoffige voetbalveld. Iedere avond voetballen de jongens er. Ebrima liet de kans om te voetballen natuurlijk niet liggen. Wij ontspanden en supporterden in de schaduw.

We keerden terug naar huis en aten er rijst met koepoten. Toen we vertelden aan Ebrima dat we perfect wisten dat we koepoot aan het eten waren, was hij stomverbaasd. Hoe konden wij dit weten? Je kon het overduidelijk proeven; taai maar met veel smaak. Het hielp ook wel dat we 's morgens de behaarde koepoten hadden zien weken in een emmer met water.

De oudste zoon van het gezin , Omar, bleek zeer intelligent te zijn. Hij had juist enkele jaren gewerkt om nu opnieuw verder te studeren. Op de middelbare kostschool van Ebrima was ons ook al opgevallen dat er vooral twintigers rondlopen en geen tieners zoals bij ons. Het is jammer dat veel intelligente jongeren vaak de kans niet krijgen om te studeren...

Omar had ooit eens een laptop gekregen van een vrouw uit het Peacekorps en we keken met zijn allen naar de serie 'Mind your language'. Dit is een hilarische serie met enkele stereotype cultuurvoorstellingen. Tot onze vreugde kregen we elk nog een flesje met baobabijs. Hoe meer baobab, hoe meer vreugde!

We sliepen opnieuw buiten. Althans, we deden toch een poging...

Van links naar rechts op de matras:

-Cara: was klaarwakker en kon zich dus volop ergeren aan de muggen. Ze probeerde zich wanhopig te verbergen onder haar linnen slaapzak, toch sneuvelde haar linkeroog en linkerwang.

-Yolan: staat er om bekend om de meeste muggen te lokken en reageert bovendien allergisch op hun beten. Helaas had Yolan geen rekening gehouden met de uitputtende hitte en kon ze zich niet verbergen onder haar fleecedeken. Om een voorbeeld te geven: op haar linkerarm telt Yolan maar liefst 30 muggenbeten...

-Charlot: kon ook niet slapen maar bleef positief denken. Ze hield zich bijzonder stil en concentreerde zich om te kunnen slapen. Tevergeefs...

-Katrien: het is niet duidelijk of Katrien heeft geslapen of niet...

-Veerle: sliep als een roos. Heeft sowieso weinig tot geen last van de muggen. Werd beschermd door het gezwaai van Ebrima.

-Ebrima: deed geen oog dicht. Had het te druk met het rondzwiepen van zijn slaapzak om Veerle te beschermen tegen de muggenbeten.

-Omar: lag eerst in de hut met het strooien dak maar verplaatste zich dan naar het stenen vierkant. Hoewel hij geen matras had, lag hij heerlijk te ronken. Tot grote frustratie van degenen die wel wakker waren.

Om 2.00 uur sprong Ebrima recht en beval iedereen om zich te verplaatsen naar binnen.

Zondag 8 april 2012 - Vrolijk Pasen !

's Morgens hadden we geen paaseieren maar gelukkig was er gesmolten chocolade voor op onze tappalappa. De tappalappa was heerlijk. Katrien en Cara waren 's morgens met Omar naar de lokale bakker geweest. De tappalappa's kwamen rechtstreeks uit de warme oven. Er werd opnieuw thee met melk en superveel suiker gedronken.

Het moment om te splitsen was bijna aangebroken... Veerle, Katrien en Charlot trekken verder naar het Nationaal Natuurpark in Senegal. Ze willen er drie dagen verblijven (maandag, dinsdag en woensdag). Yolan, Cara en Ebrima keren terug naar Kololi. Ze werken heel de week voor school, in Sukuta of op de Medical Post. Op vrijdagmorgen vertrekken Yolan, Cara en Ebrima ook richting Senegal. De vrienden willen elkaar ontmoeten in Senegal, in het dorp waar Ruben toevallig ook verblijft.

Ebrima gaf nog een paar laatste tips aan Katrien, Charlot en Veerle. Hij had gisteren nog vlug een plek geregeld waar ze dalasis konden omwisselen in cfa's. Omar wilde ook nog even meereizen met hen, wat iedereen wel geruststelde.

Toen Veerle, Katrien en Charlot in de bushtaxi stapten, pinkte Cara toch wel even een traantje weg.

Veerle beloofde echter iedere dag een bericht te sturen.

Op zondag liet ze weten dat ze aan de grens met Senegal waren geraakt. Ze hadden wel heel de dag problemen gehad om vervoer te vinden.

Op maandag stuurde Katrien volgend Facebookbericht:

Dag meisjes

Alles is dik in orde met ons, we hebben alleen geen bereik in Senegal.

Ons bellen en sturen zal dus niet lukken en omgekeerd ook niet. Straks vertrekken we op safari met een all in formule. Heel veel succes met jullie werk. Groetjes en kusjes van jullie patatjes xx

Als de drie musketiers nog iets van hen laten horen, zullen Cara of Yolan proberen om dit te posten op de blog (afhankelijk of de elektriciteit wil meewerken).

Yolan, Cara en Ebrima gingen naar huis met de driver. We pikten onderweg nog enkele passagiers op. Tijdens de autorit haalden we eerst wat slaap in. Vervolgens hielden we een geamuseerd gesprek over voetbal. Alle passagiers grinnikten om Ebrima's enthousiasme. Blijkbaar was Manchester (zijn favoriete ploeg) een wedstrijd aan het spelen. Gelukkig werd hij om de vijf minuten opgebeld door één van zijn vrienden dus waren we voortdurend op de hoogte van het verloop van de wedstrijd.

In Banjul namen we afscheid van Landing. Yolan en Cara renden achter Ebrima aan die vastberaden was om de laatste 20 minuten van de match te volgen. Yolan en Cara voelden zich iets minder thuis in een donker lokaal met supporterende mannen.

We namen opnieuw de boot om de rivier over te steken. Eén van de mannen op de boot knoopte een gesprek over religies aan met Cara. Cara probeerde niet teveel te antwoorden omdat ze niet goed wist of ze hem ging beledigen of niet. De man was van mening dat er geen religies meer bestonden. Blijkbaar ging de rest van de boot hier niet mee akkoord en er ontstond een vurige discussie. De mannen naast Yolan en Cara waren doodsbang dat de boot zou zinken. Cara en Yolan probeerden hen tevergeefs te overtuigen dat de boot volkomen veilig was. Ebrima zat ondertussen te gieren van het lachen. Later hoorden Cara en Yolan dat er enkelen in de lokale taal hadden geroepen: Laat God de boot maar zinken! Dat verklaarde veel...

We splitsten in Serrekunda en even later kwamen Yolan en Cara weer veilig thuis.

Ze ruimden op en deden de was. Ze beseften dat ze nog niets gegeten hadden sinds het ontbijt en trakteerden zichzelf op een pizza.

1 2 3 4 5 HATSJAA!

Woensdag 28 maart 2012

Deze ochtend sleurden we toch de zakken met zand naar school. Toen we de zandbak gevuld met zand zagen, vergaten we alle pijn. Het was de moeite waard geweest...

Er waren zeer weinig kinderen op school. De meeste ouders dachten waarschijnlijk dat het al vakantie was. Het was best leuk om eens weinig kinderen in de klas te hebben. We konden aandacht hebben voor iedereen. We gaven opnieuw les over de voedingsdriehoek. De leerlingen deden proef-en voelactiviteiten rond spaghetti, rijst, aardappel, tappalappa en water. De lessen werden een aantal keren onderbroken omdat er bezoekers waren. Eerst kwamen de studenten van 'The Swallow' op bezoek. Er werd veel gezongen en gedanst. Na de speeltijd werden Rita (mama van Veerle) en Lieve (een vriendin van Rita) verwelkomd.

Na school wandelden onze bezoekers mee naar ons huis. We kregen allemaal cadeaus, brieven, geld uit België. We hebben plots superveel chocolade in onze koelkast liggen. (Bedankt aan alle ouders en aan Rita en Lieve om dit allemaal mee te sleuren!)

We moesten beschaamd toegeven dat onze keuken er niet zo netjes bij lag... Rita en Lieve maakten een eerlijke deal. Zij deden de afwas en wij kookten... Natuurlijk gingen we akkoord! Rita en Lieve waren ijverig onze keuken aan het schoonmaken. Plots ontdekte Rita een emmer met .... SCHIMMEL?! We moeten toegeven dat baobabvruchten die weken in water er niet zo smakelijk uitzien. Denk maar aan witte vruchten met zwarte zaden en oranje haren in troebel water... Het is echter een belangrijke stap in het proces om te komen tot een heerlijke drank. Rita en Lieve waren niet zo enthousiast om te proeven van het baobabsap maar overwonnen hun angst.

Wat hebben we hier uitgeleerd? Een goede gastvrouw verbergt de emmer met baobab tot hij klaar is om te serveren. 's Avonds maakten we onze beroemde Chicken Domoda.

Veerle sliep vannacht niet bij ons maar in het appartement van haar mama. De thuisblijvers keken naar de film 'Black Swan', een griezelige en verwarrende film. Cara zag het dan ook niet zitten om alleen te slapen (normaal slapen Cara en Veerle samen) en bracht de nacht door in het bed van Katrien.

Donderdag 29 maart 2012

Vandaag was er geen school. Iedereen had echter voldoende dingen te doen. Veerle, Katrien, Rita en Lieve gingen mee met Yolan en Ebrima naar Mariamma Kunda. Daar worden er op een ochtend gemiddeld 200 kinderen gevaccineerd, gewogen... Deze hectische ochtend komt tweemaal in de maand voor. Het was indrukwekkend om te zien! Daarna vertrokken Veerle, Katrien, Rita en Lieve naar Tanjie. Ze bezochten er een museum. Yolan bleef achter in Sukuta. Er was een moeilijke bevalling aan de gang.

Cara en Charlot bleven de hele dag thuis. Ze werkten voor school en genoten van de chocolade. Geen zorgen, er werd chocolade overgelaten voor de rest! Rond 5.00 uur verzamelden we met zijn allen in Senegambia. Charlot en Cara bestelden een glas baobabsap. Ze kregen een glas zure melk met appelsap. Ze waren alletwee beledigd toen de ober hen probeerde wijs te maken dat dit 'baobabsap' was. We aten dan ook in een ander restaurant waar we gelukkig wel Afrikaans eten kregen.

We vermoeden dat Rita en Lieve het slechte weer meebrachten uit België want het bleef heel de dag koud en regenachtig.

Veerle sliep die nacht terug in ons huis. We keken met zijn allen naar de fantastische film 'Rapunzel'. Iedereen kreeg een personage toegewezen en we leefden ons allemaal in...

-Rapunzel met haar lange, blonde haren: Charlot

-Flynn Rider en zijn stoere avonturen: Cara

-De kameleon en zijn lange tong: Katrien

-Maximus, het paard dat zich gedraagt als een hond: Veerle

-De grote slechterik met de twee kleine eenhoorns: Yolan

Vrijdag 30 maart 2012

Vandaag was er opnieuw geen school. Veerle bleef thuis en werkte voor school. Cara ging eerst naar school om er te skypen. Vervolgens werkte ze verder voor school op de Medical Post.

's Middags was Cara heel de namiddag misselijk. Had er iemand teveel chocolade gegeten?

Rond 5.00 uur vertrok Veerle naar het appartement van Rita en Lieve. We bleven echter niet lang met zijn vieren want Ruben kwam toe in ons huis. Ruben is een vriend van Yolan en is momenteel vrijwilliger in een schooltje in Senegal. Het was zeer interessant om de verschillen te horen.

Iedereen was moe dus maakten we spaghetti. 's Avonds gingen we iets drinken met Ruben in Senegambia. We blijven ons verwonderen over het onrespectvol gedrag van sommige toeristen...

Zaterdag 31 maart 2012

We stonden allemaal vroeg op. We hadden afgesproken met Veerle, Rita en Lieve in Serrekunda. We gingen op souvenirjacht. Het werd een drukke ochtend vol zoeken, onderhandelen, weglopen, terugkeren, opnieuw onderhandelen, kopen en nog meer onderhandelen...

We namen Rita, Lieve en Ruben mee naar de batikfabriek. We kwamen tot de conclusie dat de vrouwen die hier werken, de beste onderhandelaars zijn die we hier al hebben ontmoet.

Het viel ons ook op dat dezelfde pot met kleurstof op het terrein stond en dat er opnieuw niemand aan het werk was. Zou er iets van boerenbedrog aan de hand zijn??

Op de terugweg wilde men ons opnieuw bedriegen. We wilden graag een vijftal geschilde sinaasappels kopen. Je kan dat hier op straat kopen voor 2 dalasis. Charlot gaf de verkoper 25 dalasis maar kreeg geen wisselgeld... Er volgde een heuse discussie tot Cara er plots genoeg van had. Ze nam 5 bananen (een banaan kost hier 5 dalasis) en zei: 1, 2, 3, 4, 5 HATSJAA (= VOORUIT MET DE GEIT). Gelukkig waren de verkopers te verbaasd om ons achterna te lopen. Cara, Veerle en Rita namen de bushtaxi naar de kleermaker in Sainteba. De rest kocht kip en ging naar huis. Toen Cara, Veerle en Rita ook thuiskwamen, vertrokken we met zijn allen naar het strand. We namen de kinderen van Modou (Kady en Molamin) en hun speelkameraad Pa Ba Baas mee. Pa Ba Baas had waarschijnlijk de zee nog niet zoveel gezien want hij kneep nogal nerveus in de hand van Cara. Molamin kende geen angst en wilde telkens veel te diep in de zee zwemmen. Het werd plots erg koud en we droegen de kinderen gewikkeld in onze kleren naar huis. We maakten een variatie op warme chocomelk. Cara maakta ataya en Ruben gaf haar nog enkele tips. We aten Chicken Domoda en gingen pas laat slapen want Ebrima kwam nog even langs. We groeiden van trots toen hij vroeg of we nog baobabsap hadden. Zo zie je maar, ons baobabsap heeft een uitstekende reputatie. Veerle sliep opnieuw bij Rita en Lieve dus sliep Yolan op de plaats van Veerle.

Zondag 1 april 2012

Vanmorgen werden we vroeg gewekt. We verschoten ons een bult want er stonden vijf mannen met een geweer naast ons bed. Verdwaasd kregen we te horen dat we moesten vertrekken. We trokken vlug wat kleren aan en stapten in de ronkende jeep. We wisten niet waar we naartoe gingen. We stopten aan een blauw gebouw. Opnieuw stonden er vele gewapende mannen. We hadden nog nooit gewapende soldaten gezien. Ze lieten ons gelukkig met rust en we wandelden naar binnen. We wisten niet goed wat er van ons werd verwacht. Een vrouw vroeg ons om even te wachten. We namen plaats in de grote zetels met girafprint. Iedereen zag er moe en verward uit. Plots vroeg de vrouw ons binnen te gaan in een bureau. We gingen voorzichtig naar binnen. Op de bureaustoel zat een ... APRILVIS!

Zondag 1 april 2012 (de echte versie)

Vanmorgen werkte iedereen voor school. Alle leerkrachten onder ons zaten samen en we schreven de voorbereiding voor de vergadering met Picca. Om 12.00 uur vertrok iedereen richting Banjul. Er werd opnieuw een boot gehuurd om op de mangrove te varen. De boot was groter dan de vorige keer en er was een dak waar iedereen kon afspringen. We zagen apen en er was zelfs een aap die Veerle aanraakte. We vaarden verder tot Lamin Lodge en bezochten een oesterfabriek.

Cara bleef thuis en werkte voor school. Ze is van mening dat je een geslaagde uitstap niet tweemaal mag uitvoeren. Om 6.00 uur besloot Cara om nog even naar het internetcafé te gaan. Ze bleef er een uur waarvan ze 8 minuten effectief internet had. Toen ze thuiskwam, bleek er witte en rode martini te zijn. Sommigen onder ons dronken één of twee glaasjes (echt waar trouwens). Vervolgens vertrokken we met zijn allen naar Senegambia. We wilden afscheid nemen van Rita en Lieve door nog eens samen te eten. Er bleek echter iets aan de hand te zijn... Er waren veel mensen op straat en de politie was druk in de weer. We bleven nieuwsgierig staan en hoorden het ongelooflijke nieuws: de president zou langsrijden! (Dit is geen 1 aprilgrap.) Vijf minuten later reden er een aantal politiewagens op een sneltempo langs. Deze auto's zouden onmogelijk kunnen stoppen maar toch liepen er enkelen naar de overkant van de straat. Toen de wagen van de president passeerde, stonden we op de toppen van onze tenen. Twee seconden later mochten we al in elkaar duiken. Uit de auto van de president werd er in onze richting een doos met koeken geslingerd. We waren teveel in shock om de koeken op te eten. In Senegambia kwamen we de mensen van Picca tegen. We aten met zijn allen bij 'De Libanees' en rookten waterpijp. Het was een gezellige avond!

Maandag 2 april 2012

Iedereen hoopte dat er vandaag veel kinderen op school aanwezig zouden zijn. Het was immers sportdag. We verzamelden alle leerlingen op school en we deden een korte opwarming.

We trokken in een lange rij naar het grote veld. Er bleken weinig kinderen aanwezig te zijn dus besloten we om slechts vijf activiteiten aan te bieden. Na de pauze zouden er dan vijf andere activiteiten worden aangeboden. In de praktijk bleek het idee iets minder goed te werken. Niet iedereen was even enthousiast om een activiteit te geven maar uiteindelijk was alles opgelost. We kregen ook veel hulp van een aantal jonge kinderen die niet naar school gaan. Sommigen van hen speelden ook mee. Yolan, Ruben en Lieve waren aanwezig als het verpleegkundige team. Rita was de tijdverantwoordelijke. De mensen van Picca kwamen ook helpen en zorgden voor de gestrafte kinderen en hielpen eten en drinken uitdelen. Op het einde van de ochtend speelden we met de hele groep 'Dikke Bertha' wat voor de nodige hilariteit zorgde.

Vervolgens was het tijd voor de wedstrijd tussen de leerkrachten...

Ronde 1

De kandidaten:

-Matti: deze vrouw heeft een uitstekende conditie door haar vele dansactiviteiten en is een niet te onderschatten tegenstander...

-Katrien: door haar lengte lijkt ze gemakkelijk te verslaan of is dit slechts een illusie?

-Veerle: is met haar lange benen een uitstekende langeafstandloper maar zal ze zichzelf kunnen bewijzen in een sprint?

Ronde 2

De kandidaten:

-Cara: kan alle kinderen voor haar laten supporteren maar moet de overwinning wel nog waarmaken...

-Charlot: heeft slechts één doel: WINNEN

-Miss Colley: streeft naar perfectie in alles wat ze doet, in deze competitie verwachten we dus niets minder

-Abby: herinnert ons allen aan een belangrijke boodschap: Meedoen is belangrijker dan winnen!

Ronde 3

De kandidaten:

-Keba: bleef na zijn voetbalcarrière in topconditie, zal er voldoende concurrentie zijn in deze ronde?

-Mr Touray: heeft een carrière bij de politie achter de rug, misschien is hij de man die Keba kan verslaan?

-Ruben: de jongste van de groep maar blijkt een vinnige sprinter te zijn

-Mr Prince: is de spreekwoordelijke underdog te zijn maar kan nog voor een verrassend element zorgen...

De resultaten

Ronde 1: Matti

Ronde 2: Cara

Ronde 3: Keba

We sloten de sportdag af met veel gejuich. We verzamelden op school en iedere leerling kreeg een sinaasappel.

's Middags waren enkel Charlot en Cara thuis. Ze deden een dutje en werkten vervolgens voor school. 's Avonds hadden ze geen zin om te koken voor slechts twee personen dus hadden ze een gezellige date in Senegambia.

Veerle bracht een rustige namiddag door bij Rita en Lieve. Yolan, Ruben gingen naar de krokodillen in Bakau. Katrien zocht naar souvenirs in Bakau. 's Avonds gingen ze alledrie op zoek naar een aantal middelbare studenten uit Oostende. Yolan en Ruben kennen enkele leerlingen. Deze jongeren zijn hier op studiereis voor 10 dagen. Ze kwamen 's avonds laat terug thuis en aten net als Cara en Charlot een hamburger in Senegambia.

Dinsdag 3 april 2012

Vandaag was het een vreemde dag op school. Het was de laatste dag voor de vakantie dus waren er bijna geen leerlingen op school aanwezig. Keba besloot om de leerlingen naar een film te laten kijken. Alle leerlingen namen plaats in de leraarskamer en keken op het scherm van de laptop. Eén van de kinderen had de film al een paar keer gezien en vertaalde het verhaal in de lokale taal.

Tijdens de film kwamen de mensen van het Hongaars project toe in de school. Er werd gezongen en de muzische werken werden uitgewisseld. Vervolgens werd er ook nog gezongen voor de mensen van het project. De leerlingen aten hun tappalappa op en speelden op de speelplaats. We namen foto's en sloten de school af op een leuke manier.

Na school haalden Veerle en Cara hun nieuwe kleedjes. Wij vinden ze alleszins fantastisch!

Rita kwam nog even langs in ons huis om afscheid te nemen. Veerle verbleef een laatste namiddag bij Rita en Lieve. Wij gingen naar het strand en werden door elkaar geschud door de sterke golven.

's Avonds waren we uitgenodigd bij de studenten van Oostende. De leerkrachten hadden ons gevraagd of we even wilden vertellen over onze ervaringen hier.

Veerle ging mee met Rita en Lieve naar de luchthaven. Ze zou ons bij de studenten ontmoeten. Natuurlijk waren wij veel te laat en was Veerle al een uur aanwezig bij de studenten. De Afrikaanse mentaliteit om te laat te komen is erg verleidelijk om over te nemen.

Het werd een zeer interessante avond. Er werden veel ideeën, ervaringen, gevoelens uitgewisseld. Het was niet altijd gemakkelijk omdat we niet alles willen verbloemen maar we willen ook niet alles slechter afschilderen dan het is. We besloten dat er in ieder land dingen zijn die je fantastisch vindt en die je afschuwelijk vindt.

KOMEN ETEN!

Dinsdag 20 maart 2012

Opnieuw een dag vol Revision. Veerle begeleidde de twee klassen van level 2 in de hoekenwerkruimte. Cara gaf een les creative in level 3 en gaf hen ook revision bijgestaan door katrien die ‘garden' kwam herhalen. Na de lessen werkten we onze zandbak, houten, geometrische figuren en symbolen verder af door ze te schilderen en/of te vernissen. Eenmaal thuis maakten en verdeelden we boodschappenlijstjes voor het afscheidsfeest van suleyman.

Woensdag 21 maart 2012

De eerste dag van de examens is aangebroken. Veerle nam samen met miss Colley het schriftelijk examen af en later die dag nam ze ook mondelinge examens af. Terwijl level 3 examen garden had bij Katrien hield cara de wacht in de klas. Na de lessen werd er een meeting gehouden met de leerkrachten over de examens, iedereen was het ermee eens dat het vrij nutteloos is om van deze jonge kinderen examens af te nemen. Ze kunnen onvoldoende schriftelijk antwoord geven omdat ze dit absoluut niet gewoon zijn. Miss Colley kwam met het voorstel om voor de kinderen een heel jaar lang oefenboeken te voorzien en deze boeken dan op het einde van het jaar met de kinderen mee te geven in plaats van de kinderen te testen. Op die manier kunnen de ouders ook de evolutie van hun kind bijhouden. Dit zal echter onder begeleiding geïntroduceerd moeten worden. De verleiding zal groot zijn om voortdurend in de boeken te werken, wat ook niet de bedoeling is. We begrijpen dat de ouders verwachten dat ook deze school examens geeft en rapporten maakt aangezien elke school het hier doet. Na de meeting splitsten we ons op en ging ieder met zijn boodschappenlijstje op pad.

Boodschappenlijst Supermarkt Serrekunda ( Veerle en Katrien)

gesuikerde melk

mayonaise

ketchup

olie

fruitsap

melk

choco (4)

confituur (6)

erwten

witte bonen

kippenburger

yoghurt

spaghetti

spaghetti saus

appelmoes

Boodschappenlijst Sanchaba - Senegambia ( Cara en Charlot)

3 kilo kip

5 kilo qardappelen

Gecondenseerde melk

Suiker

Ataya

Baobab

Rijst

1 kilo kaas

2 bakken frisdrank

Boodschappenlijst Bijilo (Yolan)

Wortel

Sla

Komkommer

Ananas

Appel

Pijpajuin

Banaan

Tomaat

Paprika

Boodschappenlijst Tapalapa man ( Yolan, Charlot, Veerle) op donderdag ochtend

5 eieren

2 zakken water

20 tapalapa's

's Avonds begonnen we als echte gastvrouwen aan alle voorbereidingen. We maakten een emmer baobabsap, marineerden 3 kilo kip en schilden 5 kilo aardappelen en maakten er frietjes van. We maakten ook koekjes uit pindanoten en gesmolten suiker maar deze aten we zelf op!

Donderdag 22 maart 2012 (Gelukkige verjaardag Wester <3)

Opnieuw een ochtend vol examens. Veerle nam verder de mondelinge examens af in haar klas. Cara en Mr Prince namen de schriftelijke examens af in level 3 en Katrien testte de kennis van onze jonge tuiniers. Na school verzamelden we met zijn allen op de speelplaats. De kinderen en de leerkrachten zongen afscheidsliedjes voor Suleyman. Alle leerkrachten waren geëmotioneerd. Er werden snoepjes uitgedeeld en wij namen ook onze foto voor in de Flair (met dank aan Laura voor de meest recente uitgave van de Flair). Na school volgde er opnieuw een meeting met alle leerkrachten. Er werd afscheid genomen van Suleyman alsof het ' de laatste keer was dat ze Suleyman zouden zien voor zijn vertrek.' Wij wisten natuurlijk wel beter. Keba verklapte bijna dat er een verrassingsfeest was gepland voor Suleyman maar we konden nog net op tijd de situatie redden.

Cara en Suleyman vertrokken naar Serekunda als afleidingsmanoeuvre. Cara vond er de cd van 'Chop my money'. Dit lied is een echte feestplaat in ons huis en in de cafés van Senegambia.

Ondertussen namen de andere studenten alle leerkrachten mee naar onze cribb. De leerkrachten mochten een belegd broodje samenstellen. Ze konden kiezen uit: boter afgewerkt met pijpajuin, kaas, confituur, choco, mayonaise, ketchup, Jumbo (verkruimelde bouillon die hier veelvuldig wordt gebruikt als smaakmaker), schijfjes tomaat en komkommer, schilletjes wortel en sla.

De populairste ingrediënten waren mayonaise, ei en Jumbo. (We kopen ook steeds vaker een belegde tapalapa met bovenstaande ingrediënten.) Er werd ataya gemaakt door Keba die ons vertelde dat hij geen dag zonder deze thee kan zonder barstende hoofdpijn. Tegen 16.00 uur begonnen we aan het bakken van de frietjes en de kip. Het gas was plots op maar de fietsenmaker wat verder in de straat gaf ons een sleutel om de gasfles te vervangen. Tegen 17.30 uur liet Cara weten dat ze er bijna waren en verstopten alle leerkrachten zich in onze woonkamer. Yolan deed met een pokerface de deur open. De leerkrachten hielden zich muisstil maar toen Suleyman en Cara in de tuin liepen, ging de telefoon van Miss Colley af! Gelukkig konden ze dit buiten niet horen. Toen Suleyman de woonkamer binnenkwam, sprong hij een halve meter in de lucht. De ballonnen knalden en er werd luid geroepen: ' Surprise'. De leerkrachten begonnen spontaan de schoolliedjes te zingen en de sfeer was uitgelaten. Mr Prince genoot als enige van de vele Julbrew (het plaatselijke bier) dat hij zelf liever 'democratie' noemt. Toen hij naar huis vertrok, werd hij dan ook ondersteund door Keba en Mr Touray. De leerkrachten genoten van onze kookkunsten en we kregen complimenten over onze geslaagde baobabjuice. Eén voor één vertrokken alle leerkrachten naar huis en wij gingen doodmoe om 21.00 uur naar ons bed.

Vrijdag 23 maart 2012

Cara gaf PE in level 3 en sloot de schoolweek af in de hoekenwerkruimte. Mr Prince bleef met een kater in zijn klaslokaal achter. Veerle was van plan om het keuzebord van de hoekenwerkruimte af te werken, een idee te maken voor het takenbord en de zandbak een tweede keer te vernissen maar Miss Jallow uit level 2 (normaal Cara haar mentor) stak hier een stokje, beter gezegd een tandje, voor. Veerle moest toch opnieuw lesgeven. Na de Break nam Katrien deze klas mee voor twee lessen 'Garden' dus slaagde Veerle er wel nog in het keuzebord af te werken.

Na school hielden we met alle leerkrachten een brainstorm over het nieuwe thema: 'Health'.

Vanaf maandag organiseren we een 'healthyweek' en werken we iedere dag rond een deel van de voedingsdriehoek.

Onze planning:

-maandag: restgroep

-dinsdag: vlees, vis, eieren en zuivelproducten

-woensdag: groenten en fruit

-donderdag: rijst, tapalapa, spaghetti, aardappel, cassava

-vrijdag: water en ongesuikerde thee

-maandag: sportdag

-dinsdag: herhaling

-woensdag: PAASVAKANTIE (zonder paaseieren...)

Volgens de brainstorm zullen het hele leuke lessen worden!

Na de brainstorm ontspanden we met ons vijven al drijvend op de zee. We kochten een ijsje, aten ananas, wasten onze lakens, deden een dutje of lazen een boek.

We hadden gehoord over een heerlijk Afrikaans en supergoedkoop restaurantje achter de moskee in Senegambia. We gingen samen met Ebrima op zoek en vonden een leeg en kil restaurant met de naam 'Uncle Nuha'. We bestelden allemaal 'Chicken yassa' met frietjes. Vervolgens mochten we een uur lang wachten om uiteindelijk een paar mislukte 'chicken nuggets met witte kool, wortels en frietjes' te krijgen. What is this?! We waren echter zo uitgehongerd dat we het toch opaten, ook al wilden we dit eigenlijk helemaal niet. Toen we nogal beledigd vroegen aan de ober of dit 'Chicken Yassa' was, probeerde hij ons voor te liegen alsof we nog nooit van ons leven 'Chicken Yassa' hebben gemaakt, gezien of gegeten. We betaalden tegen onze zin (veel duurder dan de geruchten) en vulden onze maag dus maar met een soepje of een cocktail.

Zaterdag 24 maart 2012

We werkten voor school tot 15.00 uur in de namiddag. Na de middag vertrokken Cara en Yolan om inkopen voor 'Chicken Domoda' en baobabsap omdat sommige studenten van 'The Swallow' 's avonds bij ons kwamen eten. We hadden afgesproken om de kinderen van Modou eens mee te nemen naar het strand maar op het afgesproken tijdstip was er niemand thuis. We gingen om onze nieuwe stempel om ons verblijf te verlengen en iedereen (behalve Cara) vertrok naar het strand. 's Avonds haalden we opnieuw onze kookkunsten tevoorschijn. Cara, Katrien en Charlot kookten en Veerle en Yolan ruimden het huis op en zorgden voor wat sfeer. Ons huis zag er onnatuurlijk proper uit. We slaagden er zelfs in om ons allemaal te douchen. We waren perfect voorbereid. De gasten hebben onszelf geen punten gegeven maar in hun ogen lazen we: een negen voor gastvrijheid, een negen voor de bereiding van de kip en een tien voor het baobabsap en een tien voor sfeer en gezelligheid. Eén van de studenten wist ons ook te vertellen hoe het spel werkt dat Cara en Veerle eens hebben aangekocht.

Zondag 25 maart 2012

Op zondagvoormiddag werkten we vlijtig voor school en deden we onze was. In de namiddag waren we uitgenodigd voor de 'housewarming' van Miss Colley. Als cadeau hadden we een sleutelhanger die haar geluk zal brengen! We genoten er van een vismaaltijd en baobabsap. De kleine tweeling Adama en Awa zorgden voor voldoende entertainment.

Maandag 26 maart 2012

Iedereen gaf zeer leuke lessen rond het onderdeel 'restgroep'. Katrien en Cara maakten grote snoepen in de les 'Creative'. Er werd ook lesgegeven over onkruid in de 'Garden'. Er werd geteld en gemeten met allerlei producten (olie, suiker, snoepjes...) uit de restgroep. Er werden letters gezocht op de verpakkingen. Kortom, het was een zeer interessante ochtend! Drie leden van Picca kwamen ook de school bekijken. We kregen ook te horen dat het donderdag verkiezingen zijn en dat de scholen de brug maken van donderdag tot vrijdag. Daardoor worden er 2 onderdelen van de voedingsdriehoek per dag gegeven. We bleven iets langer op school om de zandbak voor een laatste keer te vernissen.

's Middags en 's avonds hadden we het superdruk met het uitblazen van eieren, het kopen van fruit, het bakken van eieren en het tekenen van ander didactisch materiaal. 's Avonds konden we dus niet anders dan een hamburger te eten in de 'Yasmina'. (We hadden al geen hamburger meer gegeten sinds het verblijf van Diederik in Gambia!)

Dinsdag 27 maart 2012

Vandaag behandelen we het thema ‘ vlees, vis, eieren en zuivelproducten' en ‘groenten en fruit'.

Cara ga les in de hoekenwerkruimte. In bepaalde hoeken beschilderde ze eieren en boetseerden ze fruit naar het thema. Ook Veerle ging in de hoekenwerkruimte op deze manier aan de slag. Katrien beschilderende samen met level 3 eieren in de les ‘creative'. In de les P.E speelden ze samen met Cara met gekookte eieren en bij Veerle genoten ze van de stukjes fruit die ze mochten proeven. De leerlingen beleefden veel plezier met het nabootsen van kippen. Na de lessen kwam het lerarenkorps samen om ditmaal de sportdag te bespreken en te organiseren.

Toen we gezellig thuis aan het werk waren hoorden we plots een donderslag. Hoorden we dat goed? Donder?! Donder in Afrika?! Bij een tweede donderslag wisten we het zeker. Niet veel later hoorden we ook het gekletter van zachte regendruppels op ons dak. WAUW! Het deed toch wel iets met ons... Na twee maanden konden we ons nog maar moeilijk voorstellen wat regen precies is, hoe het voelt en ruikt.

Toen de regenbui voorbij was, beslisten Charlot, Cara en Veerle om op zoek te gaan naar zand voor de zandbak. Modou gaf ons de tip om in de straat naast die van ons zand te nemen. Daar zijn ze aan het bouwen. Toen we daar aankwamen vonden we het zand niet zo bruikbaar. Dus we besloten om naar het strand te gaan. We vulden een blauwe IKEA - zak met zand en nog een kleinere, rode zak. Onderweg moesten we verschillende mannen van ons afslaan die zo graag zouden willen helpen dragen. We merkten dat we daar het beste in slaagden door te zeggen dat we bodybuilders willen worden en dat we aan het trainen waren. Iedereen was toch blij dat de gigantische zak zand thuis aangekomen was. Misschien moeten we morgen toch vragen of Modou de zak zand met de auto wil brengen... Strak plan!

Kommer en kwel

Maandag 12 maart 2012 - Common Wealth (een feestdag in Gambia)

Opnieuw een bijzondere dag voor de Picca Nursery School!

Wanneer we toekwamen op school zat er één jongen op de speelplaats in traditionele kledij te wachten op de leerkrachten. Terwijl we ballonnen aan het opblazen waren, kwamen één voor één binnen in de school. We lieten hen spelen met de ballonnen en sommige leerlingen bloeiden echt open! Ze konden aan den lijve ondervinden wat statische elektriciteit kan doen. De muur en ons haar moest er aan geloven. Ondertussen bleven er kinderen toekomen in feestkledij met de snoepjes in de haren en eten in de hand. Iedereen was zo fier als een pauw en zag er fantastisch uit!

Tegen 10.30 uur waren de meeste leerlingen op school. Samen met een vijftal muzikanten gingen we de straten van Kerr Sering onveilig maken. Al zingend gingen we bij zoveel mogelijk compounds langs om donaties te verzamelen. Onderweg sloten er zich nog een aantal laatkomers aan. In het begin vonden we dit erg leuk maar na een tijdje sloeg de dorst en de hitte genadeloos toe. We dachten dat we aan het terugkeren waren maar toen bleek dat we telkens maar opnieuw een straatje extra insloegen. We droegen allemaal kinderen op onze rug, armen of schouders (op sommige momenten zelfs twee kinderen) en we probeerden nog enthousiast mee te zingen hoewel we allemaal sterretjes konden tellen.

Zowel de kinderen als de leerkrachten waren dan ook opgelucht toen we op school toekwamen.

De kinderen toonden trots het eten dat hun ouders hadden klaargemaakt. Het is de traditie dat de leerkrachten mogen mee-eten van de gerechten van de kinderen. Wij vonden een beetje vreemd maar toen we het eten zagen van Ebrima (de zoon van Miss Colley) kon Cara het niet laten om toch eens te proeven. Het eten van Miss Colley is ongelooflijk lekker! Veerle voelde haar niet lekker en kon helaas niet proeven! Deze kinderen delen heel erg gemakkelijk en vroegen ons ook voortdurend om te proeven. Na de maaltijd werd er gedanst met de kinderen, dat was superleuk!

Om 15.00 uur gingen de laatste feestbeesten naar huis.

's Avonds kropen we met zijn allen in de zetel en keken we naar 'The Prince of Persia', een indrukwekkende film met historische waarheden, mooie lichamen en dat vooral erg hersenloos is.

Ideaal!

Dinsdag 13 maart 2012 (a schoolholiday)

We hadden om 9.00 uur afgesproken met onze vriend Ebrima. De vraag is natuurlijk of hij er effectief zou zijn om 9.00 uur. Tegen 8.45 uur stond hij echter al voor onze deur. Stipt om 9.00 uur konden we vertrekken. Zelfs Suleyman was eens op tijd en stond ons op te wachten in Serrekunda. Een uurtje later zaten we op de ferry. We hadden geluk want de ferry stond op het punt te vertrekken maar wachtte gelukkig nog op de 6 toubabs (rijke blanken) en 2 nedkunjuls (zwarten) die kwamen aangerend. We zagen de overkant onmiddellijk in de verte verschijnen. Helaas duurde het 2 uur en 30 minuten voor we effectief land onder onze voeten voelden. We werden zelfs bijna omver gereden aangezien er een auto zonder remmen van de ferry reed.

We waren het al bijna vergeten dat we eruitzien als toeristen dus schrokken we toch wel even toen we de prijs van het transport naar Sint-James eiland hoorden. Bovendien werden we omsingeld door kinderen, mensen met een beperking en verkopers die onze aandacht (en ons geld) wilden. Uiteindelijk konden we dan toch vertrekken. We aten onze picknick (tapalapa met confituur en choco) op een hobbelige weg. Toen we toekwamen in het museum bleek plots dat we nog meer moesten betalen. Er is een nieuwe regel van toepassing al is er wat onenigheid over de exacte datum van het ontstaan van deze regel. Sommigen beweerden drie jaar geleden, anderen vermoedden een jaar geleden. Het was alleszins niet pluis. Na een stevige discussie slaagden we erin om 800 dalasis te betalen in plaats van 1500 dalasis (wat nog steeds een groot bedrag is in Gambia). We vertrokken naar het eiland in een klein bootje waar er ook enkele Hollanders in zaten. We werden begeleid door een djembéspeler die voor zijn examen 'liedjesteksten' waarschijnlijk slechts 50% behaalde. Geef maar toe, iedereen kent toch wel het refrein van 'Waka waka' en 'No woman, no cry'. Na een tijdje schakelde hij dus maar over naar de lokale taal en zong hij (althans volgens Suleyman) nonsenstaal. De motor viel ook regelmatig stil maar gelukkig kwam er 300 meter voor het eiland een andere boot ons redden. Op het eiland zagen we plots enkele toeristen die we kort daarvoor 'minty's' hadden zien geven aan de kinderen. Toen we hen echter uitlegden dat dit echt niet zo gezond is voor de tanden van de kinderen, reageerden ze gelukkig erg begripvol. Daarna luisterden we naar de uitleg van de gids. Soms hadden we een ongemakkelijk gevoel: we beseften hoe verschrikkelijk het moet geweest zijn voor de mensen die als dieren werden behandeld maar we hadden soms ook het gevoel dat dit ons wat werd verweten door de gids. We keerden terug met dezelfde gammele boot en werden opnieuw gered. We bezochten het museum dat erg beperkt bleek te zijn. We keerden terug en besloten dat we niet meer met de ferry wilden reizen. We wilden dus een snellere maar kleinere boot terugnemen.

Volgend filmfragment wordt u gratis aangeboden door PIXAR:

Zes blanke vrouwen naderen het witte strand in Barra. In hun voetsporen wandelen er twee zwarte mannen. In hun ogen ligt een vragende blik. Welke boot zullen we nemen?

Plots wordt de lucht donker. Dertig grote, zwarte, natte mannen stormen op de vrouwen af. Ze grijpen naar alles wat er blank uitziet. De grootste vrouw, Veerle, voelde plots krullen tegen de binnenkant van haar dijen. Verschrikt kneep ze haar benen dicht en snoerde zo de ingang af voor de zwarte man zijn hoofd. De kleinste van de hoop, Katrien, verweerde haar dapper maar kreeg toch een hand tussen haar benen. Haar razernij was dan ook niet te temmen. Deze man had dan ook een mep verdiend. Charlot, een blonde schone, kreeg ook te kampen met een harig hoofd tussen haar benen en maakte zich vlug uit de voeten. Ze rende de zee in maar werd achtervolgd door een meute wilde mannen. Cara, met haar korte haren, koos onmiddellijk voor de aanval en deelde een aantal klappen uit. Yolan gebruikte een andere techniek; wie haar wilde aanraken, moest ervoor betalen.

Uiteindelijk kalmeerde iedereen en konden de vrouwen vragen wat de bedoeling was van hun enthousiasme. Ze wilden hen graag in een boot tillen zodat ze geen last hadden van natte voetjes. Deze onafhankelijke, stoere, dappere vrouwen stapten echter met hun blote voeten zelf naar de boot. Vlak voor de boot slaagden enkele mannen er toch in om hen op te tillen en in de boot te gooien. De vrouwen hadden dit zelf veel eleganter kunnen doen en hadden dan ook geen onnodige handen in hun broek gekregen (nietwaar Veerle?). Iedereen zat uiteindelijk in de propvolle boot. Terwijl de mannen voort probeerden te duwen, vroegen ze de vrouwen voortdurend om geld.

Iedereen ontspande toen we met een kanoboot met 90 mensen op open zee waren. Twintig minuten later herhaalde zich hetzelfde scenario. De boot meerde (na enkele pogingen) aan op het strand. Opnieuw stonden er al graaiende handen klaar om de blanke benen vast te grijpen. Toen we schreeuwden dat we niemand nodig hadden, leken alle mannen dit te begrijpen behalve één volhouder. Toen Veerle uit de boot wilde springen, greep hij onmiddellijk een been vast. Hij weigerde dit los te laten ondanks enkele schoppen in de maag. Veerle werd in het water gesleurd met als gevolg dat ze enkele schaafwonden en een kapot fototoestel heeft. (De volgende zin wordt dan ook gecensureerd.) Na enkele bushtaxi's kwamen de vrouwen veilig thuis.

Noot. We willen graag opmerken dat de twee zwarte mannen die ons vergezelden zich wel lieten dragen naar de boot vanwege hun grote verdrinkingsangst met de nodige hilariteit als gevolg.

The End

Woensdag 14 maart 2012

Een normale lesdag. Cara gaf les in level 2 over het thema ‘water' en Veerle begon de dag in de ‘Creative Room'. Er werden slangen gemaakt uit zoutdeeg met de kinderen van haar klas. Daarna begon ze ook met het thema van deze week. Veerle gaf een leuke les ‘Numbers' waarbij de kinderen bokalen met water moesten vullen. In deze les werd er volop gedifferentieerd. Cara gaf een les 'papier vouwen tot een bootje' waarbij de kinderen zeer geconcentreerd waren.

De leerlingen uit level 2 leerden ook een nieuwe letter 'r' met bijhorend grappig verhaal.

In de familie Roberts hebben ze een nieuwe puppy. Ze hebben echter nog geen naam voor deze hond (Hebben jullie een idee?). Na een hele dag denken, hebben ze nog steeds geen leuke naam gevonden. Ondertussen was de puppy aan het spelen met een deken. Toen Robert het deken uit zijn bek wilde trekken, stribbelde de hond tegen. Hij hield het deken tussen zijn tanden, schudde met zijn hoofd heen en weer en maakte een 'rrrrrr' geluid.

We waren allemaal tevreden. De lessen bij Charlot en Katrien waren ook goed verlopen. Na school skypten Veerle en Cara met hun ouders. Charlot, Katrien en Laura (vriendin van Katrien en tegenwoordig ook van ons) gingen om de nieuwe houten zandbak. Veerle vertrok als eerste naar huis maar besefte te laat dat ze de sleutel had meegegeven met Katrien. Wachten voor een gesloten deur, met een lange rok, in de hitte was dus de enige optie. Even later vertrok Cara ook naar huis. Cara nam echter de sleutel van school mee naar huis. Toen ze bijna thuis was, belde Veerle haar op. Katrien, Charlot, Laura en Keba stonden met een zandbak voor een gesloten schoolpoort. Terugkeren op het heetst van de dag was dus de enige optie. Uiteindelijk kon iedereen zijn dorst lessen in het frisse(re) huis.

's Avonds maakten Charlot en Cara 'Chicken Domoda' in een versie die heel goed lijkt op het originele recept.

Donderdag 15 maart 2012

Een ware feestdag voor ons: de kinderen uit level 2 mochten in de hoekenwerkruimte voor de allereerste keer. Voor de Break bloeiden de kinderen van Cara open en na de Break genoten Veerles kinderen van hun tijd in de hoekenwerkruimte. In PE werkte Veerle met waterballonnen om in het thema te blijven natuurlijk.

Na de middag ging Cara mee met Ebrima en Yolan naar het gratis ziekenhuis van Sukuta.

Ze zag er twee jongetjes het eerste levenslicht zien en mocht supertrots de navelstreng doorknippen. Er waren ook minder mooie momenten: een jong meisje had een groot gat in haar hoofd en kon niet naar het ziekenhuis in Banjul vervoerd worden omdat de ambulance geen brandstof meer had.

Als je ooit de kans hebt, ga dan zeker eens mee naar een ziekenhuis met beperkte middelen. Het is een zeer interessante ervaring.

Ondertussen was er een heus trouwfeest aan de gang in onze achtertuin. Veerle, Katrien, Charlot en Laura sloten hierbij aan. Katrien en Charlot durfden als eerste te dansen en toen Veerle en Laura hun angst overwonnen, waren ze gechoqueerd door het lied 'Toubab, give me all your money'.

Charlot haar huis werd gebruikt om het eten te verdelen en werd nogal vies achtergelaten. Cara haar vuurtje werd gebruikt zonder het te vragen. Maar we zijn niet gefrustreerd. Echt niet.

Toen we dachten dat het feestje gedaan was, kwam Modou met het voorstel om te vertrekken naar het echte feest. Er werd nog gewacht op Cara en Yolan en met een witte jeep met laadbak (waar Veerle, Katrien en Laura hilarische momenten in beleefden) vertrokken we naar het grote feest. We namen plaats op een stoel in een grote menigte in het midden van de straat. We keken naar de bruid die haar geschenken in ontvangst nam en verveelden ons toch wel na een tijdje. We keerden terug naar huis en moesten ditmaal met zijn allen in de laadbak. Sommigen onder ons prezen zich gelukkig met hun natuurlijk vetkussentje. Toen we wilden vertrekken, werden we verleid door een twaalfjarige jongen die zijn spieren en danstalent kwam showen.

Vrijdag 16 maart 2012

's Morgens namen we afscheid van Laura en Katrien, zij vertrokken naar Senegal. Wij gingen gewoon naar school. Er was een dagje zee gepland met level 2 maar toen we aankwamen werden onze plannen aan diggelen geslagen door het vooruitzicht op revision, examens (voor kleuters!) en een vervroegde vakantie. Dat kwam ons allen niet goed uit. Veerle was onvoorbereid maar kon toch de tijd op een interessante manier opvullen. Cara ging sowieso niet meegaan naar de zee, ze ging Mr. Prince een goede eerste ervaring geven in de hoekenwerkruimte. Zoals gepland gaf ze ook P.E. in level 3. Na de lessen hielden we een korte workshop over ‘brainstormen'. De leerkrachten zijn geboren brainstormers en er kwamen ongelooflijk veel toffe en bruikbare ideeën uit de bus. Helaas kunnen we ze niet uittesten omdat volgende week revision gegeven moet worden ter voorbereiding van de examens op woensdag en donderdag. Wekelijks worden er 8 keer 40 minuten tijd gespendeerd aan revision waardoor het moeilijk wordt om interessante en leerrijke lessen te maken. Toch blijven we ervoor gaan!

Zaterdag 17 maart 2012

We sliepen deze ochtend lang, werkten lang voor school, genoten van een lange tijd aan het strand en werkten lang aan een heerlijke maaltijd met vis, rijst, erwten en paprika. Na het eten werden we geëmotioneerd door een film over een meisje die haar arm verloor door een haai.

Onze gedachten gingen uit naar Laura en Katrien in Senegal maar we werden gerustgesteld door volgend bericht : 'Juist id wildernis gedropt door nen eikel. Wel al mooie foto's!'

Slaapwel .

Zondag 18 maart 2012

Tegen 10 uur vertrokken we richting Banjul. We stopten aan de Dentonbridge waar we werden aangesproken om een boottocht te maken tussen de mangroves. Uiteraard vroegen ze veel te veel geld maar we zijn ondertussen al getraind in het onderhandelen. Normaal gezien vroegen ze 1500 dalasis per persoon, uiteindelijk betaalden we 600 per persoon en kon Suley 4 uur gratis meegenieten. Het was een gezellig en mooi bootje en we genoten van de rust, zon en water. We zagen oesters, vogels en zwommen in The Gambia River. Onze sfeer werd even verpest door een grote boot met aangeschoten Britse toeristen die zonder gene verkondigden dat ze twee Gambiaanse vrouwen hebben en nog steeds huwelijksaanzoeken krijgen die ze graag zouden aanvaardden. Ze waren ook niet beschaamd om hun duikbril te gebruiken om onder water te kijken naar het lichaam van Charlot.

Na het boottochtje gingen we naar Serrekunda en kochten we materiaal voor de hoekenwerkruimte en ingrediënten voor baobabsap. Toen we thuiskwamen, merkten we dat Laura en Katrien al thuis waren en ze de sleutel mee hadden naar het strand. Terwijl we op hen wachtten , maakten we ons eigen baobabsap. Omdat het afscheid van Laura naderde, besloten we iets te gaan eten. Samen met een paar goeie cocktails en onze goede vrienden Suley en Ebrima hadden we een zeer aangename avond.

Maandag 19 maart 2012

Miss Colley was vandaag niet aanwezig op school omdat ze in het weekend pas verhuisd was en nog niet helemaal gesetteld was. Veerle stond opnieuw onverwacht voor de klas en kreeg steun van Katrien en Laura. Cara gaf zoals gepland revision in level 3 en iedereen beleefde een leuke dag op school. Awa alias Laura kreeg een heleboel afscheidsliedjes. Wij bleken iets minder goed te zijn in het verzinnen van een afscheidslied. We kregen te horen dat de vakantie toch niet volgende week al van start ging maar pas op 4 april. Er zijn dus geen overlappingen met de plannen om rond te trekken in Gambia en het bezoek van Veerles mama en Lieve. Problem solved!

In de namiddag deed iedereen een dutje en werd er voor school gewerkt. Laura en Katrien haastten zich om nog enkele souvenirs. Toen ze terugkwamen, konden ze onmiddellijk hun benen onder tafel schuiven voor chicken benekin (heerlijk maar met veel olie wat Veerle wat later op de avond merkte toen ze boven een plastic zak hing). Onze vriend de taxichauffeur stond opnieuw paraat en voerden Laura ,Katrien en Theodore naar de luchthaven.

Boodschap aan Laura

'We zullen je missen! Je enthousiasme, je grappige opmerkingen maar vooral je zangtalent uit de Disneyfilm: 'De kleine zeemeermin met kommer en kwel!'

PS. Vandaag ging Matti voor het eerst zelfstandig in de hoekenwerkruimte! Super toch!

Ataya, Atchaa, Aha, ...

Maandag 5 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a moon)

We startten deze lesdag met een les bewegingsopvoeding in Matty's klas, level 1. Matty was niet op school aanwezig, het was haar verjaardag, zo verklaarde het schoolhoofd. Het is echt niet zo evident om met deze leerlingen in het Engels te communiceren. Toch zijn we tevreden over de les bewegingsopvoeding. Deze week wilden we ons echt concentreren op de lessen bewegingsopvoeding. Enerzijds willen we de mogelijkheden van een les bewegingsopvoeding benadrukken en anderzijds wilden we zelf meer ervaring opdoen tijdens zo'n lessen.

We hadden deze week ook graag meer tijd besteed aan de hoekenwerkruimte, samen met Charlot en Katrien, zodat die volgende week kan worden gebruikt. Maar na de pauze bleek één van de leerkrachten afwezig te zijn en moesten we invallen. Uiteindelijk kwam Suleyman overnemen. Op die manier konden we ook aan de slag in de hoekenwerkruimte. We sorteerden verschillende puzzels, zaagden de weekkalenders en ruimden nog verder op.

Toen de leerlingen de school verlaten hadden, werd er nog een korte meeting gehouden over de afwezigheden van leerkrachten. Er werden goeie en duidelijke afspraken gemaakt. Er moet op voorhand gecommuniceerd wanneer je afwezig bent, tenzij het gaat om overmacht. Toen bleek ook dat we waren uitgenodigd voor het verjaardagsfeest van Matty. We gingen vlug naar huis, kleedden ons om en haastten ons naar de compound van Matty. Algauw stroomde de tuin vol met muzikanten, dansers, familieleden en buren. We genoten van de rustige namiddag met ataya (groene thee) en natuurlijk ook overheerlijk baobabsap.

Dinsdag 6 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a bushtaxi)

We gaven vandaag opnieuw P.E. (beter gekend als bewegingsopvoeding), deze keer in level 2, meer bepaald Cara haar stageklas.
Na de pauze observeerde Veerle in haar eigen klas omdat ze op donderdag en vrijdag opnieuw les moest geven, de rest werkte verder in de Holistic Room. Na een halfuur moest Veerle naar beneden komen omdat ze het veel te warm had in haar klas. Ook het laatste lesuur naam Veerle echter haar klas weer over en werd ondersteund door Cara.

Na de middag lieten Katrien en Yolan meerdere dreadlocks leggen in hun haren. Ondertussen gingen Cara, Charlot en Veerle om een eigen ataya - theepot. De groene theepotten behoren toe aan Cara en Katrien. De rode theepotten zijn in het bezit van Charlot en Veerle. Natuurlijk werd er voor iedereen een bijhorend paar glaasjes gekocht en werd de eerste groene thee ingeslagen.

's Avonds gingen Charlot, Cara en Veerle met Modou naar de supermarkt in Serrekunda. We gaven voor meer dan 3000 dalasis uit. We liepen ook een heel eind terug om een eigen kookpotje te kopen. Aanvankelijk wilde de vrouw de kookpotjes voor 75 dalasis per stuk verkopen, uiteindelijk konden we vier kookpotten kopen voor 100 dalasis. Zijn we geen kanjers?
We waren er helemaal klaar voor om een potje ataya te maken, toen bleek dat we nog geen houtskool hadden. Zijn we geen kanjers?

Woensdag 7 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a house)

Vandaag gaf Veerle opnieuw PE, ditmaal in level 1. De klas van Mister Touray bestaat uit 40 enthousiaste, jonge kinderen die de Engelse taal niet honderd procent beheersen. Veerle verbaasde zichzelf want de les verliep eigenlijk zeer vlot. We zijn alletwee erg verrast over de springvaardigheid van deze vierjarigen. Soms hebben we echt wel de indruk dat deze kleuters op motorisch vlak alles zeer vlug onder de knie hebben. Komt dit door hun vroege zelfstandigheid?

Cara en Matti marcheerden ondertussen om de kinderen voor te bereiden op Independance Day.

Tijdens de Break hadden alle leerlingen dus ongelooflijke dorst. De waterkraan werd overvallen. We proberen alle kinderen geleidelijk aan te leren dat ze op hun beurt moeten wachten. We laten hen rijen vormen en kinderen die voorsteken worden consequent achteraan de rij gestuurd. Langzaam maar zeker beginnen de meeste leerlingen dit principe te snappen.

Na de pauze vertrok Miss Colley naar de herdenking van de begrafenis van haar vader. Veerle nam de klas over en kreeg opnieuw hulp van Cara. Charlot en Katrien gingen met Keba naar de timmerman. Ze bestelden er een zandbak, verschillende geometrische vormen en meerdere vierkanten om de symbolen voor het keuzebord uit de hoekenklas te schilderen. Op de markt kochten ze ook spulletjes voor in de poppenhoek (the little compound) in de hoekenklas.

Na school zaten we opnieuw samen met de leerkrachten want sinds maandag is er een jongen (Sunkary) met een beperking aanwezig op school. We wilden graag weten of er bepaalde belangrijke afspraken hierover zijn.

Na school vertrokken Cara, Veerle en Suleyman naar de markt. Onderweg liep Matty ook nog even mee. Cara werd aangesproken als een knappe verschijning maar plots hadden de jonge mannen langs de weg het over ‘the other girl'. Daarop draaide Veerle zich om met de handen in de zij en het hoofd schuin: 'Are you talking about me?!' Matty, Suleyman en Cara lagen dubbel van het lachen.

Toen we thuiskwamen, bewonderden we de oorringen en armbanden die we hadden gekregen van Miss Colley. Enkele dagen geleden had ze ons allemaal gevraagd wat ons lievelingskleur is.

Veerle kreeg prachtige rode sieraden, Cara was blij met haar gele juwelen, Charlot werd in het groen gehuld en Katrien werd met oker getooid. We vonden hetallevier superlief van Miss Colley.

Vandaag konden we eindelijk zelf onze eigen 'ataya (groene thee)' maken. Deze thee moet je drie keer opnieuw klaarmaken waardoor je van drie kopjes kan genieten. Ieder kopje heeft een andere smaak. 'De eerste is zo sterk als een man, de tweede is zo sterk als een vrouw en de derde is zo zoet als liefde.'

's Avonds maakten Cara en Veerle vis met wortelpuree klaar. We zijn ‘the masters' in het schoonmaken van vis (en kip).

Donderdag 8 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a palmtree)

Rarara de dag begon met PE in de klas van Veerle.

Na de pauze huldigde de klas van Veerle de aangepaste hoekenwerkruimte in. Nog niet alle hoeken zijn af (zoals de zandbak) maar toch beleefden de kinderen en wij er een fantastische tijd.

Ze kunnen bouwen, tekenen, met dominoblokken spelen, een aantal educatieve spelletjes ontdekken, vormherkenning inoefenen, met de magneten spelen, parels en pennen in bordjes steken en met de auto's rijden. Het hoogtepunt voor alle leerlingen is de kleine compound.

Daarna gaf Veerle het vak ‘Storytime' in haar klas. De kinderen mogen vrij vertellen maar dit verloopt nog niet zo vlot omdat ze dit niet gewoon zijn.

Na school was het de beurt aan Veerle en Cara om hun haar te laten vlechten. Katrien en Charlot lieten dit al doen op woensdag. Het deed veel minder pijn dan de vorige keer al had Veerle wat last van haar nekspieren die in België blijkbaar niet zo veel worden gebruikt. We komen trouwens tot het besef dat ons haar al erg lang begint te worden.

's Avonds viel de elektriciteit uiten hadden we opnieuw geen stromend water meer. De afwas kon dus onmogelijk gedaan worden. Helaas. Tijd om naar bed te gaan!

Vrijdag 9 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a fish)

's Morgens ontdekken we dat er nog steeds geen stromend water was. Gelukkig was de pompbak van het toilet 's nachts gevuld waardoor we eindelijk konden doorspoelen...

Cara gaf PE aan level 3 en Veerle zou normaal gezien enkel lesgeven aan haar eigen klas. De klas van Cara werd echter gedropt in het lokaal van Veerle. De rustige les aan 23 leerlingen werd plots een iets drukkere gebeurtenis met 40 leerlingen. De mentor van Cara moest immers marcheren.

Na de Break maakten we met de leerlingen allerlei Afrikaanse en Europese vlaggen voor de komende Common Wealth op maandag 12 maart.

Alle leerkrachten vertrokken na school vlug naar huis of naar het beautysaloon. Iedereen wilde er fantastisch uitzien voor de Independance Day op zaterdag. Om 16.00 uur vertrokken we naar het huis van Matty om te helpen met de voorbereiding van de maaltijd voor zaterdag.

Pas om 20.00 uur was alles klaar en konden we naar huis vertrekken.

Zaterdag 10 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a football)

Deze dag begon voor ons allemaal veel te vroeg. De wekker ging om 6.45 uur en dat op een zaterdagochtend. Vandaag was het Independance Day voor alle nurseryscholen.

Op school bonden we gele strikjes in het haar van de meisjes. Iedereen zag er zeer mooi uit.

We vertrokken met een klein busje richting Bakau toen bleek dat Mr Prince niet in de bus zat.

Aangemoedigd door alle kinderen rende Keba om Mr Prince. We zongen liedjes en de sfeer zat goed.

Toen we toekwamen in het stadion zagen we vele scholen en dus ook vele verschillende uniformen.

De goede sfeer verdween al gauw.

Alle kinderen moesten urenlang in de blakende zon wachten tot het tijd was om te marcheren. Dit was niet meer menselijk. Ook de leerkrachten waren uitgeput en verontwaardigd. We zagen een aantal kinderen bezwijken en afgevoerd worden. Toen we uiteindelijk mochten marcheren, waren we ongelooflijk trots op onze kinderen. We marcheerden langs de president, althans de kinderversie ervan en iedereen juichte en feliciteerde onze kinderen. We marcheerden rechtstreeks naar de bus en waren zeer blij toen we toekwamen op school. De kinderen en de leerkrachten aten allemaal samen en we sloten deze dag dus op een leuke manier af. Na de afwas konden wij ook richting huis vertrekken.

Katrien ging naar Banjul om haar vriendin Laura op te halen. Ze was zeer welkom want ze bracht ons chocolade en schoolmateriaal (verf, scharen, parels, wasco's en alcoholstiften). Laura heeft ook vele andere kwaliteiten zoals koken en het zingen van Disneyliedjes. Vooral het lied 'Kommer en kwel' uit 'De kleine zeemeermin' is een echte meezinger!

Zondag 11 maart 2012 (op de nieuwe weekkalender: a sun)

We stonden op, ontbeten, ... alles ging op het gemak. Iedereen verdiepte zich in een boek of werkte aan de computer. Tegen de middag gingen Katrien en Laura naar Serrekunda om stof.

Rond 14.00 uur vertrokken Laura, Katrien, Charlot en Veerle naar het strand. Yolan en Cara bleven thuis en maakten Ataya. Op het strand hadden we nog nooit zo'n grote golven gezien. Veerle had er eigenlijk wel een beetje schrik voor, maar het was wel verfrissend en aangenaam.

De hele dag verliep alles heel rustig. 's Avonds gingen we gaan eten, we konden genieten van een heerlijke maaltijd. We kregen een groepskorting en konden een gratis waterpijp roken!

Daarna gingen we naar de Ali Baba om te genieten van een lekkere cocktail! We hadden het wel verdiend na zo'n zware zaterdag!

Zo eindigde onze zondag en zijn we klaar voor een nieuwe lesweek die morgen wordt ingezet met Common Wealth. Daarover later meer...

Wat leren de kinderen op organisatorisch vlak?

-rijen vormen voor ze de klas verlaten

-hun turnkledij terug binnenstebuiten draaien voor het opruimen

-hun vinger opsteken voor ze iets vragen

-de dagen van de week dankzij een weekkalender

-niet roepen als ze hun aanwezigheid moeten bevestigen

-niet voorsteken als ze in een rij moeten wachten

-niet vechten maar de hulp van een leerkracht vragen

Het zijn (meestal) super grote schatjes!

Allez allez Gambia!

Zondag 26 februari 2012

Er stond ons een drukke dag te wachten. We wilden vertrekken om 10.00 uur dus spraken we af met Suleyman om 9.00 uur. Op voorhand hadden we 15 tapalapa's gesmeerd met choco en confituur. We vertrokken vanuit Senegambia naar Bakau. Onderweg in de taxi kwamen we de eerste verkeerslichten uit Gambia tegen. In Bakau wilden we de krokodillenpoel bezoeken. We stapten door de smalle straatjes toen we plots een drie vrolijk kakkelende kippen en iets stillere haan zagen passeren. Het dier lag duidelijk onder de sloef van deze drie hennen want we konden alle botjes tellen. De haan was bijna klaar om op te eten als het ware... Enkele straten verder werden we bestormd door ongeveer 20 kinderen. De eigenaar van de shop kwam zijn winkel uit en vroeg ons of we een zak 'minty's' wilden kopen voor deze kinderen. Toen we weigerden, beval de man de kinderen om terug te gaan zitten. Het leek alsof deze kinderen bij hem in dienst waren. Hij verbood ons om foto's te nemen maar onze geniepige fotograaf (Katrien) slaagde er toch in om dit moment vast te leggen. De krokodillenpoel werd vooraf gegaan door een klein museum over de verschillende stammen, muziekinstrumenten, Wereldoorlog II... We kwamen ook enkele lianen tegen waar de meeste toeristen graag eens aan bungelen, ook al proberen we hen te waarschuwen voor een reusachtige tak die op het punt staat om naar beneden te vallen... Eindelijk zagen we de krokodillen. Het leek wel alsof ze dood zijn... De meeste toeristen stellen zich blijkbaar deze vraag. We zagen aan de overkant een gids die op de bek van een krokodil tikte. Ze leven. Vooral als er iets te knabbelen valt. We waren ooggetuige van twee witte, vechtende vogels in een boom. Ze verloren de controle en tuimelden naar beneden. Onmiddellijk sprongen er drie krokodillen omhoog en hapten tevergeefs achter de vogels. Zelfs enkele slapende krokodillen op de rand van de poel schoten pijlsnel in actie.

De gids wist behoorlijk veel te vertellen over de krokodillen. Ze liggen met hun bek open omdat het erg heet is. Hij vertelde ons de geschiedenis van Katchikally...

Een verhaaltje voor het slapengaan....

Er was eens ... een oude god. Hij stelde verschillende mensen op de proef. Hij vroeg zich immers af of de mensheid wel nog weet wat goed en slecht is. Op een dag verkleedde hij zich in een jonge moeder met een baby. Hij liet de baby vallen in een kleine bron. De baby was aan zijn lot overgelaten. Twee mannen liepen toevallig voorbij. Ze hoorden de baby huilen. Zonder aarzelen sprongen ze beiden in de bron en samen redden ze het kind van de dood. De god verscheen in zijn ware gedaante en bedankte de mannen voor hun goedheid. Op de plaats van de bron stichtte de god een poel. Deze poel noemt men Katchikally.

Aan deze poel worden dan ook vele krachten toegewezen. Iedereen zijn grootste wens is het aanraken of zelfs al een blik opvangen van Charley. Deze krokodil zorgt ervoor dat je zeer vruchtbaar wordt. Wij moesten ons tevreden stellen met een aaitje aan één van zijn soortgenoten. Iedereen raakte dapper de staart van de krokodil aan en poseerde natuurlijk voor de foto. Enkel Cara vindt dat krokodillen aanraken tegen de natuur ingaat maar moest voor haar vruchtbaarheid de krokodil toch eens met het puntje van haar wijsvinger aanraken. We genoten nog even van de levende standbeelden en vertrokken naar het strand van Bakau. We zagen een heleboel vissersboten op het strand en op de zee. Enkele vissers waren aan het werk aan een nieuwe boot uit hout of maakten nieuwe vissersnetten. We klommen op een houten pier maar eenmaal boven bleek tot onze grote verrassing dat er bijna geen enkele plank te zien was. Door de gaten zagen we ingewanden, botjes en rotte vis onder ons liggen. Deze aanblik gecombineerd met de opstijgende geur van vis en zout werd ons na enkele minuten toch wel te veel. Toch kan je dit stukje strand wel zeer charmant noemen.

We trokken dus maar verder naar de botanische tuin waar er al vele jaren experimenten met de planten worden uitgevoerd. We werden vergezeld door een onbekende Indiër die heel graag met ons op de foto wilde. We schakelden hem dus in als fotograaf. Na een tiental minuten werden we al uit de tuin weggejaagd omdat we geen toegangsticket hadden betaald ondanks de vrije ingang. Gelukkig hadden we al de hele tuin gezien. Terwijl we wachtten op de bushtaxi naar Banjul begon het toch wel kriebelen om de eerste souvenirs te kopen. Na lang onderhandelen kochten enkelen van ons hun eerste gadgets en blingbling.

In Banjul zagen we de triomfboog . Dit monument ziet er in de reisgids prachtig uit. In het echt is het een redelijke teleurstelling. Gelukkig kon onze picknick ons wat troost geven. We kochten in een lokale shop wat frisdrank en aten op straat. Onze buikjes gevuld vertrokken we naar het museum dat natuurlijk op zondag gesloten is. Daarom gingen we dus maar de Sint-Mary's Cathedral binnen, een kleine kathedraal met een golfplaten dak. Maar de typische geur van wierrook en kaarsen was er wel aanwezig. We trokken naar de Albertmarkt en onderhandelen tevergeefs over parels voor in de Holistic Room. Cara en Veerle vonden er beiden een spel met 48 ronde steentjes. De speluitleg is voorlopig nog wat tegenstrijdig. Daarna beslisten we om terug te keren naar Serekunda om een bezoek te brengen aan de batikfabriek. Het was een zeer warme dag en helaas bleek de bushtaxi al overvol te zitten. We propten ons toch nog met vier van ons op de achterbank en plakten letterlijk aan elkaar en aan het raam. Men leert zijn vrienden kennen in goede en slechte tijden.

In Serekunda kochten we dan ook onmiddellijk water. De batikfabriek was jammer genoeg ook niet zo bedrijvig op zondag. We konden wel tussen de stoffen snuffelen die we even later een stuk goedkoper vonden op de markt van Serekunda. Voor de fabriek stonden er prachtige Afrikaanse beelden. Katrien kocht er alvast één, de rest wacht nog even af maar wil er zeker ook hebben.

Charlot had nog geen Afrikaanse kleren en besloot 6 meter stof te delen met Cara. Dit lijkt in theorie een gemakkelijk plan maar in de praktijk blijkt dat we qua huidskleur en haarkleur toch wel wat verschillen. Suleyman zijn geduld werd tot op het uiterste getest terwijl er werd gewikt, gewogen en gevonden. Yolan en Katrien pinden zich echter snel vast op een leuk stofje en wachtten zelfs niet op de onderhandeltechnieken van Suleyman. Veerle zocht naar een prachtige rode stof en had de hoop hiervoor al bijna opgegeven. Blinkende stof past niet zo goed bij haar oogkleur. Onverwachts kwam een Gambiaan toch nog met een stof op de proppen. Nu enkel nog een mooi patroon tekenen...

We sloten de dag af met een goed bord spaghetti. Toen we complimenten kregen met onze kookkunsten moesten we beschaamd toegeven dat de saus uit een bokaal kwam. Ebrima vergezelde ons en we amuseerden ons met de vork-en-mestechniek van Suleyman, de klapspelletjes die er werden gespeeld en goede sfeer. Ebrima moest ons vroeger verlaten want hij heeft deze week de nachtdienst in Sukuta waar hij wordt bedolven onder de baby's die worden geboren.

We besluiten dat deze dag goed gevuld was maar we hopen toch wel om nog wat spectaculairdere dingen te bezoeken.

Maandag 27 februari 2012 (Gelukkige verjaardag Hannes!!! Driewerf hoera!)

Het plan van de dag was om naar de kleuter- en lagere school van de Swallow te gaan. Deze school is ook opgericht door een Belgische organisatie en we wilden graag ervaringen delen.

We namen 's morgens vroeg een taxi nadat de taxichauffeur onze bestemming bevestigd had.

Even later bleek dat de man geen idee had waar de school zich bevond. Nadat hij enkele scholieren had aangesproken, had hij er genoeg van en gooide hij ons uit zijn taxi. Gelukkig bleken we op enkele meters van de school beland te zijn. Eén van de studenten (een oude schoolvriendin van Veerle) kwam ons ophalen. Cara en Charlot observeerden bij de kleuters en zagen een hoekenwerk in de klas zelf. Veerle en Katrien observeerden in het lager. 's Middags mochten we mee-eten op school.

Tegen 13.00 uur vertrokken we naar 'Yodema', een andere kleuterschool. Toen we thuiskwamen was het veel te warm. We koelden ons af met een aantal waterspelletjes en werkten daarna voor school. 's Avonds keken we naar de foto's die reeds werden genomen en natuurlijk haalden we ook Yolan af uit Afrimed, het privéziekenhuis in Senegambia.

Dinsdag 28 februari 2012

Charlot gaf les over de markt in de klas van Matti. Cara en Veerle behandelden het thema lucht in hun levels. Katrien werkte samen met Veerle aan het Hongaarse project rond vriendschap.

's Middags trokken Veerle en Cara naar Serekunda en kochten er lijm, spijkers, bloem en zout.

Al deze materialen hadden we nodig voor de muzische lessen. Cara maakte het zoutdeeg klaar en hoopte daarna dat het niet hard zou zijn de volgende dag.

Woensdag 29 februari 2012 (Schrikkeldag, al beseffen we dat nu pas...)

Veerle, Katrien en Cara hadden vandaag een succesdag. Het Hongaarse project leverde fantastische resultaten op. Veerle en Katrien maakten vriendschap visueel door middel van zandschilderijen en Cara behandelde dit thema met zoutdeeg. Tijdens het maken van een windmolen uit papier waren de leerlingen muisstil. Ze oefenden met de glimlach op het gezicht hun fijnmotorische vaardigheden door het papier te prikken (bij gebrek aan scharen). De Creative Room werd vandaag ook voor het eerst gebruikt en bleek een geweldig succes te zijn!

Misschien een woordje uitleg over deze nieuwe ruimte... We gebruiken hiervoor het klaslokaal naast de toiletten. Alle 'creatieve' materialen (verf, lijm, penselen, papier...) vindt men hier terug. De leerkracht moet zich dus geen zorgen meer maken over een chaotische en vuile les Creative in zijn/haar klas. Charlot gaf opnieuw les bij Matty en Katrien vervolgde de lessen van de 'Garden.'

Na de les moesten we ons vlug naar huis haastten om ons klaar te maken voor de voetbalmatch: Gambia versus Algerij!! Dresscode: rood, blauw en groen. We toonden onze passie voor de voetbalploeg door ons gezicht te beschilderen met de Gambiaanse vlag. Suleyman en Ebrima waren natuurlijk ook van de partij.

Het was druk verkeer richting Bakau. Aangekomen in het stadion zag het er zwart van het volk. Iedereen nam een kortere weg en we besloten hen dus maar te volgen door een gat in de muur. Dit had natuurlijk enkele schaafwonden als gevolg. We renden verder en drumden ons door de poort. We hadden fantastische zitplaatsen, vlakbij de drums en de mannen die verantwoordelijk zijn voor het opzwepen van het publiek. Deze mannen droegen natuurlijk ook een gepaste outfit (= pamper). Bewonder het vooral zelf in de foto's. De Algerijnen werden met veel boe-geroep onthaald op het veld. Het viel ons vooral op dat de Gambianen erg klein zijn maar wel erg snel. Het eerste doelpunt werd gemaakt door de Algerijnen maar werd gelukkig afgekeurd wegens buitenspel. Kort voor de rust kwam Gambia met een verrassend doelpunt op de proppen. Tien minuten juichten we als gekken, knuffelden we vreemden, werden we besprongen op onze rug en sprongen we zelf in de lucht. Na de rust ebde de euforische sfeer weg toen de gelijkmaker het doel werd binnengetrapt.

Niet veel later plakte een nieuwe Algerijnse bal in het net. Langzaam maar zeker begonnen de Gambianen hun eigen spelers te verwijten. Ook Ebrima en Suleyman lieten zich gelden. Vooral Ebrima is zeer gepassioneerd door zijn ploeg. De Gambianen verloren de match met 1 - 2 en kregen dan ook waterzakjes achter hen gesmeten. Ditmaal waren het de Gambiaanse spelers die werden uitgejouwd. De sfeer werd steeds grimmiger en er ontstonden enkele gevechten in de tribune. Het leger en de politie sprong echter zonder probleem over de muur van de tribune. De Gambianen liepen alle kanten uit en begonnen zelfs met stenen te smijten. We muisden ons er van tussen en kwamen zonder kleerscheuren, putten, wonden, blauwe plekken uit het stadion. We wandelen de halve weg naar huis omdat er geen auto's meer beschikbaar waren. Uitgeput kwamen we aan in Senegambia. We lieten ons verleiden door een lasagna (Veerle, Yolan en Katrien), pizza (Suleyman) of een halve kip met frieten (Charlot en Cara). Ebrima had alweer de nachtdienst.

Donderdag 1 maart 2012

Charlot gaf ditmaal les bij Mr Touray. Katrien werkte haar eerste les 'Garden' af in alle levels. Veerle en Cara gaven les over het thema lucht.

's Middags bereidden we de workshop van vrijdag voor. Veerle maakte ook voor het eerst een vis schoon en vervloekte hen hierbij uitgebreid. Het vel van de vis doet haar nogal denken aan slangen waar ze een fobie voor heeft.

Cara en Charlot gingen ook om hun nieuwe Afrikaanse outfits. Charlot had als instructies gegeven: 'Make something elegant, something nice'. Cara speelde liever op veilig. Toen Charlot haar kledij zag, was ze nogal verbaasd. Laten we beleefd zeggen dat roze en glitters niet zo goed past bij het gekochte stofje. We zijn nog op zoek naar een alternatief wat we met het kleedje kunnen doen.

Een wijze les voor degenen die nog naar de kleermaker willen gaan: teken wat je wil.

Vrijdag 2 maart 2012

Keba had ons gevraagd om het thema 'Hygiëne' iedere vrijdag te behandelen. Wij hadden het zelf ook graag gehad over het eten van teveel snoep. Sommige leerlingen eten 's morgens enkel lolly's, gesuikerde chips... Dit is niet alleen slecht voor hun tanden maar ze worden hier ook erg moe van.

We combineerden de twee onderwerpen in toneelstukjes. Na de break speelden Katrien (een brave jongen), Charlot (een ondeugend meisje) en Matti (de leerkracht) een grappig toneelstuk over kinderen die niet naar het toilet gaan tijdens de speeltijd. Daarna was het de beurt aan Veerle (de winkelier), Abby (het kind), Aïsha (de mama) en Cara (de tandarts).

Op het moment van de toneeltjes was er juist een Hollands gezin op bezoek in de school. Plots fluisterde Cara tegen Veerle: 'Hebben ze snoep bij zich?!. Gelukkig begrepen onze bezoekers de boodschap van het tweede toneel en gaven ze discreet de ballonnen, potloden en snoepjes aan Keba. Tijdens de workshop snoepten alle leerkrachten er dan ook op los...
In de workshop behandelden we het gebruik van de hoekenwerkruimte. Alle leerkrachten en studenten kropen in de huid van echte kleuters. Charlot was de juf van dienst. Iedereen mocht een hoekje kiezen maar als de hoek vol was, moest je een andere hoek kiezen.

Je kon kiezen uit:

- prikpennen maken (uit zoutdeeg en spijkers)

- stokpoppen maken (voor de ‘Storyroom' - hier komt een poppenkast en een gezellige vertelhoek)

- puzzels maken uit hout

- ballen maken met zand en ballonnen

Iedereen hielp elkaar en de sfeer zat goed. Nadien bespraken we de ervaringen van de leerkrachten.

Wat vonden ze van de keuzemogelijkheid? Wat is hun mening over de organisatie van het opruimen (concrete opruimopdrachten)?

Uiteindelijk merkten we dat de meeste leerkrachten het nut van de hoekenwerkruimte inzien.

We stelden ook een nieuw lessenrooster op. Er zijn een aantal nieuwe vakken zoals de beeldende lessen (Creative Room), hoekenwerk (Holistic Room), Garden en vertelmoment ( Storyroom).

We knipten papier met zijn allen en we schilderen vijf duurzame weekkalenders op hout. Iedereen hielp de figuren kiezen (vb. Tuesdag = Toet toet the bushtaxi). Wij zijn alleszins zeer enthousiast!

We kijken er naar uit om de nieuwe lessenroosters uit te proberen en we hopen dat de weekkalenders een succes worden. We aten ook met de leerkrachten op school, natuurlijk zoals het moet; op de grond en met de rechterhand. Het was een gezellige en vruchtbare namiddag!

's Avonds waren we uitgenodigd door de Swallowstudenten. We aten voor de tweede maal een heerlijke Afrikaanse maaltijd. Charlot en Cara lieten zich volledig gaan en aten met hun rechterhand alle vis op. Daarna trokken we naar het strand om een kampvuur te maken. Iedereen was moe dus vertrokken wij wat vroeger rechtstreeks naar ons bedje.

Zaterdag 3 maart 2012

Verbrand! We werden 's morgens opgehaald door Ebrima en zijn vriend Alagie en gingen supporteren voor de voetbalploeg van Ebrima. Ze speelden op een groot, stoffig en zonnig veld en renden als gekken heen en weer. We hebben geen idee hoe ze dit volhouden. We vinden ze alleszins beter dan de Gambiaanse nationale spelers en gelukkig won de ploeg van Ebrima (2 - 0). In de tweede helft nam Ebrima de rol van coach op zich om een ploegmaat van hem ook de kans te geven om te spelen. Hij leende zelfs zijn schoenen uit. Daarna brulde hij het hele veld bijeen om instructies te geven. Tegen 15.00 uur gingen we naar huis maar passeerden we eerst nog even langs de markt. We ontspanden de rest van de namiddag op het strand en 's avonds kookte Suleyman 'Chicken Domoda' voor ons. Hij dacht waarschijnlijk dat we REUZEhonger hadden want hij kookte voldoende eten voor een heel leger. Het was wel zeer lekker! In Senegambia dronken we nog even iets. We ontmoetten per toeval de studenten van de Swallow en 'The Babypolice' verklaarde zijn liefde aan Veerle. Tevergeefs.

Zondag 4 maart 2012

Werken, werken, eten, werken, werken, kuisen, werken, werken, wassen, werken, werken, inkopen doen, eten, werken, slapen.

Bekendeuitspraken:
- 'Seven, seven, seven' (wanneer we een taxi willen nemen.)
- 'Jay' (de afkorting van Veele haar Afrikaanse naam, Jainaba, volgens Kebba)
- 'Morning, morning, how is the morning?' (Oustas, de nachtwaker die ons 's morgens verwelkomt)
- 'Five five' (Bij de tapalapaman, 5 tapalapa's en5 symfoo's)
- 'Eleven and a shit' (Vertaling van 11 en een beetje, Kebba vond dit hilarisch)
- 'Fine, thank you!' (standaardantwoord op de vraag van vreemden: How are you?)
- 'Koffie? Thee?' (vaste uitdrukking als er iemand water opwarmt)
- 'Oh, shit, malarone! (als het eten net op is, denken we eraan)
- 'WAUW!' (Suleyman die zijn verwondering uit)